Η Μακεδονία στο επίκεντρο του μεγάλου παιχνιδιού: ο Τίτο κατασκευάζει ένα «έθνος» και πείθει τον Δημητρώφ
Το φθινόπωρο του 1948 ο Στάλιν αναθέτει νέα αποστολή στο ΚΚΕ που δεν αντιλαμβάνεται, βέβαια, την στρατηγική κίνηση του ερυθρού θεού του. Υπόσχεται να προσφέρει φοβερή βοήθεια στους αντάρτες και, με μια ψυχρή κίνηση, κινεί το πιόνι του για να πλευροκοπήσει τον Τίτο και να τον τιμωρήσει σκληρά. Θα επιχειρήσει να του αποσπάσει τα εδάφη της νοτίου Γιουγκοσλαβίας όπου πρόσφατα μόλις έχει κατασκευασθεί ένα καινούριο «έθνος» -το λεγόμενο «μακεδονικό». Μ” αυτό το «έθνος» θα προσπαθήσει ο Στάλιν να δημιουργήσει ένα καινούριο κράτος, που θα αποτελείται από την γιουγκοσλαβική περιοχή των Σκοπίων που καλείται «Μακεδονία του Βαρντάρ» από την ελληνική Μακεδονία που καλείται «Μακεδονία του Αιγαίου» και από τα νοτιοανατολικά εδάφη της Βουλγαρίας γύρω από το όρος Πιρίν, που καλείται «Μακεδονία του Πιρίν».
Έτσι κλιμακώνεται μια δέσμη κινήσεων στις οποίες τώρα πέφτει πλήρες φως. Ταυτόχρονα ο Στάλιν, ακόμα και αν αποτύχει στην δημιουργία του καινούριου αυτού κράτους, το οποίο προορίζει για ομοσπόνδηση με την Βουλγαρία που την ελέγχει απόλυτα, θα δώσει μιαν «ισχυρή εντύπωση σε όλο τον κόσμο ενισχύοντας τους Έλληνας αντάρτες. Θα αποδείξει σε φίλους και αντιπάλους ότι, παρά την ανταρσία του Τίτο, αυτός, ο Στάλιν, είναι που ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού στα Βαλκάνια.
Ο Στάλιν θα αποτύχει σύντομα και στους δύο στόχους του. Αδίστακτα και ταχύτατα, σαν άριστος στρατηλάτης θα αποσύρει τα πιόνια του από τα βαλκανικά «ταμπλό» διότι διαπιστώνει ότι οι Αμερικανοί είναι έτοιμοι να εμπλακούν επιθετικά στα Βαλκάνια και, ενισχύοντας την Ελλάδα, να εξαπολύσουν μιαν σαρωτική επίθεση τιμωρίας από τον Ελληνικό στρατό που θα εισβάλει στην Αλβανία. Ο Στάλιν δεν μπορεί να αντιδράσει. Η Αλβανία, μετά την τιτοϊκή ανταρσία είναι κομμένη από τον Κορμό της σοβιετικής αυτοκρατορίας, και απειλείται άμεσα. Θα την χάση. Για να μη την χάση προτιμά να θυσιάσει τους αντάρτες του ΚΚΕ.
Ότι υπάρχουν σχέδια για ελληνική εισβολή στην Αλβανία το 1949 είναι αναμφισβήτητο. Βρίσκονται στο Γενικό Επιτελείο και στο υπουργείο Εξωτερικών της Αθήνας. Πλέον τούτου ο Εμβέρ Χότζα, αποκαλύπτει στο βιβλίο του ότι κάποιοι από την Δύση, τον ειδοποίησαν ότι οι Έλληνες είναι έτοιμοι να εισβάλουν μέσα στα αλβανικά εδάφη και να ελευθερώσουν την Βόρειο Ήπειρο κυνηγώντας τους αντάρτες από τον Γράμμο. Έτσι ο Χότζα σπεύδει στον Στάλιν και του διατυπώνει τους φόβους του που ο Στάλιν αποδέχεται. Γι” αυτό και τον Αύγουστο του 1949 όταν το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα έχει συντριβή στον Γράμμο και στο Βίτσι, ο Χότζα αφοπλίζει αμέσως τους αντάρτες, τους μαζεύει μακριά από τα σύνορα και ζητάει από την Μόσχα να πάρει αμέσως τους ανεπιθύμητους επισκέπτες που απειλούν, με την παρουσία τους, να του ανάψουν από στιγμή σε στιγμή φωτιά. Ο Στάλιν αποδέχεται αμέσως το αίτημα και τις απόψεις του Χότζα και φορτώνει τους αντάρτες σε καράβια, που τους ξεμπαρκάρουν στην Οδησσό και σε άλλα λιμάνια της Μαύρης Θάλασσας. Από κει αρχίζει ο δρόμος προς την Τασκένδη και την αυτοεξορία, που κράτησε, κάτω από ανείπωτες ταπεινώσεις, βιαιότητες και σκληρή δουλειά τριάντα ολόκληρα χρόνια.
ΤΟ «ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ» ΚΑΙ Ο ΤΙΤΟ
Πριν φτάσουμε όμως εκεί θα πρέπει να εξετάσουμε κάτω από το φως των ιστορικών στοιχείων, πως διαμορφώνεται στρατηγικά το βαλκανικό πλαίσιο στο οποίο κινείται και αναπνέει η ανταρσία του ΚΚΕ.
Το 1943 ο Τίτο έχει δύο σοβαρά προβλήματα να λύση:
1ον. Φοβάται ότι είναι δυνατόν να προελάσουν από την Θεσσαλονίκη προς την Γιουγκοσλαβία οι συμμαχικές αγγλικές δυνάμεις, οπότε θα του δημιουργήσουν επικίνδυνη κατάσταση. Διότι το εθνικιστικό κίνημα του στρατηγού Ντράζα Μιχαήλοβιτς υπάρχει ακόμη και, αν πάρει αγγλική στρατιωτική βοήθεια, θα δημιουργήσει νέα ισορροπία δυνάμεων στην Γιουγκοσλαβία, που είναι μοιρασμένη 50% στην επιρροή της Αγγλίας και 50% στην επιρροή της Σ. Ενώσεως με την συμφωνία Στάλιν – Churchill στην Μόσχα, που αργότερα επικυρώθηκε στην Γιάλτα.
Το πρόβλημα αυτό ο Τίτο το λύνει με το ΚΚΕ. Η ηγεσία των κομμουνιστών στην Ελλάδα πέφτει στο δόκανο των Δεκεμβριανών και απασχολεί όλες τις βρετανικές δυνάμεις στο ελληνικό έδαφος. Ο Τίτο κλείνει τον δρόμο στους Άγγλους, χρησιμοποιώντας σαν ζωντανό ταμπόν τα κορμιά των Ελλήνων ανταρτών.
2ον. Η νότια Γιουγκοσλαβία δεν έχει αμιγή πληθυσμό και κυρίως δεν έχει ένα έθνος. Αποτελείται από μια σλαβική και αλβανική πανσπερμία, όπου υπάρχουν μεγάλες μάζες τσιγγάνων, μωαμεθανών και μια ισχυρή ελληνική παρουσία στο Μοναστήρι και στα γύρω χωριά με τους βλαχόφωνους Έλληνες. Οι σλαβικοί πληθυσμοί κατά την διάρκεια της Κατοχής έχουν εκδηλωθεί υπέρ της Βουλγαρίας, η οποία τώρα, άλλαξε ρόλο ξαφνικά, και έγινε σύμμαχος. Βουλγαρικά στρατεύματα, αντικαθιστώντας τα βασιλικά εμβλήματα με ένα κόκκινο αστέρι, προχωρούν να «βοηθήσουν» τον Τίτο, που νιώθει να κινδυνεύει άμεσα. Τα σχετικά παρασκήνια αναφέρονται στα απομνημονεύματα της Τσόλε Ντραγκοΐτσεβα, που, ως συνεργάτις του Δημητρώφ και μέλος του Πολιτικού Γραφείου του ΚΚ Βουλγαρίας, έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή.
Η Ντραγκοΐτσεβα ζει ακόμη, ως το γηραιότερο μέλος του Π.Γ. του Κ.Κ.Β. και τα προσφάτως εκδοθέντα απομνημονεύματά της αποτελούν την αιτία της μεγάλης εντάσεως που επικρατεί μεταξύ Βουλγαρίας – Γιουγκοσλαβίας, όπου το λεγόμενο «Μακεδονικό» παραμένει ανοικτό και εκρηκτικό. Διότι δεν λύθηκαν ακόμη οι διαφορές τους!
Τότε ακριβώς ο Τίτο κατασκευάζει την λεγόμενη «μακεδονική εθνότητα» στην οποία δίδει και κρατική υπόσταση. Αποτελεί την λεγόμενη «Μακεδονία του Βαρντάρ» με πρωτεύουσα τα Σκόπια και ανήκει στην Γιουγκοσλαβική ομοσπονδία. Πρωταγωνιστής του κινήματος αυτού, ως Γ. Γραμματέας του «Μακεδονικού» Κ.Κ. και αρχηγός του νέου ομόσπονδου Γιουγκοσλαβικού κράτους της «Μακεδονίας» είναι ο Λαζάρ Κολισέφσκυ, σημερινός διάδοχος -τυπικά – του Τίτο.
Ομοσπονδία των Σλάβων
Ο ηγέτης της Βουλγαρίας Γκεόργκι Δημητρώφ, γεννημένος ο ίδιος στο Μπλαγκόβεγκραντ, πρωτεύουσα του Πιρίν, αναγνωρίζει -για δικούς του λόγους – πως στο Πιρίν ζει μια «μακεδονική μειονότης», στην οποία κανονικά έπρεπε να ανήκει και ο… ίδιος. Το 1947 μάλιστα συνάπτει μια μυστική συμφωνία με τον Τίτο στο Μπλεντ. Η συμφωνία εκείνη δεν δημοσιεύθηκε ποτέ. Αλλά ο Δημητρώφ, ως παλαιός πρωτοπόρος της Κομμουνιστικής Τρίτης Διεθνούς, οραματίζεται μια Ομοσπονδία των Νοτίων Σλάβων στην οποία να περιλαμβάνονται η Βουλγαρία, η Γιουγκοσλαβία, η ελληνική Μακεδονία, η Ουγγαρία και η Τσεχοσλοβακία.
Μια αμυδρή εικόνα εκείνης της πολιτικής του Δημητρώφ επανέφερε μεταξύ 1976-78 η Σόφια όταν στην πρόταση του Καραμανλή για Διαβαλκανική Διάσκεψη αντιπρότεινε να μετάσχουν και η Ουγγαρία με την Τσεχοσλοβακία. Αυτό δείχνει πως τα άλλα κράτη διατηρούν μια ακλόνητη, σταθερή εξωτερική πολιτική επί δεκάδες χρόνια. Αναλλοίωτη.
Αυτές τις ιδέες του τις εξέφρασε ο Δημητρώφ και σε δημόσιο λόγο του, μετά την συμφωνία του Μπλεντ με τον Τίτο. Τότε τις άκουσε ή τις συνειδητοποίησε καλά ο Στάλιν. Έγινε θηρίο ανήμερο. Μόλις είχε παγιώσει την Αυτοκρατορία του και ιδού τώρα ότι οι υποτακτικοί του (ο Δημητρώφ και ο Τίτο, όπως και ο Ζαχαριάδης ήσαν ταυτόχρονα και μέλη του σοβιετικού Κομμουνιστικού Κόμματος) ήθελαν να ιδρύσουν εναντίον του ένα συνασπισμό. Έστειλε απανωτά τηλεγραφήματα στον Τίτο και Δημητρώφ να παρουσιασθούν αμέσως μπροστά του για να λογοδοτήσουν! Ήταν τέλη Ιανουαρίου 1948.
Στην αντιπροσωπεία του Κ.Κ.Γ. μετείχε ως αρχηγός της ο Έντβαρντ Καρντέλι που αποκαλύπτει τα παρασκήνια εκείνης της ιστορίας, που πρόσφατα κυκλοφόρησε σε βιβλίο με τίτλο «Ο αγώνας για την αναγνώριση και την ανεξαρτησία της Γιουγκοσλαβίας 1944-57″. Το βιβλίο κυκλοφόρησε στις 27 Ιανουαρίου 1980 στο Βελιγράδι, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Καρντέλι (10.2.79) που σίγουρα θα διεδέχετο τον Τίτο σήμερα, αν ζούσε.
Η ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΚΑΡΝΤΕΛΙ
Ο Καρντέλι, που θεωρείται «πατέρας της αυτοδιαχείρισης», γράφει τα εξής στο βιβλίο του:
«Η αντίδραση του Στάλιν ήταν γρήγορη και βίαιη. Πρώτα λάβα με τηλεγράφημα, στο οποίο ο Στάλιν αποδοκίμαζε αυστηρά τον Δημητρώφ εξ αιτίας αυτών των δηλώσεών του και σύντομα μετά έφθασε και δεύτερο τηλεγράφημα όπου ο Στάλιν συγκαλούσε στη σύσκεψη αντιπροσωπίες των τριών Π.Γ., δηλαδή των Π.Γ. του Κ.Κ.Σ.Ε., του Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας και του Κ.Κ. Βουλγαρίας με επικεφαλής τους γενικούς γραμματείς (η σύσκεψη πραγματοποιήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 48 στη Μόσχα). Αυτό σημαίνει, ότι σ” αυτή τη σύσκεψη πρέπει να συμμετάσχει και ο Τίτο. Αλλά ο Τίτο υποψιάστηκε, ότι ο Στάλιν σκοπεύει απ” αυτή τη σύσκεψη να βγάλει κάτι παραπάνω και όχι μόνο να επικρίνει την πρόταση Δημητρώφ. Δεν ήταν σαφές γιατί ο Στάλιν μαζί με τους Βουλγάρους καλεί και μας στη Μόσχα, αν και γνώριζε ότι εμείς από την αρχή ήμασταν ενάντια στην πρόταση Δημητρώφ. Γι” αυτό ο Τίτο αρνήθηκε να πάει στη Μόσχα. Το Π.Γ. του Κ.Κ. Γιουγκοσλαβίας όρισε την αντιπροσωπία και μένα για αρχηγό της. Στην αντιπροσωπία μας μετείχαν ακόμα ο Μπάκαριτς, ο Τζίλας και ο Βλάντο Πόποβιτς. Από την βουλγαρική πλευρά ήταν παρόντες, ο Δημητρώφ, ο Κολοΐρωφ, ο Τράιτσε Κοστώφ.
(Ο Κοστώφ ήταν υπεύθυνος του Κ.Κ.Β. για το ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα – εξετελέσθη από το Κ.Κ.Β. αργότερα).
» Μαζί με τον Στάλιν ήταν το ηγετικό επιτελείο του Π.Γ. του Κ.Κ.Σ.Ε. Υποπτευόμαστε ότι πηγαίνουμε για τη δυσκολότερη αποστολή. Αλλά δεν μπορούσα να υποθέσω, ότι όλη αυτή η υπόθεση θα καταλήξει εκεί που πραγματικά κατέληξε.
Ο Στάλιν με ωμότητα – που δεν μπορούσα να περιμένω -επιτέθηκε στον Δημητρώφ. Για την πρότασή του είπε, ότι είναι βλακεία και ότι είναι γελοίο πως μπορεί ένας παλιός κομμουνιστής να καταλήξει σε τέτοιες ιδέες. Πέρα απ” αυτό θεωρούσε ότι αυτή η πρόταση από άποψη αρχών είναι λαθεμένη, αντιμαρξιστική, γιατί δεν μπορούν να δημιουργηθούν τέτοιες πλατιές ομοσπονδίες χωρίς τη Σοβιετική Ένωση.
«Αν κάποτε δημιουργηθούν Ομοσπονδίες – και η σκέψη μου είναι ότι θα δημιουργηθούν – τότε θα συνενώσουμε τη ρώσικη ομοσπονδία με τη Βουλγαρία και τη Γιουγκοσλαβία, την Ουκρανία με Ρουμανία και Ουγγαρία, τη Λευκορωσία με την Τσεχοσλοβακία και Πολωνία ή κάτι παρόμοιο».
Ακόμα, ούτε και σήμερα, δεν ξεκαθάρισα αν σκεφτόταν σοβαρά ή ειρωνευόταν. Κατηγόρησε τον Δημητρώφ και γιατί, για ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα, δεν συμβουλεύτηκε κανένα, ούτε ρώτησε κανέναν για να πάρει τη γνώμη του.
Εγώ, στο όνομα της αντιπροσωπίας μας, δήλωσα σύντομα, ότι από την αρχή ήμασταν κατά της πρότασης Δημητρώφ, πριν απ” όλα γιατί δεν την θεωρούσαμε ρεαλιστική. Πάνω σ” αυτό, τόνισα μερικά επιχειρήματα, που τα είχα ήδη αναφέρει προηγούμενα: Δεν ήθελαν να μπω, σε μακρύτερη συζήτηση γιατί δεν θέλαμε πέρα από την βίαιη επίθεση του Στάλιν, να επιτεθούμε και μεις στον Δημητρώφ.
Μετά, άρχισε το πιο δύσκολο μέρος της συζήτησης. Ο Δημητρώφ, όσο και αν κατά τα άλλα ήταν θαρραλέος άνθρωπος στους επαναστατικούς αγώνες, μπροστά στον Στάλιν έμοιαζε σαν μαθητής μπροστά στο δάσκαλο. Δεν τολμούσε να του αντιταχθεί ούτε με μια λέξη. Έκανε – όπως το λένε – πραγματική αυτοκριτική, που την τελείωσε με την φράση:
«Σύντροφε Στάλιν, όλοι διδασκόμαστε από σας».
Ο Στάλιν σ” αυτό του απάντησε ωμά:
«Τι λέτε; Τι έχετε εσείς, γέρος άνθρωπος, να μάθετε ακόμα από μένα. Φερθήκατε σαν γριούλα που πάει στο παζάρι και όποιον συναντήσει του λέει αυτό που της κατέβει στο κεφάλι».
Η συζήτηση συνεχίστηκε έτσι, σ” αυτό το πνεύμα και αυτό για αρκετό χρόνο, γιατί τον Δημητρώφ τον ακολούθησαν και όλα τα μέλη του Π.Γ. του βουλγάρικου Κ.Κ. που νόμιζαν ότι πρέπει ακόμα κάτι να προσθέσουν στην αυτοκριτική του Δημητρώφ. Ο Δημητρώφ είχε χαμηλώσει το κεφάλι και σιωπούσε και εγώ ντρεπόμουν τόσο πολύ που δεν ήξερα που να κοιτάξω. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχει κάτι παρόμοιο στο διεθνές Εργατικό Κίνημα.
Σύμφωνα με τα απομνημονεύματα του Καρντέλι που ασφαλώς αποτελούν έμμεση γιουγκοσλαβική απάντηση στα αντίστοιχα βουλγαρικά απομνημονεύματα της Ντραγκοΐτσεβα, ο Στάλιν έκανε σκουπίδι τον Δημητρώφ. Τον κουρέλιασε. Αυτήν την περικοπή του Καρντέλι θα την απολαμβάνουν ασφαλώς με ιδιαίτερο σαδισμό σήμερα οι Γιουγκοσλάβοι διότι προβαίνουν διεθνώς σε σύγκριση ανάμεσα στον δικό τους εθνικό ήρωα, που ούτε καν καταδέχθηκε να παρουσιασθεί ενώπιον του Στάλιν, και στον εθνικό ήρωα της Βουλγαρίας που καταξευτελίσθηκε.
Ο ΔΟΥΡΕΙΟΣ ΙΠΠΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΤΙΤΟ
Αλλά εδώ το πρόβλημα δεν είναι αν κουρελιάσθηκε ή όχι ο Δημητρώφ. Είναι δεδομένο ότι η Βουλγαρία αποτελούσε και αποτελεί τον πιστότερο σύμμαχο της Σ. Ενώσεως. Στόχος της είναι να ενταχθεί στην σοβιετική ένωση ως μια από τις πολλές «σοσιαλιστικές δημοκρατίες» της. Το Βουλγαρικό Σύνταγμα επιτάσσει αιώνια φιλία με την Ρωσία. Ο Στάλιν, λοιπόν, ήξερε με ποιόν έχει να κάνη όταν μιλούσε στην βουλγαρική ηγεσία. Το πρόβλημα ήταν πως θα απορροφήσει την γιουγκοσλαβική ηγεσία. Και έκανε το μεγάλο ελιγμό του. Δέχθηκε την δημιουργία.. ομοσπονδίας, που μόλις είχε απορρίψει. Αλλά την δέχθηκε με τον δικό του τρόπο και για τον δικό του σκοπό. Γράφει στα απομνημονεύματά του ο Καρντέλι:
» Τότε ο Στάλιν άρχισε νέο θέμα. Είπε:
«Ναι, Ομοσπονδίες θα δημιουργήσουμε. Αλλά όχι τέτοιες όπως τις φαντάζεστε, σύντροφε Δημητρώφ, αλλά διαφορετικές. Και σαν πρώτη θα δημιουργήσουμε την βούλγαρο – γιουγκοσλάβικη ομοσπονδία και αυτό το συντομότερο. Τι σκέφτεστε γι” αυτό;»
Ταυτόχρονα κοίταζε εμένα. Μ” άλλα λόγια μας καλούσε να εξηγηθούμε πρώτοι πάνω στην πρότασή του. Για όλους εμάς τους Γιουγκοσλάβους η πρόταση του Στάλιν, έπεσε σαν κεραυνός από καθαρό ουρανό. Πέρα απ” αυτό, αυτή ήταν ήδη η τρίτη πρόταση του Στάλιν που ήταν σε αντίθεση με τις προηγούμενες προτάσεις του γι” αυτό το πρόβλημα.
Πήρα μια βαθιά ανάσα για να βρω το ταχύτερο σωστή απάντηση. Όμως, μετά απ” όλες τις κακές εμπειρίες, που είχαμε στα χρόνια που πέρασαν, μετά απ” όλα όσα είδαμε και ζήσαμε σ” αυτή τη σύσκεψη και με πλήρη τη συνείδηση ότι το Π.Γ. του βουλγάρικου Κ.Κ. είναι απόλυτα εξαρτημένο από τον Στάλιν, για μας δεν υπήρχε κανένα θέμα για ομοσπονδία. Νιώθαμε, ότι ο Στάλιν θέλει να μας περάσει κάποιο Δούρειο ίππο που θα σήμαινε τέλος της ανεξαρτησίας, της σοσιαλιστικής και εθνικοαπελευθερωτικής Γιουγκοσλαβίας. Πέρα απ” αυτό, μετά από μερικά χρόνια, αυτή η Ομοσπονδία μας φαίνονταν εντελώς απραγματοποίητη, γιατί ήμασταν πεπεισμένοι ότι σ” αυτήν θα εμφανίζονταν τέτοιες εσωτερικές αντιφάσεις που θα οδηγούσαν σε σκληρές συγκρούσεις που θα μπορούσαν να κατευναστούν μόνο με την πίεση της Σοβιετικής Ενώσεως. Γι” αυτό ήδη η πρώτη μου απάντηση ήταν αρνητική. Περίμενα μετά απ” αυτό ότι ο Στάλιν θα εκραγεί όπως εξερράγη με τον Δημητρώφ. Αλλά αυτό δεν συνέβη. Ο Στάλιν είχε ήδη συνειδητοποιήσει σε μεγάλο βαθμό, ότι η Γιουγκοσλαβία είναι αληθινά ανεξάρτητη χώρα, ότι δεν μπορεί να κάνει μ” αυτήν ό,τι θέλει και γι” αυτό το λόγο, μαζί μας, συμπεριφέρονταν προσεκτικά προφανώς, ήταν οργισμένος με την αντιπροσωπεία μας, αλλά συγκρατούνταν από κάθε υπερβολή.»
Ο Καρντέλι υπογραμμίζει την ουσία και το βάθος της σταλινικής κινήσεως: «ήθελε να περάσει ένα Δούρειο Ίππο».
Πράγματι έτσι συνέβαινε. Και, τότε, όχι μόνον θα έδενε γερά στο άρμα του τον Τίτο αλλά θα του αφαιρούσε και την νότια Γιουγκοσλαβία για να την ενσωματώσει είτε στην Βουλγαρία είτε σε μιαν άλλη «Δημοκρατία» την οποία θα ήταν αδύνατο να ελέγξει ο Τίτο μέσα στα πλαίσια της Βούλγαρο – γιουγκο – σλαβομακεδονικής Ομοσπονδίας.
Η ίδια ακριβώς προοπτική επανέρχεται τώρα, με τον θάνατο του Τίτο, έπειτα από τριάντα δύο ολόκληρα χρόνια, όπως εκτιμούν όλοι οι διεθνείς παρατηρητές. Η ένταση Βουλγαρίας – Γιουγκοσλαβίας για το «μακεδονικό» διατηρείται σε υψηλούς τόνους..
Τότε όμως, το 1948, υπήρχε ένας Τίτο. Και αντέδρασε φθάνοντας μέχρι την πλήρη ρήξη με τον Στάλιν – κάτι που κανείς δεν το περίμενε. Πέρασαν οκτώ μήνες και βρισκόμαστε στον Οκτώβριο του 1948 οπότε ο Ν. Ζαχαριάδης παρουσιάζεται στον Στάλιν και του ζητάει βοήθεια για τους αντάρτες του Κ.Κ.Ε.
Ο Στάλιν έχει μπροστά του ένα άλλο πιόνι. Το αρπάζει και ακαριαία του αναθέτει νέο ρόλο. Ο Δούρειος ίππος πρέπει να περάσει στην Γιουγκοσλαβία έστω και αν πρόκειται να κατασκευασθεί με τα κορμιά των μαχητών του «Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου