ΧΡ. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗΣ - Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ

Η  ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΜΑΣ

1.-  ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Περὶ «Μακεδονικοῦ»,- ἐπιβαλλομένου ἐπὶ τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων λόγου, - ἀσκήσεως ἐξωτερικῆς πολιτικῆς.

a) Ἐπιστολὴ  25.11.1999 - b) Δήλωσις 15.11.1994

^*^*^*^

Ὁ Πρόεδρος Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης, γέννημα καὶ θρέμμα τῆς βορείου Ἑλλάδος, ἀφοῦ, μὲ πατέρα μὲν Κρητικόν (ἀπὸ τὴν ἡρωικὴν Κάντανον Χανίων), ἀλλὰ μητέρα γηγενῆ Μακεδόνισσαν (ἀπὸ τὸ Σκλῆθρον Φλωρίνης), γεννήθηκε ὁ ἴδιος εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ἐσπούδασε καὶ ἀνδρώθηκε καὶ ὑπηρέτησε τὴν Δικαιοσύνην ἐκεῖ, ὅπου καὶ ἔζησε, ἐκτὸς συντόμων διαλειμμάτων, τὶς τέσσερεις πρῶτες δεκαετίες τοῦ βίου του. Ἦτο λοιπὸν ἑπόμενον νὰ διακατέχεται παιδιόθεν ἀπὸ ἰδιαίτερη ἀγάπη καὶ ηὐξημένη εὐαισθησία γιὰ τὴν ἰδιαιτέρα του αὐτὴ Πατρίδα, τὴν πολύπαθη Μακεδονία μας.

 Ἄλλωστε, οἱ μνῆμες ἦσαν ζωντανές : καὶ μέσα στὴν οἰκογένεια, ἀφοῦ ἄμεσοι συγγενεῖς τῆς μητέρας του εἶχαν μετάσχει ἐνεργῶς εἰς τὸν περίλαμπρον Μακεδονικὸν Ἀγῶνα∙ ἀλλὰ καὶ οἱ προσωπικές. Διότι οἱ Βούλγαροι, ὡς ἄμεσοι ἐκτελεσταὶ τῶν πανσλαβιστικῶν σχεδίων καθόδου εἰς τὸ  Αἰγαῖον, δὲν ἔπαυσαν καὶ μετὰ τοὺς βαλκανικοὺς πολέμους τοῦ 1912-1913, κατὰ τὴν περίοδον τοῦ μεσοπολέμου, νὰ στέλνουν σποραδικῶς συμμορίες κομιτατζήδων πρὸς δημιουργίαν ζητημάτων καὶ κατατρομοκράτησιν τῶν πληθυσμῶν τῶν βορείων τῆς Πατρίδος μας ἐπαρχιῶν, πάντοτε τρέφοντες τὸ ὄνειρον τῆς Μεγάλης Βουλγαρίας διὰ προσαρτήσεως εἰς αὐτὴν καὶ τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Θράκης μας. Γεγονότα ὀδυνηρὰ διὰ τοὺς πληττομένους ἀπὸ αὐτὰ πολυπαθεῖς ἐκείνους πληθυσμούς, τῶν ὁποίων καὶ ἡ ἐθνικὴ εὐαισθησία ἦτο ἑπόμενον νὰ μεγεθύνεται, ἐνῷ καὶ ἡ ἐπίγνωσις ἀπὸ αὐτοὺς τοῦ διαγραφομένου ἐθνικοῦ κινδύνου ἀπὸ τὴν ξένην ἐπιβουλήν καθίστατο ἐνεργοτέρα, ἐν σχέσει πρὸς ἐκείνην τῶν νοτιωτέρων Ἑλλήνων. Κατὰ κάποιον τρόπον οἱ Μακεδόνες καὶ οἱ Θράκες ᾐσθάνοντο ἀμεσώτερον τὸ ἐθνικόν των καθῆκον παραφυλακῆς τῶν πατρίων. Εἶναι ἄλλωστε αὐτὴ ἡ μοῖρα των ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια, ὅπως γράφει καὶ ὁ Πολύβιος, νὰ ἀποτελοῦν τὴν ἀμυντικὴν προφυλακὴν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Μάλιστα, εἰς αὐτὴν τὴν ἀτμόσφαιραν ἐθνικῆς ἀνησυχίας καὶ ἐγρηγόρσεως ζῶν, ὀλίγον ἔλειψε νὰ γίνῃ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χρῆστος Σαρτζετάκης, μικρὸ παιδί, θῦμα ἀπαγωγῆς κατὰ μίαν νυκτερινὴν ἐπιδρομὴν βουλγάρων κομιτατζήδων τὸ 1935 εἰς τὸν Ἄβαντα τῆς Ἀλεξανδρουπόλεως, ὅπου ὁ πατέρας ἦτο Διοικητὴς τοῦ Σταθμοῦ Χωροφυλακῆς, ὅταν αὐτοὶ ἀναζητοῦσαν τὴν «οἰκογένεια τοῦ ἀστυνόμου», ἀλλὰ κατὰ εὐτυχῆ συγκυρίαν αὐτή - ἦτο τότε ἡ ἐποχὴ τοῦ βενιζελικοῦ κινήματος τοῦ 1935 -  εἶχεν ἤδη μόλις τὴν προηγουμένην ἡμέραν μετακομίσει εἰς Ἀλεξανδρούπολιν.

Ἕζησε λοιπὸν καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χρῆστος Σαρτζετάκης, ἀπὸ μικρὸ παιδί, τὶς ἀγωνίες καὶ τὶς ἀνησυχίες καὶ τοὺς κινδύνους τοῦ Μακεδονικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ὅπως καὶ τὴν τραγῳδία καὶ βαθειὰ ὀδύνη καὶ ἀπόγνωσί του ἀπὸ τὰ ἐθνοπροδοτικὰ ἐνεργήματα μιᾶς ἀσημάντου πολιτικῆς μερίδος, τῆς ἡγεσίας τοῦ Κ.Κ.Ε., ποὺ ἢδη κατὰ τὴν περίοδον τοῦ μεσοπολέμου, τυφλωμένη ἀπὸ τὸ ἰδεολογικὸν πάθος καὶ συμμορφουμένη πρὸς τὶς κυνικὲς σταλινικὲς ἐπιταγές, εἶχε συμφωνήσει εἰς τὸν ἀκρωτηριασμὸν τῆς Πατρίδος μας μὲ ἀπόσπασιν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα τῆς Μακεδονίας καὶ τῆς Θράκης μας∙ πρόγραμμα ποὺ ὑπηρέτησε καὶ ἐνόπλως στὴν συνέχεια μὲ τὸν ἐξαπολυθέντα συμμοριτοπόλεμον τῆς περιόδου 1946-1949. Ἀλλὰ περισσότερα, μὲ πλήρη τεκμηρίωσιν, περὶ αὐτοῦ εἰς ἄλλο σημεῖον τῆς παρούσης ἱστοσελίδος, κατωτέρω εἰς τὸ ὑπὸ τὸν τίτλον «Ὁ συμμοριτοπόλεμος 1946-1949 : Ἡ νίκη τοῦ Ἔθνους καὶ ἡ πλαστογράφησις τῆς Ἱστορίας» κεφάλαιόν της.

Καὶ τὸ ὠργανωθὲν μὲν ἀπὸ τοὺς βορείους γείτονές μας ἔνοπλον ἐκεῖνο ἐγχείρημα συνετρίβη ἀπὸ τὸν τιμημένον Στρατόν μας, μὲ τὴν καθολικὴν συμπαράστασιν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ καὶ τὴν ἀνεπιφύλακτον ὁμοφωνίαν ὁλοκλήρου τοῦ πολιτικοῦ κόσμου. Ὅμως οἱ ξένες ἐπιδιώξεις εἰς βάρος τῆς ἐθνικῆς ( μὲ ἀμφισβήτησιν τῆς ἑλληνικότητος τῆς Μακεδονίας καὶ τῶν Μακεδόνων ) καὶ ἐδαφικῆς μας  ( μὲ ἀπόσπασιν τῆς Μακεδονίας μας ) ἀκεραιότητος ὄχι μόνον δὲν ἔπαυσαν, ἀλλὰ ἐγιγαντώθησαν. Διότι, πρὶν μὲν ἀπὸ τὴν κατάρρευσιν τοῦ σοβιετικοῦ συνασπισμοῦ, τὸ ἰδεολογικὸν ὑπόβαθρον τῶν ξένων ἐπιδιώξεων, δηλαδὴ τὰ κομμουνιστικὰ φληναφήματα περὶ Μακεδονίας καὶ Μακεδόνων ὡς ξένων, δῆθεν, πρὸς τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν Ἑλληνισμὸν, ἦσαν μὲν ἐπικίνδυνα, δυνάμενα νὰ παραπλανήσουν ἀνιστορήτους ξένους, δὲν ἠμποροῦσαν ὅμως γεωπολιτικῶς νὰ εὐδοκιμήσουν, ἀφοῦ τὰ σύνορα τῆς Ἑλλάδος ἦσαν τότε σύνορα τοῦ ἐλευθέρου (δηλαδὴ τοῦ μὴ κομμουνιστικοῦ) κόσμου, ἑπομένως καὶ ἀπαραβίαστα, ὡς γραμμὴ ἀμύνης τοῦ κόσμου αὐτοῦ.

 Ἀλλά, μετὰ τὴν κατάρρευσιν τοῦ κομμουνιστικοῦ συνασπισμοῦ τὰ πράγματα ἤλλαξαν ριζικῶς. Ἡ Ἑλλὰς ἔμεινεν οὐσιαστικῶς μόνη εἰς τὴν προστασίαν τῶν συνόρων της, οἱ δὲ ξένοι «φίλοι», «σύμμαχοι» καὶ «ἑταῖροι» μας σπεύδουν νὰ ἱκανοποιήσουν ἰδικές των πλέον γεωπολιτικὲς ἐπιδιώξεις εἰς τὴν Βαλκανικὴν καὶ τὴν εὐρύτερην ἐγγὺς περιοχήν. Ὑλοποίησιν τέτοιων ἐπιδιώξεων ἀπετέλεσε καὶ ὁ ἀνελέητος κατακερματισμὸς τῆς Νοτιοσλαβίας, μὲ τὴν ἀνείπωτη τραγῳδία τῆς Σερβίας καὶ τὴν δημιουργίαν ἀπιθάνων κρατικῶν μορφωμάτων, ὡς πλέον προσιτῶν εἰς τὴν ξένην χειραγώγησιν. Ἔτσι ἀνέκυψε καὶ τὸ τεχνητὸν κρατίδιον τῶν Σκοπίων, μὲ τὸ ὄνομα «Μακεδονία» !  Κρατικὸν μόρφωμα μὲ πλαστογραφημένην ἑλληνικὴν ὀνομασίαν, ἀληθινὸν ἐξάμβλωμα ἀπὸ κάθε ἄποψιν : γεωγραφικήν, ἀφοῦ μόνον τὸ ἕνα τρίτον μόλις τοῦ ἐδάφους του ἀνήκει εἰς τὴν ἱστορικὴν Μακεδονίαν∙ φυλετικήν, ὡς ἀποτελούμενον ἀπὸ πανσπερμίαν ἐθνοτήτων (30 % περίπου Ἀλβανοί, 65 % ἑλληνογενεῖς ἀπὸ τοὺς ὁποίους ἑκατοντάδες χιλιάδες ἔχουν καὶ σήμερα ἑλληνικὴν συνείδησιν)∙ ἱστορικήν, ἀφοῦ ἀποτελεῖ παραλογισμὸν Σλάβοι, ποὺ ἐφάνησαν εἰς τὴν Βαλκανικὴν διὰ πρώτην φορὰν μόλις κατὰ τὸ τέλος τοῦ 6^ου καὶ τὶς ἀρχὲς τοῦ 7^ου μετὰ Χριστὸν αἰῶνος, νὰ ἔχουν οἱανδήποτε σχέσιν μὲ τοὺς κατὰ πολλοὺς αἰῶνας, ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια, προϋπάρξαντας  Μακεδόνας.

Ὅμως τὸ ἑτοιμόρροπον κρατίδιον χρειάζεται εἰς τοὺς ἐπιβούλους. Ὡς ἰδεῶδες προγεφύρωμα εἰς τὴν Βαλκανικήν, πρὸς ὑπηρέτησιν ἰδίων γεωπολιτικῶν σχεδιασμῶν : κυρίως πρὸς ἀντιμετώπισιν τοῦ ρωσικοῦ κολοσσοῦ, ὅταν ἡ ἀτυχὴς χώρα ἀναλάβῃ ἀπὸ τὰ ἐρείπια, ποὺ τῆς ἄφισε ἡ εἰδεχθὴς 70ετὴς κομμουνιστικὴ καταδυνάστευσις, καὶ καταστῇ ἐκ νέου μεγάλη, ἀνάλογος πρὸς τὸ ἀνθρώπινον δυναμικὸν καὶ τοὺς ἀνεξαντλήτους πόρους της, Δύναμις. Ἀλλὰ χρειάζεται καὶ πρὸς δραστικωτέραν, ἀπὸ κοντά, ἀστυνόμευσιν, κατὰ τὰ ἴδια τῶν ἐπιβούλων συμφέροντα, τῆς Βαλκανικῆς καὶ τῆς ἐγγὺς περιοχῆς. Καὶ φυσικὰ εἰς τοιοῦτον ρόλον προγεφυρώματος προσφέρεται ἀνεπιφυλάκτως τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον  ὡς τεχνητὸν καὶ ἑτοιμόρροπον, διὰ λόγους δηλαδὴ ἰδικῆς του ἐπιβιώσεως.  Ἔτσι οἱ ἄνομοι σκοποὶ συγκλίνουν καὶ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον χωρὶς ἐντροπὴν εὑρίσκει διεθνῆ ὑπόστασιν ...

Ὁ Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης, ἐγκύψας καὶ μελετήσας ἰδιαιτέρως τὴν Ἱστορίαν καὶ τὰ πράγματα τῆς γεωγραφικῆς μας περιοχῆς, εἶχε πλήρη συνείδησιν τῶν ἀνωτέρω ἀληθειῶν. Ἔτσι καὶ ὡς Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας, ἐθνικὸν καθῆκον ἐκπληρῶν, ἀνεφέρετο δημοσίως πάντοτε, μὲ κάθε εὐκαιρίαν, εἰς τὰ ἐθνικά μας θέματα καὶ ἰδιαιτέρως εἰς τὸ ἐπίπλαστον «Μακεδονικόν» : μὲ τὰ μηνύματά του πρὸς τὸν Ἑλληνικὸν λαόν, μὲ προσφωνήσεις καὶ ἀντιφωνήσεις κατὰ ἐπισκέψεις ξένων ἡγετῶν εἰς τὴν χώραν μας, ἢ τοῦ ἰδίου εἰς ξένας χώρας, μὲ λόγους, ὁμιλίας, δηλώσεις του. Τὸ αὐτὸ δὲ ἐξηκολούθησε πράττων καὶ μετὰ τὴν λῆξιν τῆς Προεδρικῆς του θητείας ὅλα τὰ χρόνια μέχρι σήμερον, μὲ μηνύματα, δηλώσεις, τηλεοπτικές του ἐμφανίσεις  καὶ δημοσιευόμενα κείμενά του. Ἑπομένως εὐλόγως ἐξένισε τὸ γεγονός, ὅτι εὑρέθη διακεκριμένον μέλος τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς, νὰ ἰσχυρισθῇ, ὅτι περὶ «Μακεδονικοῦ » ἤκουσε νὰ γίνεται λόγος μόλις ἀπὸ τοῦ 1992 !  Δι' αὐτὸ καὶ ἀντέδρασε τότε μὲ τὴν ἀκόλουθον - (ὑπὸ α) - ἀπὸ 25.11.1999 πρὸς τὸν τύπον ἐπιστολήν του. Μὲ τὴν ὁποίαν θίγεται καὶ τὸ ὑπαρκτὸν πρόβλημα τῆς ἀπὸ τὰ Μ.Μ.Ε. στηρίξεως μόνον κατὰ περίπτωσιν καὶ ἐπιλεκτικῶς καὶ ὄχι πάντοτε καῖ σταθερῶς, ὅπως ἐπιβάλλεται διὰ τὰ ἐθνικά μας θέματα, διατυπουμένων ἐθνικῶν θέσεων.

Μετὰ δὲ τὴν ἐπιστολὴν αὐτὴν καταχωρίζεται - (ὑπὸ β) - ἡ ἀπὸ 15.11.1994 δήλωσις τοῦ Προέδρου, ἀναφερομένη εἰς τὰ περὶ «ἐθνικῆς στρατηγικῆς» καὶ  «ἀναθεωρήσεως» τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς λεγόμενα, ὡς καὶ περὶ τῶν χωρικῶν ὑδάτων μας ὡς ἐθνικοῦ μας ἐδάφους κατὰ τὸ Διεθνὲς Δίκαιον τῆς θαλάσσης, ἡ ἐγκατάλειψις ἑπομένως τοῦ ὁποίου ὡς ἐγκατάλειψις ἐθνικοῦ ἐδάφους εἶναι συνταγματικῶς ἀνεπίτρεπτος.

Ἀκολούθως, μετὰ τὰ ἀνωτέρω «Εἰσαγωγικά», είς τὸ παρὸν κεφάλαιον καταχωρίζονται εἰς τρεῖς ἑνότητας, - Α) Ὁμιλίαι, Β) Παρεμβάσεις πρὸς ἐπισήμους, Γ) Δηλώσεις -, ἐπιλεκτικῶς, δηλαδὴ χωρὶς νὰ εἶναι τὰ μόνα, κείμενα τοῦ Προέδρου, ἀναφερόμενα ἀποκλειστικῶς εἰς τὴν  Μακεδονίαν μας,.- Ἀλλὰ ἀναφοραὶ καὶ εἰς αὐτὴν ὑπάρχουν καὶ εἰς διάφορα ἄλλα σημεῖα τῆς ἱστοσελίδος, εἰς τὰ κείμενα μηνυμάτων, δηλώσεων, ἄρθρων τοῦ Προέδρου.

^*^*^*^

(α) Ἐπιστολή

Nέα Πεντέλη, 25η Νοεμβρίου 1999.

Ἐφημερίδα

''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ'',

Σωκράτους 57 (τηλεομοιότυπον 522 85 91),

104 31 Ἀθήνας.

Κύριε Διευθυντά,

Φίλοι μὲ ἐπληροφόρησαν, ὅτι ὁ τέως Εὐρωβουλευτὴς τῆς ''Πολιτικῆς Ἀνοίξεως'' Κύριος Νικήτας Κακλαμάνης εἰς τηλεοπτικὴν συνομιλίαν του μετὰ δημοσιογράφου ἐτόνισεν, ὅτι περὶ τοῦ ''μακεδονικοῦ'' ἤκουσε νὰ γίνεται λόγος μόλις ἀπὸ τοῦ 1992.

Ἐκπλήσσομαι διὰ τὴν δήλωσιν αὐτήν, προερχομένην ἀπὸ ἕνα πολιτικόν ἐκ τῶν ἀξιολογωτέρων, ἰδιαιτέρως μάλιστα εὐαίσθητον εἰς τὰ ἐθνικά μας θέματα. Διότι περὶ τοῦ ''μακεδονικοῦ'', ὅπως καὶ περὶ ὅλων ἐν γένει τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων ἀνεξαιρέτως δὲν ἔπαυσα νὰ κάνω λόγον καθ' ὅλην τὴν πενταετίαν τῆς Προεδρικῆς μου θητείας, κυριολεκτικῶς ἀπὸ τῆς πρώτης μέχρι καὶ τῆς τελευταίας ἡμέρας (29.3.1985 ἕως 5.5.1990), καὶ μάλιστα ὄχι μόνον εἰς ὁμιλίας καὶ μηνύματά μου πρὸς τὸν Ἑλληνικὸν λαόν, ἀλλὰ - γεγονὸς ἐθνικῶς ἐπωφελέστερον - καὶ καθ' ὅλας τὰς συναντήσεις μου ἐν Ἑλλάδι ἢ καὶ εἰς τὸ ἐξωτερικὸν μὲ ξένους Ἀρχηγοὺς Κρατῶν ὡς καὶ ἄλλους ἐπισήμους  (Πρωθυπουργούς, Ὑπουργούς Ἐξωτερικῶν, κλπ.), ὄχι μόνον δὲ εἰς κατ' ἰδίαν μετ' αὐτῶν συνομιλίας, ἀλλὰ καὶ δημοσίως (κατὰ τὴν παράθεσιν γευμάτων κλπ.). Πολλοὶ ἀπὸ τοὺς λόγους μου αὐτοὺς μετεδίδοντα μάλιστα καὶ τηλεοπτικῶς, ὥστε δὲν εἶναι νοητὸν νὰ ἀγνοοῦνται ἢ καλύπτωνται τώρα ὑπὸ λήθης.

Συγκεκριμένως πάντοτε ὑπεστήριζα ἐπὶ ὅλων τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων ἀκριβῶς τὰς ἐθνωφελεῖς ἐκείνας θέσεις, αἱ ὁποῖαι, διατυπωθεῖσαι τώρα, κατὰ τὸ δεῖπνον τῆς 19.11.1999 πρὸς τιμὴν τοῦ Προέδρου τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν, σχετικῶς πρὸς τὰς Ἑλληνο-τουρκικὰς σχέσεις, ὑπὸ τοῦ σημερινοῦ Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, προεκάλεσαν, καὶ δικαίως, τὴν ἀγαλλίασιν σχεδὸν τῆς παμψηφίας τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, καί, ὅπερ χαρακτηριστικώτερον, διθυραμβικὰ σχόλια πολιτικῶν πάσης προελεύσεως, ὡς καὶ τοῦ συνόλου σχεδὸν τῶν ραδιοτηλεοπτικῶν μέσων καὶ τοῦ τύπου. Ἐνῷ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς Προεδρίας μου, ἀλλὰ καὶ ἀκολούθως, κατὰ τὴν διαρρεύσασαν ἔκτοτε καὶ μέχρι σήμερον δεκαετίαν, αἱ ἴδιαι ἐθνωφελεῖς θέσεις, ὑπ' ἐμοῦ ἐκφερόμεναι διὰ τὰ Ἑλληνο-τουρκικά, ἀλλὰ ἀναλόγου εὐθύτητος καὶ ἐπὶ ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν ἄλλων ἐθνικῶν μας θεμάτων (''Μακεδονικοῦ'', Βορειοηπειρωτικοῦ, κλπ.) ἀντιμετωπίζοντο ὑπὸ τῶν αὐτῶν πολιτικῶν καὶ τῶν ἰδίων δημοσιογράφων καὶ Μ.Μ.Ε. ἐν γένει, πλὴν ὡρισμένων ἐξαιρέσεων, σταθερῶς μὲ παγερότητα, ἂν ὄχι καὶ χλευαστικῶς, ὡς προερχόμεναι ἀπὸ ἄνθρωπον ... ''ἀνίδεον'', δῆθεν, τῆς πολιτικῆς !

Ἰδιαιτέρως χαίρομαι διὰ τὴν ἀπότομον αὐτὴν μεταστροφὴν θέσεων ὅλων αὐτῶν. Τὸ ἀπροσδόκητον ὅμως τῆς μεταστροφῆς μὲ κάνει, νὰ διερωτῶμαι εὐλόγως, ἐὰν οἱ κατακλύζοντες τὸν Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας δίκαιοι ἔπαινοι διὰ τὴν ἀνωτέρω ὁμιλίαν του, οἱ καὶ προδίδοντες τὴν μεταστροφὴν, εἶναι ὄντως εἰλικρινεῖς ἢ ὑπηρετοῦν ἄλλην ἀνομολόγητον σκοπιμότητα. Εὔχομαι νὰ συμβαίνῃ τὸ πρῶτον.

Ἐὰν ἡ εὐχή μου αὐτὴ ἀνταποκρίνεται εἰς τὴν ἀλήθειαν τῶν πραγμάτων, τότε χαιρετίζω ἐνθέρμως καὶ ἐγκαρδίως τὴν ἐθνωφελεστάτην αὐτὴν μεταβολὴν στάσεως  ὅλων αὐτῶν, πολιτικῶν καὶ Μ.Μ.Ε., ἐπὶ τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων. Διότι θὰ σημάνῃ καὶ τῆς ἐθνικῆς μας κοινότητος τὴν ἐπωφελεστέραν πορείαν.

 Μὲ τὴν προσήκουσαν τιμήν,

 [ὑπογραφή] Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης

ΣΗΜ.- Ἡ ίδία ἐπιστολὴ ἀπεστάλη καὶ εἰς τὰς ἑξῆς Ἀθηναϊκὰς ἐφημερίδας :

 «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ», «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ», «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ», «ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», «Ε Σ Τ Ι Α».-

^*^*^*^

(β) Δήλωσις

Νέα Πεντέλη, 15^η Νοεμβρίου 1994

Ὁ τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Κύριος Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης προέβη εἰς τὴν ἀκόλουθον δήλωσιν :

« Τελευταίως ἐπύκνωσεν ἡ συνήθεια νὰ καταδεικνύεται ὡς λόγος τῆς ἀπροσχηματίστου πλέον ἐναντίον τῆς χώρας μας ἐπιβουλῆς ἡ ἔλλειψις, δῆθεν, "ἐθνικῆς στρατηγικῆς" ἐπὶ τῶν ἐξωτερικῶν μας θεμάτων, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπισημαίνεται ἡ, δῆθεν, ἀνάγκη "ἀναθεωρήσεως" ἢ "ἀνακαθορισμοῦ" τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς. Πρόκειται περὶ θεωρημάτων, ποὺ δὲν ἀντέχουν εἰς στοιχειώδη κριτικὴν βάσανον.

Α)  Διότι, ὡς πρὸς τὸ πρῶτον, "ἐθνικὴ στρατηγική", ἐὰν ὁ χαρακτηρισμὸς αὐτὸς ἔχῃ κάποιο νοηματικὸν περιεχόμενον, ὑπῆρχεν ἀνέκαθεν εἰς τὴν ἐξωτερικήν μας πολιτικὴν καὶ εἶναι παγία ἀπὸ δεκαετιῶν : ἡ Ἑλλὰς εἶναι μία φιλειρηνικὴ χώρα, ἡ ὁποία σέβεται ἀπολύτως τοὺς κανόνες τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου καὶ μεριμνᾷ ἀποκλειστικῶς διὰ τὴν προάσπισιν τοῦ ἀνεγνωρισμένου μὲ διεθνεῖς συμβάσεις ἐδαφικοῦ της χώρου (χερσαίου, θαλασσίου καὶ ἐναερίου), δηλαδή, διὰ τὴν διασφάλισιν τῆς ἐδαφικῆς της ἀκεραιότητος καὶ ἀνεξαρτησίας, ὅπως φυσικά, καὶ διὰ τὰ συμφέροντα καὶ τὴν προστασίαν τοῦ ἐκτὸς τῶν συνόρων της Ἑλληνισμοῦ. Αὐτὸ εἶναι τὸ πλαίσιον τῆς "ἐθνικῆς" μας "’στρατηγικῆς"’, τὸ ὁποῖον οὐσιαστικῶς ὑπαγορεύεται ὑπὸ τοῦ Συντάγματός μας, ἐντὸς αὐτοῦ δὲ καὶ ἀναπτύσσονται, δηλαδὴ πρέπει νὰ ἀναπτύσσωνται, τὰ καθημερινὰ ἐνεργήματα τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς. Τὸ ἐὰν τὰ τελευταῖα αὐτὰ εἶναι προσήκοντα ἢ ὄχι, ἐὰν ὑπηρετοῦν ἐπιτυχῶς τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα ἢ ὄχι, αὐτὸ δὲν συνιστᾷ, ἀναλόγως, ὕπαρξι ἢ ἀπουσία "στρατηγικῆς". Εἶναι ἁπλούστατα  ἄσκησις ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, ἐπιτυχής,  ἐὰν ἐκτιμῶνται ὀρθῶς τὰ δεδομένα τῆς στιγμῆς στὴν ἱστορική τους προοπτικὴ καὶ ὑπηρετοῦνται ὄντως τὰ πάγια συμφέροντα τοῦ Ἑλληνισμοῦ μὲ σθένος καὶ ἀποφασιστικότητα, καὶ ἀνεπιτυχὴς καὶ ὀλεθρία στὴν ἀντίθετη περίπτωσι.

Τὸ νὰ υποστηρίζουμε, ὅτι τὰ σημερινὰ ἐθνικά μας δεινὰ ὀφείλονται, δῆθεν,  στὴν ἔλλειψι "ἐθνικῆς στρατηγικῆς" εἰς τὴν ἐξωτερικήν μας πολιτικήν, ἀποτελεῖ τραγικὸν ὀλίσθημα. Διότι ἔτσι,  ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἀνάγουμε ἕνα κατάδηλο ψέμμα εἰς τὴν περιωπὴν γενεσιουργοῦ, δῆθεν, αἰτίου τῆς σημερινῆς καταστάσεως τῶν ἐθνικῶν μας θεμάτων, δημιουργοῦμε οὐσιαστικῶς πλέγμα ἀποκλειστικῆς ἰδικῆς μας ἐνοχῆς γι’ αὐτήν. Καί, συγχρόνως πρὸς αὐτά, ἀποπροσανατολιζόμεθα ἀπολύτως ὡς πρὸς τὰ ἀληθινὰ αἴτια τοῦ ἐθνικοῦ μας κατηφόρου, δεκαετιῶν ἤδη, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλα ἀπὸ τὴν παγίαν ἐπιδίωξιν καὶ τὰ ἐνεργήματα Ἐπιβούλου Ἀνθελληνικοῦ Σχεδιασμοῦ εἰς βάρος τῆς ἐδαφικῆς καὶ ἐθνικῆς μας ἀκεραιότητος καὶ ἀνεξαρτησίας. Τὰ ὁποῖα βεβαίως καὶ δὲν θὰ ἠμποροῦσαν νὰ εὐδοκιμήσουν, ἐὰν δὲν εἶχαν συνεπίκουρη, μὲ ἐξαίρεσι χρονικῶς σύντομες ἀναλαμπές, καὶ τὴν ἰδικήν μας πρακτικὴν τῆς εὐπειθοῦς συμμορφώσεως πρὸς τὰ προστάγματα καὶ τὶς ἐπιθυμίας τῶν ξένων, δῆθεν "φίλων", ‘’συμμάχων’’ καὶ ‘’ἑταίρων’’ μας. Καί, ἀντιθέτως, θὰ ἐματαιοῦντο, ἐὰν ἀσκούσαμε πολιτικὴν μὲ σθένος καὶ ἀποφασιστικότητα πρὸς ὑπηρέτησιν ὄντως τῶν παγίων συμφερόντων τοῦ Ἑλληνισμοῦ∙ μὲ μιὰ λέξι, Ἑλληνικὴν ἐξωτερικὴν πολιτικήν.  Καὶ εἶναι βεβαίως κατάδηλον τὸ πόσον ὅλα αὐτὰ (πλέγμα ἰδίας ἐνοχῆς, ἀποπροσανατολισμός, ἐγκατάλειψις ἀληθινοῦ στόχου) ὑπηρετοῦν ἀντικειμενικῶς, μὲ τὴν δημιουργίαν ἰδίως κλίματος ἀπογοητεύσεως καὶ ψυχικοῦ καμάτου καὶ ἠθικοπνευματικῆς διαβρώσεως τοῦ Ἑλληνισμοῦ , τὸν Ἐπίβουλον Ἀνθελληνικὸν Σχεδιασμὸν στὶς ἐμμανεῖς ἐπιδιώξεις του.-

Β) Ὡς πρὸς δὲ τὸ δεύτερον, τὴν ἐπισημαινομένην, δῆθεν, ἀνάγκην ‘’ἀναθεωρήσεως’’ τῆς ἐξωτερικῆς μας πολιτικῆς, ἀρκεῖ νὰ ὑπομνησθοῦν ὡρισμένες αὐτονόητες ἀλήθειες : ὅτι, ἐφ' ὅσον ἡ ἀσκηθεῖσα ἐξωτερική μας πολιτικὴ φέρεται ὡς ἔχουσα συμφωνηθῆ ὁμοφώνως, ἢ ἐν πάσῃ περιπτώσει ἀπὸ τὴν συντριπτικὴν πλειονοψηφίαν τοῦ πολιτικοῦ μας κόσμου, ἀναθεώρησίς της (καὶ μάλιστα  πρὸς τὴν κατεύθυνσιν ὅπως γίνῃ, κατὰ τὰ ὑποδεικνυόμενα, πλέον ἐνδοτική !) θὰ ἦτο νοητή, μόνον ἐὰν προέκυπτον νέα σημαντικὰ δεδομένα, ἰδίως ὡς πρὸς τὴν στάσιν τῶν γειτόνων ἔναντι τῆς χώρας μας. Ὅμως, ὄχι μόνον δὲν συντρέχουν νέα δεδομένα, οἱ γείτονές μας ὄχι μόνον δὲν μετέβαλαν, ἀλλ’ ἀντιθέτως ἐσκλήρυναν τὴν συμπεριφοράν των ἀκόμη περισσότερον καὶ ηὔξησαν τὶς ἔναντί μας προκλήσεις των.  Ἐὰν λοιπὸν ἡ ἁσκηθεῖσα ὑπὸ τῆς Ἑλλάδος πολιτικὴ ἔναντί των ἦτο μέχρι τώρα ἡ προσήκουσα, κατὰ μείζονα λόγον εἶναι σήμερον ἡ καταφανῶς καὶ ἀπολύτως ἐνδεδειγμένη. Τὸ ὅτι ἦτο ἡ στοιχειωδῶς προσήκουσα, καὶ μάλιστα ἀνυποχωρήτως, δὲν ἠμπορεῖ νὰ ὑπάρχῃ διὰ τοὺς νουνεχεῖς ἀμφιβολία, ἀφοῦ, ἀπελπιστικῶς μετριοπαθὴς καὶ συγκαταβατικὴ καὶ ἄτολμος, περιωρίζετο εἰς τὴν διαφύλαξιν τοῦ ἐθνικῶς ἐλαχίστου ("μίνιμουμ") τῶν παγίων συμφερόντων μας∙ ἐντεῦθεν τοῦ ὁποίου μόνον ὁ χαρακτηρισμὸς τῆς ἀπροσχηματίστου ἐθνικῆς προδοσίας, διὰ τοὺς μὴ ἐθελοτυφλοῦντας καὶ θέλοντας νὰ ἀποκαλοῦν τὰ πράγματα μὲ τὸ ἀληθινόν τους ὄνομα, θὰ ἦτο ὁ ἐνδεδειγμένος. Τὸ γεγονός, ὅτι ἡ πολιτική μας αὐτὴ δὲν ἀπέφερε μέχρι τώρα ἐμφανῆ ἀποτελέσματα, - πρᾶγμα, ποὺ ἀποτελεῖ ἀποκλειστικῶς συνέπειαν τῆς ἰδιοτελοῦς ἀπιστίας τῶν, δῆθεν, "φίλων" καὶ "ἑταίρων" καὶ "συμμάχων" μας, - δὲν δικαιολογεῖ κατὰ καμμίαν λογικὴν τὴν ἐγκατάλειψίν της πρὸς τὸ χειρότερον διὰ τὰ ἐθνικά μας συμφέροντα.- 

Γ)  Τὸ τρίτον σημεῖον ἄξιον ἰδιαιτέρας ἐπισημάνσεως ἀφορᾷ εἰς τὴν διεθνῆ σύμβασιν τοῦ Δικαίου τῆς Θαλάσσης, ἡ ἰσχὺς τῆς ὁποίας ἀρχίζει αὔριον. Ἤδη ἀπὸ τῆς Τελικῆς Πράξεως τῆς Διασκέψεως τῆς Χάγης τοῦ 1930, δηλαδὴ ἀπὸ 65 ἐτῶν, τὰ χωρικὰ ὕδατα ἀναγνωρίζονται ὡς ἔδαφος τοῦ παρακτίου Κράτους.  Ἑπομένως, ἐφ' ὅσον ἀναγνωρίζεται ἤδη διεθνῶς τὸ πλάτος τῆς αἰγιαλίτιδος ζώνης εἰς δώδεκα ναυτικὰ μίλια, τὸ δὲ Διεθνὲς Δίκαιον ἀποτελεῖ ἀναγκαστικῶς καὶ τμῆμα τῆς ἐσωτερικῆς μας ἐννόμου τάξεως,   ἡ ἔκτασις αὐτὴ τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων ἀποτελεῖ πλέον ἐθνικὸν ἑλληνικὸν ἔδαφος, ἡ ἐγκατάλειψις τοῦ ὁποίου, καὶ πρόσκαιρος ἀκόμη, εἰς καμμίαν Κυβέρνησιν δὲν εἶναι συνταγματικῶς ἐπιτρεπτή. Τὸ ὅτι οἱ Τοῦρκοι μᾶς ἀπειλοῦν μὲ πόλεμον εἰς περίπτωσιν ἐπεκτάσεως τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων εἰς τὰ διεθνῶς υἱοθετούμενα 12 ναυτικὰ μίλια, ἀπειλές, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχαν ἤδη προκαλέσει τὴν προσφυγήν μας εἰς τὸ Συμβούλιον Ἀσφαλείας καὶ τοὺς ἄλλους διεθνεῖς ὀργανισμούς, δὲν πρέπει νὰ ἀποτελέσῃ ἀνασχετικὸν παράγοντα τῆς ἐπισήμου καθιερώσεως τῶν χωρικῶν μας ὑδάτων εἰς τὴν ἔκτασιν αὐτήν, οὔτε δικαιολογεῖ οἱανδήποτε ἐκ μέρους μας ἀναβολήν.   Διότι περίπτωσις ἐπιθέσεως μὲ αἴτιον τὴν ἐφαρμογὴν κανόνος Διεθνοῦς Δικαίου εἶναι ἀδιανόητος, ἐὰν δὲ ἄλλοι παρεφρόνησαν καὶ ἀπειλοῦν μὲ πόλεμον, θὰ τοὺς ἀκολουθήσωμεν καὶ ἐμεῖς, ἀφοῦ πρόκειται περὶ ἀμύνης τοῦ ἐθνικοῦ μας ἐδάφους πλέον, εἰς τὸ φρενοκομεῖον, διὰ νὰ ἐνθυμηθοῦμε τὴν θαρραλέαν ἀπάντησιν, εἰς ἀνάλογον περίπτωσιν, ἀλησμονήτου Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ. Κάθε δὲ ἀναβολὴ μόνον τὴν παγιοποίησιν τῆς ὁριστικῆς ἐγκαταλείψεως ζωτικῶν δικαιωμάτων μας θὰ σημάνῃ, ὅπως συνέβη εἰς τόσας περιπτώσεις "ἐπιφυλάξεών" μας τοῦ παρελθόντος, ὅπως π.χ. μὲ τὰς βουλγαρικὰς ὴ τὰς γερμανικὰς ἐπανορθώσεις, ἢ μὲ τὸν ‘’φάκελον’’ τῆς προδοσίας τῆς Κύπρου, ἢ τὸ Βορειοηπειρωτικόν,  κλπ., κλπ.  Ἔτσι καὶ αἱ ἐπὶ τοῦ θέματος πιέσεις καὶ τὰ διαβήματα καὶ ἄλλα ἐνεργήματα τῶν δῆθεν φίλων καὶ συμμάχων μας, καὶ μάλιστα τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν τῆς Ἀμερικῆς εἶναι, ἐπιεικέστατα χαρακτηριζόμενα, ἐθνικῶς ἀπαράδεκτα.  Αἱ Η.Π.Α. ἔπρεπε νὰ στείλουν τὰ πολεμικά τους πλοῖα τότε, ὅταν ἡ Τουρκία παρεβίαζε καταφώρως τὸ Διεθνὲς Δίκαιον μὲ τὴν ἄνομη εἰσβολήν της εἰς τὴν Κύπρον, καὶ ὄχι τώρα πρὸς ἐκφοβισμόν μας καὶ διὰ νὰ ἐμποδίσουν τὴν ἐφαρμογήν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα κανόνος Διεθνοῦς Δικαίου !  Αὐτὸ ἐπέβαλε καὶ ἐπιβάλλει  ἡ διεθνὴς νομιμότης.

Δ) Ὁ Ἐπίβουλος Ἀνθελληνικὸς Σχεδιασμὸς καὶ τὰ ἐνεργούμενά του, οἱ πάντες πρέπει νὰ ἀντιληφθοῦν, ὅτι : ὁ Ἑλληνισμὸς εἶναι βαθύτατα ταπεινωμένος ἀπὸ τὴν κλιμακουμένην εἰς βάρος του κατάφωρον ἀδικίαν.  Καὶ νὰ μὴ λησμονοῦν, ὅτι ἡ κατάφωρος ἀδικία προκαλεῖ τὴν ἀγανάκτησιν καὶ ἡ ἀγανάκτησις συνεπιφέρει τὴν ἀπόγνωσιν, ἡ δὲ ἀπόγνωσις καὶ μετριοπαθὴς σύμβουλος οὐδέποτε εἶναι καὶ ὁδηγεῖ συχνὰ εἰς τὰ ἀπροσδόκητα ... ».-
-------------------------------------------

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

Πρῴην Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας

^*^*^*^

ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ

ΓΙΑ ΤΑ 60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΝΕΛΛΙΠΟΥΣ  ΕΚΔΟΣΕΩΣ

ΤΟΥ ΝΟΜΙΚΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ «ΑΡΜΕΝΟΠΟΥΛΟΣ»

(Θεσσαλονίκη, 24^η Νοεμβρίου 2006)

Κύριε Πρόεδρε τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Θεσσαλονίκης,

 Εὐχαριστῶ ἐγκαρδίως γιὰ τὴν τιμητικὴ πρόσκλησί σας, νὰ ἀπευθύνω χαιρετισμὸ γιὰ τὰ 60 χρόνια ἀνελλιποῦς ἐκδόσεως ἀπὸ τὸν Σύλλογό σας τῆς μηνιαίας νομικῆς ἐπιθεωρήσεως «Ἁρμενόπουλος». Τιμητική, γιατὶ προέρχεται ἀπὸ τὸν γεραρό, κραταιότερο ἐπιστημονικὸ Σύλλογο τῆς γενετείρας μου, τοῦ ὁποίου εἶχα τὴν τιμή, νὰ διατελέσω καὶ ἐγὼ μέλος  στὶς ἀρχὲς τῆς νομικῆς μου σταδιοδρομίας∙ καὶ γιατὶ ἀναφέρεται σὲ ἐπιβλητικὴ ἐπέτειο πνευματικῆς του προσφορᾶς περιωπῆς. Καὶ εὐλόγως μὲ ἰδιαίτερη χαρὰ ἀνταποκρίνομαι στὴν πρόσκλησιν αὐτή.

Κύριοι ἐκπρόσωποι τῶν Ἀρχῶν,

Κυρίες καὶ Κύριοι,

1.-  Προσέρχομαι λοιπόν, πάντοτε εὐλαβὴς προσκυνητὴς τῆς γενεθλίου πόλεως, αὐτὴν τὴν φορὰν εἰδικώτερον τῆς ἀφθίτου πνευματικότητός της. Διότι αὐτὴν φανερώνει ἡ ἀδιάλειπτη ἐπὶ τόσα χρόνια προκειμένη ἐπιστημονικὴ ἔκδοσις. Ἡ ὁποία φέρει μάλιστα καὶ τὸ πρόσημο πανελληνίου πρωτοπορίας, δεδομένου ὅτι προηγήθη ἀναλόγου ἐκδόσεως τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου τῆς πρωτευούσης τῆς χώρας κατὰ ἑπτὰ ὁλόκληρα χρόνια∙ ἀφοῦ τὸ ἀντίστοιχο «Νομικὸν Βῆμα» τοῦ Δικηγορικοῦ Συλλόγου Ἀθηνῶν, ἔκανε τήν ἐμφάνισί του μόλις τὸ 1953. Πρωτοπορία τῆς Θεσσαλονίκης βεβαίως ὄχι πρωτόγνωρη, ἀφοῦ αὐτὴ καταγράφεται καὶ σὲ ἄλλες πολιτιστικὲς ἐκδηλώσεις, π.χ. μὲ τὴν ἵδρυσι καὶ λειτουργίαν ἤδη ἀπὸ τὸ 1928 ἐδῶ εἰς τὴν Θεσσαλονίκην τοῦ πρώτου ραδιοφωνικοῦ σταθμοῦ τῆς χώρας ἀπὸ τὸν ἰδιώτη Τσιγγιρίδη, ἐνῷ ὁ κρατικός μας ραδιοσταθμὸς Ἀθηνῶν ἄρχισε τὶς ἐκπομπές του μόλις μετὰ 10ετίαν ! Καί, ἀναλογισθῆτε πρὸς ὀρθὴ συνειδητοποίησι, κατὰ τὶς ἀληθινές της διαστάσεις, τῆς πρωτοπορίας, ὅτι μεταγενέστερη κατὰ ὀκτὼ δεκαετίες καὶ πλέον ὑπῆρξεν ἡ ἀπελευθέρωσις τῆς Θεσσαλονίκης μας, μόλις κατὰ τὸ 1912.

Καὶ ἡ ἄφθιτος πνευματικότης τῆς Θεσσαλονίκης, γενικώτερον τῆς ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες ἑλληνικῆς Μακεδονίας, ἔχει διάστασι διαχρονική. Τὴν ὁποίαν ἐπιμαρτυρεῖ καὶ ὁ τίτλος τοῦ περιοδικοῦ.  Ἀναπαράγων τὸ ὄνομα  τοῦ περιφανοῦς Κωνσταντίνου Ἁρμενοπούλου, Νομοφύλακος καὶ Κριτοῦ, δηλαδὴ Δικαστοῦ στὴ Θεσσαλονίκη, δευτέρα μετὰ τὴν Κωνσταντινούπολιν πόλι τοῦ Βυζαντίου, τῆς Ἑλληνικῆς αὐτῆς Μεσαιωνικῆς Αὐτοκρατορίας,  τὸν 14^ον αἰῶνα, ἐκπονήσαντος  δὲ τὸ 1345 τὸ περίφημον Πρόχειρον Νόμων ἢ Ἑξάβιβλον, νομοθετικὴ συλλογή, διαβαλκανικῆς μάλιστα καὶ ὄχι μόνον χρήσεως, ποὺ ἴσχυσεν  ἐπὶ αἰῶνες, σ' ἐμᾶς μέχρι τῆς 23^ης Φεβρουαρίου 1946, δηλ. τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ Ἀστικοῦ μας Κώδικος.

2.-  Ἡ πνευματικότης προϋποθέτει πνευματικὴν ἀλκήν, δυναμένην νὰ ἐκτραφῇ μόνον ὑπὸ καθεστὼς ἐλευθερίας γνώμης καὶ ἀνεμπόδιστης διακινήσεως ἰδεῶν. Καὶ εἶναι ἱστορικῶς πιστοποιημένη ἡ ἐλευθερία αὐτὴ ἀνέκαθεν στὸν Μακεδονικὸ χῶρο. Τὴν φανερώνει π.χ. ἡ πάλη τῶν ἰδεῶν εἰς αὐτὴν τὴν Θεσσαλονίκην μὲ τοὺς ζηλωτὲς ἢ τοὺς ἡσυχαστὲς καὶ τὰ κοινωνικὰ ρεύματα, τὰ ὁποῖα ὑπογείως τροφοδοτοῦσε ἡ διαπάλη αὐτή, κατὰ τὸν αὐτὸν μεσαίωνα (14^ον αἰῶνα), δηλ. σὲ ἐποχὴ πνευματικῶς ἄνυδρη γιὰ ἄλλες περιοχὲς ἄλλων χωρῶν. Καὶ ἔχει ἡ πνευματικότης αὐτὴ τὶς ρίζες της σὲ χρόνους ἀρχαίους.

Τὴν ἐκπροσωπεῖ κατ' αὐτοὺς ὁ μέγας Ἀριστοτέλης (384-322 π.Χρ.), ἕνας ἀπὸ τοὺς μεγαλυτέρους φιλοσόφους καὶ ἀσφαλῶς ὁ μεγαλύτερος πολιτειολόγος ὅλων τῶν ἐποχῶν, καταγόμενος ἀπὸ τὰ Στάγειρα τῆς Χαλκιδικῆς καὶ διδάσκαλος τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου. Ὁ ὁποῖος ἔτσι, προικισμένος καὶ μὲ ἐκπληκτικὴ παιδεία ἀπὸ τὸν μεγάλο του διδάσκαλο, ἐπραγματοποίησε τὴν μοναδικὴ καὶ ἀνεπανάληπτη ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες ὄχι κατακτητική, ὅπως ἀτόπως ἀπὸ μερικοὺς ἀνιστορήτους, ἐθελοτυφλοῦντες ἀπὸ ἰδεολογικὴ προκατάληψι, ὑποστηρίζεται, ἀλλὰ ἐκπολιτιστική του ἐκστρατεία, μὲ τὴν ὁποία καὶ διέδωσε καὶ διέσπειρε τὸ ἑλληνικὸν πνεῦμα, δηλ. τὸ πνεῦμα τῆς ἐλευθερίας, σχεδὸν ἀνὰ τὰ πέρατα τοῦ τότε γνωστοῦ κόσμου. 

Τὸ πνεῦμα αὐτὸ τῆς ἐλευθερίας, χωρὶς καμμία τῶν ἀνθρώπων διάκρισι, εἶχεν ἄλλωστε ἀρχέγονη τὴν ἑλληνικήν του προέλευσι. Ἤδη ὁ Δημόκριτος (περίπου 460-370 π.Χρ.) ἐξέφερε τὸ ὑψηλότατο δίδαγμα «Ἀνδρὶ σοφῷ πᾶσα γῆ βατή∙ ψυχῆς δὲ ἀγαθῆς πατρὶς ὁ ξύμπας κόσμος» (ἀπόσπασμα 247 Diels)∙ καὶ ἀκολούθως τὸν ἑπόμενο 4^ο π.Χρ. αἰῶνα ὁ Ἀλκιδάμας εἰς τὸν Μεσσηνιακὸν του λόγον διεκήρυξε, ὅτι «ἐλευθέρους ἀφῆκε πάντας Θεός∙ οὐδένα δοῦλον ἡ φύσις πεποίηκε». Ἔτσι τὸ φιλάδελφον καὶ φιλάνθρωπον, τὸ  κοσμοπολιτικὸν πνεῦμα, ἡ ἀληθινὴ διεθνὴς κατανόησις καὶ ἀλληλεγγύη  ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα γιὰ πρώτη φορὰ ἀνεπτύχθησαν σὲ τέτοια περιωπή. Ἔκφρασιν ἄλλωστε ψηλαφητὴ τοῦ πνεύματος αὐτοῦ ἀποτελεῖ σήμερα καὶ ἡ παροιμιώδης ἑλληνικὴ φιλοξενία, ποὺ τόσον ἐντυπωσιάζει τοὺς ξένους ἐπισκέπτες μας. Ὅμως, ἂς σκεφθοῦμε τὸ οὐσιωδέστερο : τὸ οἰκουμενικό, χωρὶς διακρίσεις μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, πνεῦμα ἀνεπτύχθη μὲν γιὰ πρώτη στὴν Ἱστορία φορὰν ἐδῶ εἰς τὴν Ἑλλάδα∙ ὅμως κατέστη βαθμιαίως παγκόσμιον ἰδεῶδες μὲ τὴν ἐξάπλωσι τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὡς κυρία συνισταμένη αὐτοῦ. Ἀλλὰ τῆς ἐξαπλώσεως αὐτῆς, μὲ ὄργανο τὴν ἀνεπανάληπτη Ἑλληνική μας γλῶσσα, πρωτουργοὶ ὑπῆρξαν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος καὶ ἡ ἐκπολιτιστική του ἐκστρατεία, μὲ συμμετοχὴ κυρίως Μακεδόνων.  Ἰδοὺ λοιπὸν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Μακεδονικοῦ Ἑλληνισμοῦ. Χωρὶς αὐτὸν ὁ Ἑλληνικὸς πολιτισμός, παραμένων ἐγχωρία, τοπικὴ ὑπόθεσις, δὲν θὰ ἐξηπλοῦτο ἀνὰ τὴν οἰκουμένη∙ ἔτσι ἡ κυριώτερη συνιστῶσα τοῦ σημερινοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ θὰ ἀπουσίαζε καὶ εἶναι ἄδηλο ποιὰ θὰ ἦτο χωρὶς ἐκεῖνον ἡ πορεία τῆς ἀνθρωπότητος.  

3.-   Ἀπὸ τὸ προκείμενο ζεῦγμα ἰδεῶν τὸ πρῶτο σκέλος, ὁ ἑλληνικὸς πολιτισμὸς ὡς ἀναμφισβητήτως κυρία συνισταμένη τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ, καταδεικνύει τὸ πόσον κίβδηλη καὶ ἀνυπόστατη εἶναι ἡ μὲ ἰδιαίτερη θέρμη διασαλπιζομένη στὶς ἡμέρες μας, ἀπὸ μερικοὺς ἀδόλως καὶ μὲ διανοητικὴν ἀθῳότητα, ἐκδοχὴ τῆς δῆθεν πολυπολιτισμικότητος τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, καὶ εἰδικώτερον τῆς Θεσσαλονίκης μας. Διανοητικὴ ἐντιμότης ὑπαγορεύει τὴν σωστὴ χρησιμοποίησιν ἐννοιῶν. Τὴν Θεσσαλονίκη μας ὤργωσαν ἀνὰ τοὺς αἰῶνες ποικίλης ἐθνοτικῆς προελεύσεως πληθυσμοί, ἄλλοτε εἰρηνικὰ εἰσχωρήσαντες στὴν περιοχή, ἄλλοτε δὲ μὲ τὴν ρομφαία περιστασιακῶς κραταιοτέρου κατακτητοῦ. Ὅμως ἡ Θεσσαλονίκη δὲν ἀπώλεσεν ἐκ τούτου, οὐδὲ πρὸς στιγμήν, τὸν ἑλληνικόν της πολιτιστικὸν χαρακτῆρα, ἀφοῦ καὶ οἱ ἐπήλυδες αὐτοὶ μὲ τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ τὰ νάματα ἐξετρέφοντο, ἀνεξαρτήτως τῆς διαφόρου βαθμοῦ δεκτικότητος, ἱκανότητος ἢ ἔστω διαθέσεώς των, οἰκειώσεως τοῦ πολιτισμοῦ αὐτοῦ. Καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ συγχέωμε τὸν πολιτισμὸν μὲ ἄλλης φύσεως ἐπιφαινόμενα, μὲ ἄλλες λέξεις οἱ τυχὸν ὑφιστάμενες καὶ ἐξηγήσιμες, μὴ θίγουσες καθόλου τὸν πυρῆνα του,  διαφοροποιήσεις δὲν προδίδουν καὶ ἑτερότητα πολιτισμοῦ. Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἀδιαφιλονίκητη θέσι τῆς ἐπιστήμης. Ἀρκοῦμαι στὸ νὰ ὑπομνήσω σχετικῶς τὸν ἀφορισμὸ τοῦ διασήμου Ἄγγλου ἱστορικοῦ Ἄρνολντ Τόϋμπη στὸ περισπούδαστο δεκάτομο ἔργο του A study of History (Σπουδὴ τῆς Ἱστορίας), κατὰ τὸν ὁποῖον ὁλόκληρος ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς ἑλληνικὴν ἔχει τὴν προέλευσι, συγκεκριμένως, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ κοινωνία, ὅπως καὶ ὁλόκληρος ἡ δυτικὴ κοινωνία εἶναι τέκνο τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας.

Τὸ περὶ πολυπολιτισμικότητος λοιπὸν θεώρημα εἶναι ἀστήρικτο, ὡς παραμῦθι ὅμως δὲν ἀνεφάνη ἐν αἰθρίᾳ, ἀλλ' ἐφευρέθη γιὰ τὴν στήριξι ἰδεολογικῶς καταχθονίων σκοπῶν. Διότι ἔχει ἁμαρτωλοὺς γεννήτορες, οἱ ὁποῖοι μὲ ἀπύθμενη δολιότητα, πρὸς ὑπηρέτησι τῶν σχεδίων τους ἐθνικοῦ καὶ ἐδαφικοῦ τῆς Πατρίδος μας ἀκρωτηριασμοῦ, ἐπιδιώκουν νὰ προωθήσουν συγκεκαλυμμένα τὸ ψεῦδος τῆς δῆθεν πολυεθνικότητος τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας. Συγκεκαλυμμένα, διότι ἀπροκάλυπτα τέτοιο ψεῦδος δὲν ἔχει καμμιὰ πιθανότητα νὰ σταθῇ καὶ νὰ εὐδοκιμήσῃ. Ἀφοῦ οἱ πάντες γνωρίζουν, ὅτι  ἡ Ἑλλὰς εἶναι ἀπὸ ἀπόψεως πληθυσμιακῆς συνθέσεως ἡ ἐθνικῶς πιὸ ὁμοιογενὴς μεταξὺ ὅλων τῶν χωρῶν, τοὐλάχιστον τῆς Εὐρώπης. Ἄλλωστε μὲ τὸν ὅρο «πολυπολιτισμικότης» ἀποφεύγεται καὶ ἡ χρῆσις τῆς ἰδιαιτέρως ἀνεπιθύμητης στοὺς ἐπιβούλους λέξεως «ἔθνος».  Πρέπει σχετικῶς νὰ σημειωθῇ, ὅτι ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους, ὡς πραγματικότης κοινότητος αἵματος, κοινωνικὴ καὶ ἱστορικὴ δὲν εἶναι γέννημα τῶν τελευταίων χρόνων,  κυρίως τοῦ 19^ου αἰῶνος, ὅπως ἀπὸ μερικοὺς ἀνιστόρητα ὑποστηρίζεται∙ ἀλλὰ γεννήθηκε, καὶ αὐτή, κατὰ τὴν ἑλληνικὴν ἀρχαιότητα, μαρτυρουμένη ἤδη μὲ τὴν περίφημη ἀπάντησι τῶν Ἀθηναίων τὸ 479 π.Χρ., πρὸς τοὺς Σπαρτιάτες, ποὺ ἀμφέβαλλαν γιὰ τὴν στάσι τους ἐν ὄψει τῆς Περσικῆς εἰσβολῆς, ὅτι «τὸ ἑλληνικόν, ἐὸν ὅμαιμόν τε καὶ ὁμόγλωσσον, καὶ θεῶν ἱδρύματά τε κοινὰ καὶ θυσίαι ἤθεά τε ὁμότροπα, τῶν προδότας γενέσθαι Ἀθηναίους οὐκ ἂν εὖ ἔχοι», ὅπως μᾶς παραδίδει τὴν ἀπάντησιν αὐτὴν ὁ Ἡρόδοτος (Ἱστοριῶν Η΄ 144). Ἡ ἀρχέγονη λοιπὸν αὐτὴ ἔννοια τοῦ ἔθνους ἔχει κηρυχθῆ ἀποβλητέα ἀπὸ τὸ λεξιλόγιον ἐδῶ καὶ μερικὲς δεκαετίες μὲ ὠργανωμένη καταιγιστικὴ ἐναντίον της καταφοράν, ὡς δῆθεν γεννήτρια κάθε διαπολιτειακοῦ καὶ κοινωνικοῦ κακοῦ :  ἄλλοτε, ἀπὸ τὴν  πολιτικὴν ἐκείνην ἰδεολογία, ποὺ οἰκτρὰ ἐναυάγησε μὲ τὶς δεκάδες ἑκατομμυρίων θυμάτων της καὶ τὰ τρομακτικὰ οἰκονομικὰ ἐρείπια, ποὺ ἄφισε, ἰδίως  στὶς χῶρες τῆς ὑπὸ σοβιετικὸ ζυγὸν ἀνατολικῆς Εὐρώπης, ἡ πολιτική, καθεστωτική, πτῶσις της∙ τώρα δέ, ἀπὸ τὴν χρονικῶς διάδοχόν της σὲ ὀλεθριότητα «Νέα Ἐποχὴ» τῆς παγκοσμιοποιήσεως. Καὶ εἶναι γιὰ ἀμφότερες αὐτὲς ἀποβλητέα ἡ ἔννοια τοῦ ἔθνους ὡς ἐπικίνδυνη στὶς ἐπιδιώξεις τους πολτοποιήσεως τῶν λαῶν μὲ τὴν ἐξάλειψι τοῦ ἀπὸ τὴν φύσι του συνεκτικοῦ δεσμοῦ, ποὺ συνεπάγεται ἡ ἰδέα τοῦ Ἔθνους, δηλαδὴ ἡ συνείδησις τῆς ἐθνικῆς συμμετοχῆς. Διότι αὐτὴ δημιουργεῖ ἀπὸ μόνη της τὴν συσπείρωσι μεταξὺ ἀτόμων καὶ ὁμάδων, συσπείρωσιν ἀναγκαιοτάτην καὶ ἀπολύτως ἀπαραίτητη  πρὸς ἀποτελεσματικὴν ἄμυναν ἐναντίον ἄλλοτε τῆς τερατώδους καταπιέσεως πολιτικῶν καθεστώτων, τώρα δὲ ἐναντίον τῆς ἀσυστόλου ἐκμεταλλεύσεως τῶν λαῶν ἀπὸ τὸ ἀσύδοτο πολυεθνικὸ κεφάλαιο.

 4.-   Τὸ δεύτερο σκέλος τοῦ ἀνωτέρω ζεύγματος ἰδεῶν, ἡ ἐνατένισι πρὸς τὴν οἰκουμενικότητα τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, δὲν ἔχει καμμία σχέσι πρὸς τὴν ἐπιχειρουμένην σύγχρονον παγκοσμιοποίησιν. Διότι ἐκείνη μὲν ἔχει καθολικὴ διάστασι, καλύπτουσα τὴν συνολικὴ τοῦ ἀνθρώπου παρουσία στὴν ἐφήμερη αὐτὴ ζωή, ὄχι μόνον τὴν φυσική, ἀλλὰ καὶ τὴν πνευματικὴ καὶ ψυχική, κάθε ὑπόστασί του. Ἐνῷ ἡ παγκοσμιοποίησις μὲ τὰ περὶ ἀκράτου, δηλαδὴ ἀσυδότου, φιλελευθερισμοῦ καὶ ἀπολύτου ἐμπιστοσύνης στὴν ἰδιωτικὴ πρωτοβουλία κηρύγματά της, περιορίζεται οὐσιαστικῶς σὲ διάστασι μόνον οἰκονομικήν, ὑλικήν, ποὺ ἀναγκαίως ἀποπνίγει αὐτὴν τὴν οὐσία τῆς ἀνθρωπίνης παρουσίας. Ἂς σκεφθοῦμε π.χ., ὅτι ἀκόμη καὶ αὐτὴ ἡ ἰσορροπημένη ἀνάπτυξι δεδομένης οἰκονομίας προϋποθέτει πρὸς ἐπιτυχίαν της, ὅπως κοινῶς διδάσκεται ἀπὸ τοὺς δημοσιονόμους, ἐνδεχομένως καὶ εὐθεῖαν ἐπέμβασι καὶ τοῦ Κράτους, μὲ τὴν φορολογική του πολιτική, ἀλλὰ καὶ τὴν πολιτικὴ δαπανῶν, ἰδίως πρὸς ἐνίσχυσι τῶν ἀπορωτέρων καὶ ἀναδιανομὴ τοῦ ἐθνικοῦ εἰσοδήματος. Καὶ ἐν τούτοις ἡ παγκοσμιοποίησις ὑπαγορεύει καὶ θεσμικῶς ἐπιβάλλει μὲ κυρώσεις τὴν ἀποχὴ τοῦ Κράτους ἀπὸ κάθε ἐπέμβασι. Βλέπετε, π.χ. τὴν πρόσφατη περίπτωσι τῶν ἀναμενομένων οἰκονομικῶν κυρώσεων τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως σὲ βάρος τῆς χώρας μας γιὰ τὴν παρασχεθεῖσα κρατικὴ στήριξι τῆς Ὀλυμπιακῆς Ἀεροπορίας, ἤδη Ὀλυμπιακῶν Ἀερογραμμῶν. Καὶ ἕπεται συνέχεια. Δηλαδή, ὁ παραλογισμός, ἡ ὁλοκληρωτικὴ ἀπαγόρευσι στὴν ἐθνικὴ κοινότητα νὰ συνδράμῃ χρήζοντα βοηθείας μέλη της, μὲ συνακόλουθες σὲ ἀντίθετη περίπτωσι τὶς κυρώσεις !

5.-   Ἐπανέρχομαι, μετὰ τὴν  ἀναγκαίαν αὐτὴν ἐπὶ εἰδικωτέρων θεμάτων παρέκβασι, στὴν ἀδιαμφισβήτητη ἱστορικὴν ἀλήθειαν : χάρις σὲ Μακεδόνες, τὴν ἐκπολιτιστικὴν ἐκστρατείαν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, ὁ Ἑλληνικὸς πολιτισμὸς διεδόθη καὶ ἀπετέλεσε τὴν κρηπίδα τοῦ συγχρόνου δυτικοῦ τοὐλάχιστον πολιτισμοῦ. Αὐτὸ ὑπῆρξε καὶ τὸ μεγαλύτερον ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες ἐπίτευγμα τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐκ τούτου καὶ ἡ ἑλληνιστική, ὅπως καθολικῶς ὀνομάζεται στὴν Ἱστορία, περίοδος τῶν ἕξη αἰώνων, ἀπὸ τὸν 3^ο π.Χρ. μέχρι καὶ τὸν 3^ο μ. Χρ. αἰῶνα, ἀποτελεῖ τὴν ἐνδοξότερη περίοδο τῆς Ἑλληνικῆς μας Ἱστορίας. Τὴν ὁποία καὶ ἐπιδιώκουν νὰ διαγράψουν ἀλλογενεῖς, ἐμφανισθέντες στὴν Βαλκανικὴ μόλις κατὰ τὸ τέλος τοῦ 6^ου μὲ ἀρχὲς τοῦ 7^ου μ. Χρ. αἰῶνος, μὲ οἰκειοποίησί της διὰ πρωτοφανοῦς πλαστογραφήσεως τῆς Ἱστορίας, ἐμμανῶς βοηθούμενοι σ' αὐτὸ ἀπὸ ἄλλους μεγάλους καὶ ἰσχυροὺς ἐπιβούλους, ποὺ ἀποβλέπουν σὲ ἰδικά των γεωπολιτικὰ συμφέροντα καὶ ἰδικές των ἐπιδιώξεις στὴν γεωγραφικήν μας περιοχήν. Συνακόλουθη λοιπὸν ἡ συνέπεια : ἡ ἄμυνα τοῦ Ἑλληνισμοῦ εἶναι δεδομένη. Οὐδεὶς Ἕλλην θὰ στέρξῃ ποτὲ σὲ ἀπεμπόλησι τῆς Μακεδονίας, τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος καὶ τῆς μόνον ἑλληνικῆς ἀνὰ τὶς χιλιετηρίδες Ἱστορίας της.

6.-  Ἐπαφίεμαι, Κυρίες καὶ Κύριοι, στὴν φιλάγαθη διάθεσί σας γιὰ τὴν σημειωθεῖσα γενικώτερη ἀνάπτυξι. Ἄλλοι θὰ ὁμιλήσουν μὲ γνῶσι καὶ προσηκόντως εἰδικώτερον. Προσωπικῶς ἐπεδίωξα νὰ ἐμφανίσω τὴν ἔκδοσι τοῦ περιοδικοῦ Ἁρμενόπουλος ὄχι ὡς ἕνα περιστασιακοῦ χαρακτῆρος γεγονός, ἀλλὰ ὡς ἐντασσομένη στὴν πάντοτε, ἀνὰ τοὺς αἰῶνες, ζῶσα καὶ ἀναδεικνυομένη πνευματικότητα τῆς ἀγαπημένης Θεσσαλονίκης μας καὶ τοῦ λαοῦ της.

Συγχαίρω ἐγκαρδίως τὸν Δικηγορικὸν Σύλλογον Θεσσαλονίκης γιὰ τὴν πνευματικήν του αὐτὴν προσφοράν, ἡ ὁποία μάλιστα ἄρχισε τὸ 1946, σχεδὸν τὴν ἐπαύριο τῆς λαίλαπος τοῦ β΄παγκοσμίου πολέμου καὶ μάλιστα, αὐτὸ δὲν θὰ πρέπει νὰ τὸ ξεχνᾶμε, σὲ χρόνους ἰδιαιτέρως χαλεποὺς γιὰ τὴν Πατρίδα μας καὶ τὴν ἐθνική μας κοινότητα. Ὅπως καὶ ὅτι στὴν πορείαν της προσετέθη, ἐδῶ καὶ 26 ἐφέτος χρόνια, τὸ λαμπρὸν παράρτημα, ἡ ἐτησία Ἐπιστημονικὴ Ἐπετηρίδα μὲ τὸν αὐτὸν τίτλον «Ἁρμενόπουλος». Καὶ εὔχομαι τὸ ἀπὸ ὅλον τὸν νομικὸν κόσμον τῆς Πατρίδος μας ποθούμενον : τὴν ἀπρόσκοπτη μὲ τὸν ἴδιο παλμὸ συνέχισιν ἐπὶ ἔτη μακρά, εἰς τὸ διηνεκές, τῆς προκειμένης πνευματικῆς καρποφορίας, ὑψηλόφρονος δείγματος δικαιικοῦ πολιτισμοῦ τῆς Μακεδονίας μας.

Σᾶς εὐχαριστῶ

Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης

---------------------------------------------------------------

Δήλωσις 8.2.1992

ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΑΡΘΡΟΝ ΦΛΑΜΙΝΙΟ ΠΙΚΟΛΙ,

Προέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τῆς Ἰταλικῆς Βουλῆς,

ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝΤΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ

^*^*^

Χολαργός, 8^η Φεβρουαρίου1992.

Ὁ τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Κύριος Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης προέβη στὴν ἀκόλουθη δήλωσι :

« Ὁ Πρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τῆς Ἰταλικῆς Βουλῆς Φλαμίνιο Πίκολι μὲ ἐνυπόγραφο ἄρθρο του ἀμφισβητεῖ τὴν ἑλληνικότητα τῶν Μακεδόνων, τοὺς ὁποίους θεωρεῖ ἐπιφανειακὰ μόνον ἐξελληνισμένους, καὶ προτείνει οὐσιαστικῶς τὴν ἐπέκτασι τοῦ τεχνητοῦ «κράτους» τῶν Σκοπίων, ὥστε νὰ συμπεριλάβῃ καὶ τὴν ἤδη Ἑλληνικὴ Μακεδονία !

Στὴν ἰταμὴ αὐτὴ πρόκλησι ἐμεῖς οἱ Μακεδόνες ἀπαντοῦμε κοσμίως : εἴμαστε Ἕλληνες ἐκ καταγωγῆς, ἀκριβῶς διότι εἴμαστε Μακεδόνες.

Καὶ στὴν ἀνιστόρητη ὕβρι τοῦ ἀρθρογράφου ὁ Ἑλληνισμὸς στὸ σύνολό του ἀπαντᾷ μὲ τὴν συνετὴ σύστασι : νὰ ἐρευνήσουν ὁ κ. Πίκολι καὶ οἱ ὁμόφρονές του, μήπως ὁμιλοῦν ὡς ἐξωμότες Ἕλληνες ! Ὁπότε καὶ μόνον θὰ ἠμπορῇ νὰ «ἐξηγηθῇ» τὸ ἀνθελληνικὸ μένος τους. Διότι, ἐπὶ τέλους, εἶναι ἱστορικῶς πανθομολογούμενον, ὅτι ἐποικισμοὶ Ἑλλήνων στὴν Ἰταλία ἐγένοντο ἤδη ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια∙ καὶ ὄχι μόνον πολιτιστικῶς, ἀλλὰ καὶ πληθυσμιακῶς ἡ μέση καὶ ἡ κάτω Ἰταλία κατεκλύζοντο ἐπὶ αἰῶνες ἀπὸ ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἑλλήνων, ἐποίκων καὶ ἀπογόνων των, τῶν ὁποίων βεβαίως οἱ σημερινοὶ ἀπόγονοι εἶναι, καὶ αὐτοί, τώρα Ἰταλοὶ πολῖτες ... Ἐνῷ, ἀντιθέτως, ἐποικισμοὶ Σλάβων στὴν Μακεδονία, ἐκτὸς διαβατικῆς καὶ προσκαίρου παρουσίας των, ἱστορικῶς δὲν μαρτυροῦνται.

Ἀλλὰ οἱ ἀνιστόρητες θέσεις τοῦ κ. Πίκολι, ἡ ἰδιότης του ὡς Προέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς Ἐξωτερικῶν ὑποθέσεων τῆς Ἰταλικῆς Βουλῆς, τὸγεγονὸς τῆς δημοσιεύσεως τοῦ ἄρθρου του εἰς τὴν ἐφημερίδα « Ἰλ Πόπολο », ἐπίσημο ὄργανο τοῦ (συγ)κυβερνῶντος Χριστιανοδημοκρατικοῦ κόμματος, δηλαδὴ τοῦ μεγαλυτέρου κόμματος τῆς γείτονος χώρας, καθὼς ἐπίσης καὶ οἱ πρὸ ἡμερῶν ἐκδηλωθεῖσες παραπλήσιες θέσεις τοῦ Ἰταλοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν Ντὲ Μικέλις, ὡς καὶ τὰ ἐνεργήματα τοῦ «ἀλαθήτου» Πάπα, ἀπευθύνοντος «μηνύματα», δῆθεν ἐκ παραδρομῆς, στὴν ἀνύπαρκτη, τεχνητὴ μόνον, δῆθεν «μακεδονικὴ» γλῶσσα, ἔχουν τὴν χρησιμότητά τους : Διότι πείθουν ἀμετακλήτως καὶ ὅσους τυχὸν μέχρι τοῦδε ἀμφέβαλαν, περὶ τῆς βαθέως ἀνθελληνικῆς πορείας, ἂν ὄχι ἀπροκαλύπτως τῆς ἰταλικῆς ἐξωτερικῆς πολιτικῆς, τοὐλάχιστον τῶν πνευμάτων στὴν γειτονική μας χώρα.

Προδήλως δὲν μᾶς συγχωροῦν τὴν καταισχύνη τους τοῦ 1940-1941. Γι’ αὐτὸ καὶ βάλλουν ἐναντίον αὐτῶν τῶν ὁσίων τῆς ὑπάρξεώς μας : τῆς ἐθνικῆς μας ἰδιοσυστασίας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἱκανοποιοῦντες συγχρόνως καὶ τὶς προφανεῖς ἐπεκτατικές τους βλέψεις μὲ τὴν προώθησι ἢ ὑποβοήθησι διαλυτικῶν τάσεων καὶ τὴν δημιουργία προγεφυρωμάτων στὴν πολυπαθῆ, ἀπὸ ξένες ἐπεμβάσεις, Βαλκανικὴ χερσόνησο ».-

------------------------------------------------------------------

ΕΘΝΙΚΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ

Η ΟΝΟΜΑΣΙΑ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ-ΣΚΟΠΙΑ»

(Δήλωσις 13.4.2005)

***

Τὸ γειτονικόν μας κρατίδιον τῶν Σκοπίων διεθνῶς, δηλαδὴ εἰς τοὺς διεθνεῖς ὀργανισμούς (Ο.Η.Ε. κλπ.), ἀναγνωρίζεται καὶ ὑφίσταται ὑπὸ τὸ προσωρινὸν ὄνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» (F.Y.R.O.M.). Ἀλλὰ αὐτὸ διεκδικεῖ τὸ καὶ ὑπὸ τοῦ Συντάγματός του υἱοθετηθὲν κλοπιμαῖον ἑλληνικὸν ὄνομα «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας», ένῷ ἡ Ἑλλὰς εὐλόγως ἀντιτίθεται ρητῶς εἰς τοιαύτην ὀνομασίαν.

Συγκεκριμένως, τὸ συγκληθὲν ἐπὶ Κυβερνήσεως Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τὸ 1992 ὑπὸ τὸν τότε Πρόεδρον τῆς Δημοκρατίας Κωνσταντῖνον Καραμανλῆν Συμβούλιον τῶν Πολιτικῶν Ἀρχηγῶν ὁμοφώνως ἀπέκρουσε τὴν χρῆσιν ἀπὸ τὸ γειτονικὸν κρατίδιον τοῦ ἑλληνικοῦ ὀνόματος «Μακεδονία» ἢ καὶ παραγώγων του. Ὁ δὲ Ἑλληνισμὸς ἁπανταχοῦ τῆς γῆς κατῆλθεν αὐθορμήτως κατὰ ἑκατομμύρια εἰς τοὺς δρόμους καὶ διεκήρυξεν εἰς μεγαλειώδεις καὶ πρωτοφανεῖς συγκεντρώσεις, ὅτι δὲν ἀποδέχεται τὸν σφετερισμὸν ἀπὸ τοὺς Σκοπιανοὺς τῶν ἐθνικῶν ἑλληνικῶν ὀνομάτων «Μακεδονία» καὶ «Μακεδόνες».

Ἔτσι, ἐπὶ κυβερνήσεως Ἀνδρέα Παπανδρέου ὑπὸ τὴν καθολικὴν ἐπιδοκιμασίαν τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ ἐπεβλήθη τὸ 1993 οἰκονομικὸς ἀποκλεισμὸς («ἐμπάργκο») τοῦ γειτονικοῦ κρατιδίου, διὰ νὰ πειθαναγκασθῇ αὐτὸ καὶ ἐγκαταλείψῃ τὴν ἑλληνικήν του ὀνομασίαν. Ὁ ἀποκλεισμὸς ὅμως αὐτὸς ἀπέτυχε, διότι καταφώρως παρεβιάσθη ἀπὸ οἰκονομικοὺς παράγοντας, ἰδίως τῆς Βορείου Ἑλλάδος, οἱ ὁποῖοι ἀσυστόλως τὸν παρεβίαζαν, διοχετεύοντες διάφορα προϊόντα (πετρέλαιον, κλπ.) πρὸς τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον ἰδίως μέσῳ Βουλγαρίας. Ἐφανερώθη ἔτσι καὶ εἰς τὴν περίπτωσιν ἡ ἀληθινὴ ὄψις τοῦ κεφαλαίου, τὸ ὁποῖον, ἀνεθνικὸν κατὰ τὴν φύσιν του, δὲν διστάζει πολλὲς φορὲς νὰ θυσιάζῃ καὶ ἐθνικὰ συμφέροντα χάριν ἁπλῶς τῆς ἰδικῆς του κερδοφορίας. Ἀλλὰ βεβαίως τὴν ἐπὶ τοῦ προκειμένου εὐθύνην φέρει ἀκεραίως ἡ τότε Κυβέρνησις, διότι, καίτοι ἐγνώριζε τὴν ἐν λόγῳ παρανομίαν ( : καταλύσεως τῆς περὶ ἀποκλεισμοῦ ἀποφάσεως), ἐν τούτοις τὴν ἠνέχθη, καίτοι ὤφειλε καὶ ἠδύνατο νὰ τὴν ἀποτρέψῃ. Ἁπλούστατα ἠκολούθησεν ἀσυνεπῆ ἐπὶ τοῦ προκειμένου πολιτικήν : μὲ τὸν ἀποκλεισμὸν μέν, πολιτικὴν ἱκανοποιήσεως τοῦ καθολικοῦ λαϊκοῦ φρονήματος∙ μὲ τὴν ἀνοχὴν δὲ τῆς ἀσυστόλου παραβιάσεως τοῦ ἀποκλεισμοῦ, πολιτικὴν ἱκανοποιήσεως ὅλων τῶν μεγάλων αὐτοκλήτων ξένων προστατῶν τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, χρησιμοποιούντων αὐτὸ διὰ τὰ ἰδικά των εἰς τὴν εὐρυτέραν περιοχὴν συμφέροντα, περιλαμβάνοντα καὶ ἀναδιάταξιν συνόρων.

Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ πλευρᾶς ἀξιωματικῆς ἀντιπολιτεύσεως ἐπερίσσευσε τότε ὁ ἐνδοτικὸς λόγος. Ἔτσι ὁ Ἀρχηγὸς της Πρόεδρος τῆς «Νέας Δημοκρατίας», τέως Πρωθυπουργὸς Κωνσταντῖνος Μητσοτάκης προῆλθεν εἰς τὴν ἐπονείδιστον δήλωσιν, ὅτι δὲν θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἐνοχλῇ ἡ οἱαδήποτε ὀνομασία τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, διότι «σὲ 10 χρόνια ὁ λαὸς θὰ ξεχάσῃ τὸ ὄνομα» ! Δήλωσις ἐθνικῶς ἀπαράδεκτος, ἀφοῦ οὐσιαστικῶς ἀπετέλει, πρὸς ὁλόκληρον μὲν τὸν Ἑλληνισμόν, σύστασιν πανεθνικῆς ἀμνησίας καὶ ἀπεμπολήσεως κυριωτάτου στοιχείου τῆς ἐθνικῆς μας ψυχῆς καὶ ἰδιοσυστασίας, πρὸς δὲ τοὺς Σκοπιανοὺς πλαστογράφους τῆς Ἱστορίας, ἐνθάρρυνσιν ὅπως ἐμμείνουν εἰς τὸν σφετερισμὸν τῶν Ἑλληνικῶν ὀνομάτων «Μακεδονία» καὶ «Μακεδόνες».

Φυσικὰ δὲν ὑστέρησαν εἰς ἐνδοτικὸν λόγον καὶ τὰ δύο εἰς τὴν Βουλὴν κόμματα τῆς ἄκρας άριστερᾶς (Κ.Κ.Ε. καὶ Συνασπισμός τῆς Ἀριστερᾶς καὶ τῆς Προόδου). Εὐλόγως ! Διότι διακατέχονται ἀπὸ τὸ πλέγμα τῆς ἐθνοπροδοσίας τοῦ παρελθόντος των. Νὰ μὴ λησμονεῖται, ὅτι τὸ Κ.Κ.Ε. (ἀπὸ τὸ ὁποῖον ἀπέρρευσε καὶ ὁ Συνασπισμός), ἤδη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς τοῦ μεσοπολέμου (τῆς δεκαετίας 1920), εἶχε συμμορφωθῆ πρὸς τὸ σταλινικὸν πρόσταγμα αὐτονομήσεως τῆς Μακεδονίας καὶ συμπήξεως ἰδιαιτέρου «Μακεδονικοῦ κράτους», ἡ δὲ ἐθνοπροδοτικὴ ἡγεσία του δὲν ἐδίστασεν ἀκολούθως, ὡς πειθήνιος ὑπηρέτης τῶν πανσλαβιστικῶν καὶ σταλινικῶν ἐπιδιώξεων, νὰ ἐπιδιώξῃ καὶ ἐνόπλως τὴν πραγματοποίησιν τοῦ προγράμματος αὐτοῦ : δι' ἐξαπολύσεως τοῦ συμμοριτοπολέμου τῆς περιόδου 1946-1949, ὀργανωθέντος, ὅπως καὶ διεθνὴς «Ἐπιτροπὴ ἐρεύνης τοῦ Ο.Η.Ε.» ἐπιτοπίως τότε ἐργασθεῖσα διεπίστωσε καὶ κατέγραψεν εἰς τὴν ἔκθεσίν της, ὑπὸ τῶν τότε κομμουνιστικῶν καθεστώτων τῶν τριῶν βορείων γειτόνων μας ∙ συμμοριτοπολέμου, εἰς τὸν ὁποῖον καὶ ἐνέπλεξεν ἐξαπατηθέντας ὀπαδούς της καὶ πλῆθος βιαίως στρατολογηθέντων τῆς ὑπαίθρου χώρας. Ἀλλὰ τότε, σύσσωμον τὸ Ἔθνος, λειτουργούσης τῆς Βουλῆς καὶ μὲ ὁμοφωνίαν ὅλων τῶν πολιτικῶν κομμάτων, μὲ μόνην ἐξαίρεσιν αὐτὴν τοῦ στασιάσαντος καὶ δι' αὐτὸ ἐκτὸς νόμου τεθέντος Κ.Κ.Ε., ἠγωνίσθη παρὰ τὸ πλευρὸν τῆς δημοκρατικῆς του Κυβερνήσεως ἐθνικῆς συνεργασίας ὑπὸ τὴν ἡγεσίαν τοῦ ἀειμνήστου Ἀρχηγοῦ τοῦ κόμματος τῶν Φιλελευθέρων Θεμιστοκλέους Σοφούλη∙ καὶ τὰ παιδιὰ τῆς Ἑλλάδος μὲ τοὺς ἀγῶνας καὶ τὰς θυσίας των κατέστειλαν τὸν ξενόδουλον συμμοριτισμὸν καὶ ἔτσι ἀπέτρεψαν τὴν κομμουνιστικοποίησιν τῆς Πατρίδος μας καὶ τὸν ἐθνικὸν καὶ ἐδαφικόν μας ἀκρωτηριασμόν. Εἶναι λοιπὸν ὁλοφάνερον ἐν ὄψει τῶν ἀνωτέρω ἀναμφισβητήτων ἱστορικῶν γεγονότων, ὅτι τὸ «Μακεδονικὸν πρόβλημα» ἀσφαλῶς δὲν θὰ ἐπεβίωνε καὶ δὲν θὰ ὑφίστατο σήμερον, ἕνα καὶ πλέον αἰῶνα ἀπὸ τῆς δημιουργίας του ἀπὸ ἐξωβαλκανικὰς δυνάμεις χάριν ἰδικῶν των ἀποκλειστικῶς ἐπιδιώξεων καὶ συμφερόντων, ἐὰν δὲν ἐμεσολάβει ἡ ἀνωτέρω ἐθνοπροδοτικὴ πολιτεία τοῦ Κ.Κ.Ε. Τὸ ὁποῖον οὐσιαστικῶς καὶ ἐμμένει ἀκόμη καὶ σήμερον εἰς αὐτήν, ὅταν διακηρύσσῃ ὅτι ἡ χρῆσις τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία» ἀπὸ τοὺς Σκοπιανοὺς θὰ ἔχῃ δῆθεν μόνον γεωγραφικὴν σημασίαν, ἐνῷ, ὅπως εἶναι πασίγνωστον, οἱ Σκοπιανοὶ μὲ τὴν χρῆσιν τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ ἐξακολουθητικῶς καὶ αὐτοχαρακτηρίζονται οἱ ἴδιοι ὡς «Μακεδόνες», διαλαλοῦντες διεθνῶς, ὅτι αὐτοὶ εἶναι οἱ ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Μακεδόνων (!), καὶ δὲν ἀποκρύπτουν μὲ τὴν παιδείαν, ποὺ δίδουν εἰς τὰ παιδιά των (σχολικὰ βιβλία, κλπ.), καὶ τὴν καθημερινήν των προπαγάνδαν, μὲ τοὺς κυκλοφοροῦντας χάρτας, κλπ., τὰς ἐπεκτατικάς των διαθέσεις εἰς βάρος τῆς πατρίδος μας, τῆς Μακεδονίας μας «τοῦ Αἰγαίου», ὅπως τὴν ἀποκαλοῦν !

Παραλλήλως, πρὸς μεταστροφὴν τοῦ λαϊκοῦ φρονήματος ἤρχισε δημιουργούμενον βαθμηδὸν ἕνα γενικώτερον κλῖμα ἐνδοτισμοῦ καὶ συνθηκολογήσεως : διὰ ποικίλων δημοσιευμάτων, ἀσυστόλως παραποιούντων ἀναμφισβήτητα ἱστορικὰ γεγονότα (ὅπως τὰ τοῦ ἐπικοῦ Μακεδονικοῦ ἀγῶνος τῆς περιόδου 1904-1908)∙ κυρίως δὲ διὰ παραπλανητικῶν καὶ ἀνερματίστων ἐξιστορήσεων ὑπὸ πλήθους Μ.Μ.Ε.(ἐφημερίδων, περιοδικῶν, ραδιοτηλεοπτικῶν δικτύων), ἄδηλον πόθεν ὑποκινουμένων καὶ χάριν τίνων. Ὑπὸ τοιοῦτο κλῖμα καὶ τὴν ἐμφανῆ ἀποτυχίαν τοῦ ἀνωτέρω οἰκονομικοῦ ἀποκλεισμοῦ τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου, ἡ Κυβέρνησις τοῦ Ἀνδρέα Παπανδρέου τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1995 ἐτράπη, χωρὶς προσχήματα πλέον, εἰς τὴν ὁδὸν τῆς ἐπαισχύντου συνθηκολογήσεως. Πράγματι, τότε διὰ τῆς λεγομένης ἐνδιαμέσου συμφωνίας τῆς Νέας Ὑόρκης, κατεξηυτελίσθη κατὰ πρωτοφανῆ καὶ μοναδικὸν εἰς τὰ διεθνῆ διπλωματικὰ χρονικὰ τρόπον ἡ Ἑλλάς, διότι, ἀρνουμένη νὰ συμβληθῇ μὲ τὰ Σκόπια ὑπὸ τὸ μὴ ἀναγνωριζόμενον διεθνῶς κλοπιμαῖον ὀνομά των «Μακεδονία», ἐδέχθη νὰ μὴ χρησιμοποιηθῇ εἰς τὴν συμφωνίαν αὐτὴν οὔτε τὸ διεθνῶς ἀναγνωριζόμενον καὶ παρ' οὐδενὸς ἀμφισβητούμενον ἰδικόν της ὄνομα «Ἑλλάς» ! Ἔτσι ἐξισώθησαν ἡ ὑφισταμένη διεθνῶς Ἑλλὰς, συναινέσασα εἰς ἀφάνειαν, πρὸς τὸ μὴ διεθνῶς ἀκόμη ἀναγνωριζόμενον Σκοπιανὸν κρατίδιον, καὶ μάλιστα ὑποκύψασα ἐκείνη εἰς τοῦτο ! Ἡ τοιαύτη δὲ χωρὶς ὀνομασίαν συμβαλλομένων, παρὰ μόνον μὲ τὰς ἐνδείξεις 1^ον μέρος καὶ 2^ον μέρος, διακρατικὴ μας μὲ τὰ Σκόπια συμφωνία, ὁρισθεῖσα ὡς πενταετοῦς ἰσχύος, προέβλεπε, ὅτι ἡ ὁριστικὴ ὀνομασία τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου ἀπὸ κοινοῦ μὲ τὴν Ἑλλάδα θὰ συνεφωνεῖτο. Εἶναι προφανές, ὅτι, ἐκτὸς τοῦ ἀνωτέρω ἐθνικοῦ μας ἐξευτελισμοῦ, καὶ κατ' οὐσίαν ἡ συμφωνία αὐτὴ ἐσήμαινε τοὐλάχιστον μερικὴν ἐγκατάλειψιν τῆς ἑλληνικῆς θέσεως. Διότι, ἐφ' ὅσον αὐτὴ παγίως μέχρι τότε συνίστατο μόνον εἰς ἄρνησιν ἀποδοχῆς τῆς λέξεως «Μακεδονία» ἢ παραγώγων της διὰ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον, οἱαδήποτε ἄλλη ὀνομασία του δὲν θὰ ἦτο νοητὸν νὰ μᾶς ἐνδιαφέρῃ, ἑπομένως καὶ δὲν θὰ εἶχεν ἀνάγκην τῆς ἰδικῆς μας συγκαταθέσεως, ὥστε νὰ ἀποτελέσῃ τὸ ἀντικείμενον τῆς ἐν λόγῳ συμφωνίας τῆς Νέας Ὑόρκης. Κατ' ἀκολουθίαν, τὰ εἰς αὐτὴν περὶ κοινῆς συμφωνίας διὰ τὴν ὀνομασίαν τοῦ κρατιδίου λεγόμενα ἀποκτοῦν νόημα, μόνον ἐὰν ἀφοροῦν, δηλαδὴ ἐὰν πρόκειται νὰ περιληφθῇ εἰς τὴν μέλλουσαν αὐτὴν συμφωνίαν καὶ ἡ λέξις «Μακεδονία», εἴτε μόνη εἴτε ἐν συνθέσει, ἀφοῦ αὐτὴ μόνον μᾶς ἀφορᾷ καὶ μόνον μᾶς ἐνδιαφέρει. Ἄρα σιωπηρῶς ἡ μερικὴ ἔστω ( : συγκατάθεσις εἰς σύνθετον μὲ τὴν λέξιν «Μακεδονία» ὀνομασίαν ) συνθηκολόγησίς μας διὰ τῆς ἐν λόγῳ ἐνδιαμέσου συμφωνίας τῆς Νέας Ὑόρκης προανηγγέλθη ...

Ἀλλὰ ἡ συμφωνία αὐτὴ τοῦ Σεπτεμβρίου 1995 δὲν ἐνεργοποιήθη. Μετ' ἐλαχίστους μῆνας τὸν ἀδυνατοῦντα Πρωθυπουργὸν Ἀνδρέαν Παπανδρέου ἀντικατέστησεν, ἀπὸ τοῦ Φεβρουαρίου 1996, ὁ Κωνσταντῖνος Σημίτης, αἱ Κυβερνήσεις τοῦ ὁποίου ἔκτοτε οὐσιαστικῶς ἐγκατέλειψαν τὸ θέμα. Ἔτσι ἡ πενταετὴς προθεσμία τῆς ἰσχύος τῆς συμφωνίας παρῆλθεν ἄπρακτος. Καὶ μόνον ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς σημερινῆς Κυβερνήσεως ἀνεκινήθη τοῦτο, μὲ στόχον τὴν διὰ διμερῶν συνομιλιῶν Ἑλλάδος καὶ Σκοπιανοῦ κρατιδίου ἐξεύρεσιν κοινῶς ἀποδεκτῆς διὰ τὴν ὀνομασίαν αὐτοῦ λύσεως. Ἡ ὁποία ὅμως προσκόπτει εἰς τὴν ἀπόλυτον ἀδιαλλαξίαν τῶν Σκοπίων, τὰ ὁποῖα ἀμετακινήτως πλέον ἐμμένουν εἰς τὸ κλοπιμαῖον ἑλληνικόν των ὄνομα «Μακεδονία».

Καὶ τὸ πράττουν αὐτὸ οἱ Σκοπιανοὶ πανταχόθεν ἐνθαρρυνόμενοι. Διότι κατὰ τοὺς ἀνωτέρω χρόνους τῆς μακρᾶς ἑλληνικῆς ἀπραξίας ἀρκετὰ κράτη ἀνὰ τὸν κόσμον ἀνεγνώρισαν τὸ κρατίδιον ὑπὸ τὸ κλοπιμαῖον ὄνομά του «Μακεδονία». Προφανέστατα ἄλλοθεν, ὑπὸ μεγάλων δυνάμεων, ὑποκινούμενα καὶ ἐνθαρρυνόμενα, διότι τὰ οἱαδήποτε ἰδικά των, τῶν ἀναγνωρισάντων αὐτῶν κρατῶν, συμφέροντα, ἀσήμαντα ἢ καὶ ἀνύπαρκτα ἔναντι τοῦ μικροτάτου Σκοπιανοῦ κρατιδίου, δὲν θὰ τὰ ὡδήγει ποτὲ εἰς παραβίασιν, μὲ τὴν ἀναγνώρισιν αὐτήν, τῆς διεθνοῦς νομιμότητος, ἀφοῦ τὸ κρατίδιον αὐτὸ διεθνῶς μόνον ὑπὸ τὸ προσωρινὸν ὄνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβικὴ Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας» (F.Y.R.O.M.) ὑφίσταται καὶ ὑπάρχει, καὶ βεβαίως δὲν θὰ ἠγνόουν περιφρονητικῶς διὰ τὸν Ο.Η.Ε. τὴν ἐνώπιον αὐτοῦ ἐν ἐξελίξει διαδικασίαν ἐξευρέσεως διὰ συνομιλιῶν κοινῶς ἀποδεκτῆς διὰ τὸ κρατίδιον ὀνομασίας. Οἱ ἐξέχοντες ὅμως βιασταὶ τῆς διεθνοῦς ἐπὶ τοῦ προκειμένου νομιμότητος δὲν ἤργησαν νὰ ἐμφανισθοῦν. Ἔτσι προσφάτως καὶ μεγάλαι δυνάμεις ἀπεκαλύφθησαν : αἱ Η.Π.Α. μὲ ρητὴν ἀναγνώρισιν τοῦ κρατιδίου ὡς «Μακεδονίας», ἀλλὰ καὶ ἡ Ὁμοσπονδιακὴ Δημοκρατία τῆς Γερμανίας, ὁ καγκελλάριος τῆς ὁποίας εἰς ἀπὸ κοινοῦ μετὰ τοῦ Ἕλληνος Πρωθυπουργοῦ ἐμφάνισίν του ἐπανειλημμένως ἐμνημόνευσε τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον ὡς «Μακεδονίαν». Βεβαίως καὶ αἱ μεγάλαι αὐταὶ δυνάμεις δὲν χαρίζονται ἐπὶ τοῦ προκειμένου εἰς τοὺς Σκοπιανούς∙ ἁπλῶς τοὺς ἰδικούς των σχεδιασμοὺς διὰ τὴν περιοχὴν καὶ τὰ ἰδικά των συμφέροντα μὲ τὰς ἀνωτέρω ἀνομίας των ὑπηρετοῦν.

Ἔτσι, ὡς προϊόν σκοτεινοῦ παρασκηνίου, μὲ ἀληθεῖς δράστας, διατάκτας ἢ ὑποβολεῖς, τὸν Ἐπίβουλον Ἀνθελληνικὸν Σχεδιασμόν, ἐγεννήθη καὶ ἡ πρότασις τοῦ μεσολαβητοῦ τοῦ ἀδυνάτου, κυρίως ὑπὸ τῶν Η.Π.Α. κατευθυνομένου, Ο.Η.Ε. Μάθιου Νίμιτς, περὶ τῆς ὀνομασίας «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας-Σκόπια» διὰ τὸ γειτονικόν μας κρατίδιον. Πρότασις, τὴν ὁποίαν, ὅπως ἀνεκοινώθη, ἀπεδέχθη ἡ Ἑλληνικὴ Κυβέρνησις ὡς «βάσιν» τῶν διμερῶν μας μὲ τὰ Σκόπια ἐπὶ τοῦ θέματος συνομιλιῶν.

Εἰς τὴν πρότασιν αὐτὴν ἀντετάχθη, - ἐν συνεχείᾳ τῶν ὅσων σχετικῶς κατὰ καιροὺς καὶ ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τῆς Προεδρίας του καὶ μετὰ τὴν λῆξιν αὐτῆς δημοσίως ἐπανειλημμένως διεκήρυξε, - ὁ τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης μὲ σύντομον δημοσίαν Δήλωσίν του τῆς 13.4.2005. Διὰ τῆς ὁποίας καὶ τεκμηριωμένως καταδεικνύει, ὅτι τυχὸν ὁριστικὴ ἀποδοχὴ τῆς προτάσεως Νίμιτς θὰ σημάνῃ τὴν μεγαλυτέραν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας συμφορὰν τοῦ Ἑλληνισμοῦ∙ καὶ ὑποδεικνύει τὴν ἐπιβαλλομένην ἐπὶ τοῦ θέματος, μόνην ἐθνικῶς ἀξιοπρεπῆ, τηρητέαν στάσιν μας.

Διὰ τὸ εἰς τὴν Δήλωσιν τοῦ Προέδρου μνημονευόμενον, ὅτι τὰ 65 % τῶν σημερινῶν κατοίκων τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου εἶναι ἑλληνογενεῖς, ὁ ἀναγνώστης ἠμπορεῖ νὰ ἀνατρέξῃ σχετικῶς εἰς τὴν μελέτην τοῦ Καθηγητοῦ τῆς Ἐφηρμοσμένης Οἰκονομίας τοῦ Παντείου Πανεπιστημίου Σταύρου ΘΕΟΦΑΝΙΔΟΥ ὑπὸ τὸν τίτλον «Μία διαχρονικὴ ἐκτίμηση τοῦ ἑλληνογενοῦς πληθυσμοῦ μὲ βάση τὴν μαθηματικὴ προβολὴ κλπ» (ἀνακοίνωσις εἰς Πανελλαδικὸ Δημογραφικὸ Συνέδριο τῆς Ἑλληνικῆς Ἑταιρείας Δημογραφικῶν Μελετῶν, Ἀθήνα 19-20/11/1998) εἰς τὸν τόμον «Πληθυσμὸς καὶ Ἀνάπτυξη στὴν Ἑλλάδα, Ἐπιμέλεια Καθηγητοῦ Γεωργίου Σιάμπου, Ἀθήνα 2003», σελ. 65 ἑπ., ἰδίως σελ. 71.-

Τὰς σχετικὰς πρὸς τὸ «Μακεδονικὸν» προηγουμένας παρεμβάσεις τοῦ Προέδρου ἠμπορεῖ ὁ ἀναγνώστης νὰ ἀναζητήσῃ εἰς ἄλλο σημεῖον τῆς παρούσης ἱστοσελίδος του, ἰδίως εἰς τὸ Μέρος Β΄, Προσανατολισμοί, 1. Ὁ Ἑλληνισμός, ὑπὸ Ι) Ἡ ἐθνική μας Ἱστορία, κεφάλαιον (γ) Ἡ Μακεδονία μας. Ἐδῶ ἀκολουθεῖ ἡ ἀνωτέρω Δήλωσίς του τῆς 13.4.2005, ἔχουσα σημειωτέον ἀποσταλῆ ἀπὸ τῆς ἐκδόσεώς της πρὸς ὅλας σχεδὸν τὰς Ἀθηναϊκὰς ἐφημερίδας, καὶ ὄχι μόνον.  

^*^*^*^

ΕΘΝΙΚΩΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ Η ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΜΑΘΙΟΥ ΝΙΜΙΤΣ

ΔΙΑ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑΝ ΤΟΥ ΣΚΟΠΙΑΝΟΥ ΚΡΑΤΙΔΙΟΥ

Δήλωσις

ΧΡΗΣΤΟΥ Α. ΣΑΡΤΖΕΤΑΚΗ

Τέως Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας

1.- Μὲ κατάπληξιν καὶ ἐθνικὴν ἀνησυχίαν πληροφορεῖται ὁ Ἑλληνικὸς λαός, ὅτι ἡ ἐπίσημος Ἑλλὰς ἀπεδέχθη ὡς βάσιν συνομιλιῶν διὰ τὸ ἐκκρεμὲς θέμα τῆς ὀνομασίας τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου τὴν ἐθνικῶς ἀπαράδεκτον πρότασιν τοῦ ἐπὶ τοῦ προκειμένου μεσολαβητοῦ τοῦ Ο.Η.Ε. Μάθιου Νίμιτς περὶ καθιερώσεως τοῦ ὀνόματος «Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας-Σκόπια». Καὶ τοῦτο διότι τυχὸν ἀποδοχὴ τοιούτου ὀνόματος θὰ ἀποτελέσῃ τὴν μεγαλυτέραν ἀνὰ τοὺς αἰῶνας συμφορὰν τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἐκτὸς τοῦ ὅτι προσθέτως θὰ ἀποτελῇ καὶ διαρκῆ αἰτίαν πολεμικῆς ἀναφλέξεως εἰς τὰ Βαλκάνια, καὶ πάλιν ἐξ ὑπαιτιότητος τῶν ξένων πρὸς τὴν περιοχὴν προαγωγῶν (κοινῶς νονῶν) τῆς σχεδιαζομένης νέας εἰς αὐτὴν τάξεως πραγμάτων.

2.- Πράγματι, ἀναγνώρισις τῆς Ἑλληνικῆς ὀνομασίας «Μακεδονία» εἰς ξένους δὲν παραγνωρίζει ἁπλῶς ἱστορικὰ δεδομένα χιλιετηρίδων (μαρτυρίας τῶν ἀρχαίων συγγραφέων, πληθώραν ἀρχαιολογικῶν εὑρημάτων μὲ ἑλληνικὰς μόνον ἐπιγραφάς, κλπ.), μαρτυροῦντα τὴν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας καὶ τῶν Μακεδόνων, ὥστε νὰ ἀποτελῇ αὐτόφωρον βιασμὸν τῆς ἀληθείας ἡ διεκδίκησις αὐτῶν ἀπὸ σλαβικὰ (ὅπως οἱ σημερινοὶ Σκοπιανοὶ) ἢ ἐκσλαβισθέντα (ὅπως οἱ Βούλγαροι) φύλα, τὰ ὁποῖα ἐνεφανίσθησαν διὰ πρώτην φορὰν εἰς τὴν Βαλκανικὴν μόλις κατὰ τὰ τέλη τοῦ 6^ου μὲ τὰς ἀρχὰς τοῦ 7^ου μετὰ Χριστὸν αἰῶνος, ἐνῷ ἡ Μακεδονία καὶ οἱ Μακεδόνες προϋπῆρξαν χιλιετηρίδας πρὸ Χριστοῦ. Ἀλλὰ τὸ χειρότερον, ἡ ἀνωτέρω ἀναγνώρισις ὁδηγεῖ εἰς τὸν ἐθνικόν μας ἀκρωτηριασμόν, ἀφοῦ ἀποκόπτει ἀπὸ τὸν Ἑλληνισμὸν καὶ τὴν Ἑλληνικήν μας Ἱστορίαν ἕνα ἀπὸ τὰ κυριώτερα καὶ εὐρωστότερα τμήματά των, συγκεκριμένως ὁλόκληρον τὴν περίοδον τῶν διεθνῶς ὑπὸ τῆς ἐπιστήμης ἀποκαλουμένων - ἀκριβῶς λόγῳ τῆς ἀναμφισβητήτου ἑλληνικότητος τῆς Μακεδονίας καὶ τῶν Μακεδόνων, - ἑλληνιστικῶν χρόνων, δηλαδὴ μίαν πανένδοξον ἐποχὴν ἕξ (6) ὁλοκλήρων αἰώνων, ἀπὸ τοῦ 3^ου π.Χ. μέχρι καὶ τοῦ 3^ου μ.Χ. αἰῶνος, κατὰ τοὺς ὁποίους καὶ κυρίως ἐπετέλεσεν ὁ Ἑλληνισμός, μὲ τὴν πρωτοπορίαν τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου καὶ τῶν Μακεδόνων του, τὸ πανανθρώπινον, εἰς οἰκουμενικὴν κλίμακα, ἐκπολιτιστικόν του ἔργον, τὴν ἀδιαμφισβήτητον αὐτὴν κρηπῖδα τοῦ συγχρόνου πολιτισμοῦ. Ἐθνικὸς δὲ ἀκρωτηριασμός, ὁ ὁποῖος προαναγγέλλει ἁπλῶς καὶ τὸν σκοπούμενον ἐδαφικόν μας ἀκρωτηριασμόν.

3.- Καὶ πρακτικῶς, ἡ προτεινομένη λύσις ὁδηγεῖ εἰς ὀφθαλμοφανῆ ἀδιέξοδα. Διότι βεβαίως ἐλπίζεται, ὅτι δὲν θὰ ὑπάρξῃ τόσον ἐθνοπροδοτικὴ ἑλληνικὴ Κυβέρνησις, ὥστε νὰ διαγράψῃ ἀπὸ τὴν διδασκαλίαν τῆς Ἱστορίας εἰς τὰ Ἑλληνόπουλα τὴν ἀνωτέρω περίοδον τῶν ἕξ αἰώνων ἑλληνιστικῶν χρόνων (ἀπὸ τοῦ 3^ου π.Χ. μέχρι καὶ τοῦ 3^ου μ.Χ. αἰῶνος) ὡς τμήματος τῆς Ἑλληνικῆς μας Ἱστορίας μὲ Ἕλληνας βεβαίως τοὺς πρωταγωνιστὰς καὶ συντελεστάς των. Ἀλλὰ τὴν αὐτὴν περίοδον οἱ Σκοπιανοὶ διδάσκονται ὡς περίοδον τῆς ἰδικῆς των Ἱστορίας καὶ τῶν ἰδικῶν των προγόνων, ἀπὸ τότε (1943), ποὺ οἰκειοποιήθησαν μὲ πρωτοφανῆ πλαστογράφησιν τῆς Ἱστορίας τὰ ὀνόματα Μακεδονία καὶ Μακεδόνες, ἐμφανιζόμενοι χωρὶς ἐντροπὴν οἱ ἴδιοι ὡς ἀπόγονοι τῶν ἀρχαίων Μακεδόνων ! Καὶ φυσικὰ θὰ ἐξακολουθήσουν νὰ πράττουν τὸ αὐτό, ἐὰν καὶ ἡ ἑλληνικὴ ἀφροσύνη ἀποδεχθῇ τὴν ζητουμένην ἀναγνώρισιν τοῦ κρατιδίου των ὡς Μακεδονίας καὶ συνακολούθως αὐτῶν ὡς Μακεδόνων. Τὸ ἀποτέλεσμα εἶναι ἀπὸ τώρα βέβαιον. Κανένας Ἕλλην, πρὸ παντὸς κανεὶς ἀπὸ ἡμᾶς τοὺς ἀληθινοὺς Μακεδόνας, δὲν πρόκειται νὰ ἀπεμπολήσῃ τὴν ἐθνικήν του ἰδιοσυστασίαν, τὴν ἑλληνικήν του ψυχήν, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ διὰ τῆς βίας πρόκειται νὰ ἐπιβληθῇ. Ἔτσι, ἀντὶ νὰ βασιλεύσῃ εἰρηνικὴ συνύπαρξις μὲ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον, ὅπως τόσον ἀπατηλῶς καὶ ὑποκριτικῶς προπαγανδίζεται ὅτι θὰ ἀνακύψῃ ἀπὸ τὴν ζητουμένην ἀναγνώρισίν του, ἡ σύρραξις θὰ εἶναι ἀναπότρεπτος,

.................4.- Καὶ ὄχι μόνον ἐκ τῆς αἰτίας αὐτῆς. Διότι τὸ ἀμέσως τραγικώτερον ἀποτέλεσμα ἀποδοχῆς τῆς προτάσεως Νίμιτς θὰ εἶναι ἡ ἐπισημοποίησις τῶν ἀπὸ ἀρκετοῦ χρόνου διατυπουμένων καὶ ὑπὸ ξένων ἐμφανῶς καὶ ἐντὸς Ἑλλάδος ὑποδαυλιζομένων παραλόγων ἀξιώσεων τῶν ἐπιβούλων, μὲ πρώτην αὐτὴν τῆς ἀναγνωρίσεως «Μακεδονικῆς μειονότητος» ἐντὸς τῆς Πατρίδος μας! Καί, ἐπειδὴ ἐμεῖς οἱ ἀληθεῖς Μακεδόνες δὲν πρόκειται βεβαίως νὰ ἀρνηθῶμεν τὴν εἰδικωτέραν Μακεδονικήν μας ταὐτότητα διὰ νὰ μὴ μᾶς χαρακτηρίσουν Σκοπιανούς, θὰ ἀνακύψουν διεθνῆ προβλήματα μὲ βεβαιοτάτην ἀπόληξιν καταστρεπτικήν, ἀπροβλέπτων διαστάσεων μὲ τὴν ἀνάμειξιν τρίτων, πολεμικὴν ἀνάφλεξιν. Ἴσως μάλιστα καὶ νὰ ἐπιζητῆται αὐτὸ τώρα διὰ τῆς ἐλεεινῆς προτάσεως Νίμιτς ἀπὸ τοὺς ἐν ἀφανείᾳ σκοτεινοὺς διατάκτας ἢ καὶ ὑποβολεῖς της. Διὰ νὰ συντελεσθῇ δηλαδή, δι'ἐπεμβάσεως ξένων πάλιν, ὁ σκοπούμενος καὶ ἐδαφικός μας ἀκρωτηριασμός.

5.- Ἡ ἐπίγνωσις τῶν ἀνωτέρω καταφανεστάτων ἀληθειῶν, ὅπως καὶ προσφάτως ἐπὶ τῇ ἐπετείῳ τῆς ἐθνικῆς μας ἑορτῆς ἐτόνισα, ὑπαγορεύει καὶ τὸ ἐν προκειμένῳ ἐθνικόν μας χρέος : Ἡ Ἑλλὰς νὰ ἐπιμείνῃ ἀνενδότως εἰς ἄρνησιν ἀποδοχῆς τοῦ ὀνόματος Μακεδονία ὡς καὶ παραγώγων του διὰ τὸ Σκοπιανὸν κρατίδιον∙ νὰ ὑπερφαλαγγίσῃ δὲ τὴν προκλητικότητά του ἀφ' ἑνὸς μὲ εὐθεῖαν διακήρυξιν, ὅτι ὅσοι θέλουν νὰ ὀνομάζωνται Μακεδόνες καὶ ἡ χώρα των Μακεδονία, ἀνήκουν, κατὰ πᾶσαν θεώρησιν, ἱστορικήν, ἐθνολογικήν, κλπ., δικαιωματικῶς εἰς τὴν Ἑλλάδα, ἐν ὄψει μάλιστα καὶ ἐγκύρου ἐπιστημονικῆς διαπιστώσεως, ὅτι τὰ 65 % τοῦ σημερινοῦ πληθυσμοῦ τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου εἶναι Ἑλληνογενεῖς∙ καὶ ἀφ' ἑτέρου μὲ ρητὴν ἀπὸ τοῦδε δήλωσιν, ὅτι οὐδέποτε ἡ Ἑλλὰς θὰ συναινέσῃ εἰς τὴν εἰσδοχὴν τοῦ Σκοπιανοῦ κρατιδίου μὲ τὸ κλοπιμαῖον ἑλληνικὸν ὄνομα εἰς τὴν Εὐρωπαϊκὴν Ἕνωσιν, ἀλλὰ καὶ τὸ Ν.Α.Τ.Ο., προβάλλουσα ἐν ἀνάγκῃ καὶ τὸ δικαίωμα ἀρνησικυρίας (veto). Θὰ πρέπει δὲ νὰ ἀδιαφορήσῃ διὰ τὰς οἱασδήποτε ἐπ' αὐτοῦ ἀντιδράσεις καὶ πιέσεις τρίτων, μεγάλων καὶ ἰσχυρῶν, ἀντιτάσσουσα, ὅτι δὲν ἐννοεῖ χάριν τῶν ἰδικῶν των συμφερόντων νὰ ἀπεμπολήσῃ τὴν ἐθνικήν της Ἱστορίαν καὶ ἀδιατίμητον τμῆμα τῆς ἐθνικῆς της ὑπάρξεως, καὶ ἐπὶ τέλους, ὅτι νομίμως ἀμύνεται κατὰ τῆς παγκοσμίως πρωτοφανοῦς πλαστογραφίας, νόμιμον δικαίωμά της ἀσκοῦσα (τὸ δικαίωμα ἀρνησικυρίας), τὸ ὁποῖον ἀκριβῶς πρὸς ἀποτροπὴν ἀνεπανορθώτων δεινῶν, ὡς τὰ ἀνωτέρω, παρέχεται. Μόνον μὲ τοιαύτην ἐθνικῶς ἀξιοπρεπῆ στάσιν ὑπάρχει βάσιμος ἐλπὶς ἀποτροπῆς τῶν ἀνεπανορθώτων αὐτῶν δεινῶν.

6.- Ὅλα αὐτὰ θὰ πρέπει ἀπὸ τώρα νὰ ἀναλογισθῇ ἡ πολιτικὴ Ἡγεσία τῆς χώρας μας, διὰ νὰ μὴ ἐνδώσῃ καὶ αὐτή, περιφρονοῦσα μάλιστα καὶ τὸ καθολικὸν λαϊκὸν φρόνημα, τὴν ἐπὶ τοῦ προκειμένου ἀσυμβίβαστον βούλησιν τοῦ ἁπανταχοῦ Ἑλληνισμοῦ.-------------------------------------------------------------------

Δήλωσις  9.11.1992

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΟΝΟΜΑΣΙΑΣ

«ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ  ΒΑΡΔΑΡΗ»

ΔΙΑ ΤΟ ΚΡΑΤΙΔΙΟΝ ΤΩΝ ΣΚΟΠΙΩΝ.

Η ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ  ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ  ΕΔΑΦΙΚΗΣ ΜΑΣ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΟΣ ΕΠΙΒΟΥΛΗ

^*^*^*^

Νέα Πεντέλη, 9^η Νοεμβρίου 1992.

Ὁ τέως Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας Κύριος Χρῆστος Α. Σαρτζετάκης προέβη εἰς τὴν ἀπόλουθον δήλωσιν :

« Α) Ἀνεγράφη στὸν τύπο, χωρὶς νὰ διαψευσθῇ, ὅτι ὡρισμένοι ἀπὸ τοὺς πολιτικούς μας συγκατανεύουν στὸ νὰ ὀνομασθῇ τὸ κρατίδιον τῶν Σκοπίων «Μακεδονικὴ Δημοκρατία τοῦ Βαρδάρη».

Ἡ πρότασις αὐτὴ μαρτυρεῖ καὶ ἀσυγχώρητη ἄγνοια, ἀλλὰ καὶ περικλείει ἐθνικῶς ἀπαράδεκτες παραδοχές, ἐπὶ πλέον τοῦ σφετερισμοῦ τοῦ ἑλληνικοὺ ὀνόματος τῆς Μακεδονίας. Διότι «Βαρδάρης» εἶναι ἡ χρησιμοποιουμένη ἀπὸ τοὺς Σλάβους ὀνομασία τοῦ, ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια καλουμένου, Ἀξιοῦ (ἔτσι μνημονεύεται ἀκόμη καὶ στὸν Ὅμηρο) ποταμοῦ. Ἀλλά, ὡς γνωστόν, ὁ Ἀξιὸς ποταμὸς κατὰ τὸ 1/3 περίπου τοῦ μήκους του διατρέχει ἑλληνικὸν ἔδαφος καὶ ἐκβάλλει στὸν Θερμαϊκὸ κόλπο, δυτικῶς τῆς Θεσσαλονίκης.

Ἑπομένως, ἡ προτεινομένη ὀνομασία «Μακεδονικὴ Δημοκρατία τοῦ Βαρδάρη» ἀκρωτηριάζει ἀπὸ μόνη της αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἑλλάδος, ἀφοῦ συμπεριλαμβάνει καὶ τὴν ἤδη Ἑλληνικὴ Μακεδονία. Δηλαδή, ἀκριβῶς ὅ,τι ἐπιδιώκουν καὶ οἱ Σκοπιανοί !

Πιὸ κραυγαλέα περίπτωσις ἐθνικῆς μειοδοσίας δὲν ἠμπορεῖ νὰ νοηθῇ.

Β) Ἀρκετὰ ἐπερίσσευσαν, ἐπὶ δεκαετίες τώρα, οἱ ἐνδοτικότητες στὰ ἐθνικά, τὰ ζωτικά μας, θέματα, οἱ μυκτηρισμοί μας ἀπὸ τοὺς ἰσχυροὺς καὶ οἱ ἐθνικές μας ταπεινώσεις.

Τὰ ἀποτελέσματα τῆς δῆθεν ρεαλιστικῆς μας πολιτικῆς καὶ τῶν δῆθεν μόνων ἐφικτῶν «λύσεων» πικρὰ τὰ γευόμαστε ἤδη σὲ κάθε πεδίο. Παράδειγμα καὶ ἡ ἀτελείωτη Κυπριακὴ τραγῳδία, ἡ ὁποία οὐσιαστικῶς ἄρχισε μὲ τὴν προδοσία ἀπὸ τὴν ἐπίσημη Ἑλλάδα τοῦ θρυλικοῦ ἀπελευθερωτικοῦ ἀγῶνος τῆς Ε.Ο.Κ.Α. καὶ μὲ τὰ ὅσα ἄνομα, ἀπὸ ἀπόψεως Διεθνοῦς Δικαίου (:ἀποκλεισμός, μὲ τὴν συνυπογραφήν μας, τῆς ἐφαρμογῆς τῆς ἀρχῆς τῆς αὐτοδιαθέσεως τῶν λαῶν, κλπ.) καὶ ἀθέμιτα ἠκολούθησαν, μὲ ἐπιστέγασμα τὸ πραξικόπημα τῆς χούντας.

Γ) Τὸ κρατίδιον τῶν Σκοπίων εἶναι ἀπὸ κάθε ἄποψι (πληθυσμιακή, φυλετικῆς πανσπερμίας, ἐκτάσεως, ἀναπτύξεως, κλπ.) ἀμελητέον. Ἑπομένως, ἡ ὑποστήριξις ποὺ τυγχάνει στὶς ἄνομες εἰς βάρος μας πρακτικὴ καὶ ἐπιδιώξεις του ἀπὸ ὡρισμένους ἑταίρους καὶ δῆθεν συμμάχους μας, μὲ πρωτοφανῆ μάλιστα κυνισμὸν καὶ εἰς πεῖσμα ὅλων τῶν ἱστορικῶν, ἐθνολογικῶν καὶ πολιτικῶν δεδομένων, δὲν ἠμπορεῖ νὰ ἐξηγηθῇ μόνον ἀπὸ τὴν ὕπαρξιν ἰδιαιτέρων συμφερόντων, οἰκονομικῶν ἢ ἄλλων.

Ἀνάγκη νὰ ἀναβλέψουμε : Πρόκειται στὴν κυριολεξία γιὰ προμελετημένη ἐπιβουλὴ εἰς βάρος τῆς ἐδαφικῆς καὶ ἐθνικῆς μας ἀκεραιότητος, γιὰ καταχθόνιον σχέδιον ἐθνικοῦ μας ἀκρωτηριασμοῦ, τὸ ὁποῖον καὶ ὀφείλουμε ἀπεριφράστως νὰ καταγγείλουμε.

Καὶ στὴν ἀπροσχημάτιστη αὐτὴ ἐπιβουλὴ νὰ ἀντιτάξουμε αὐτό, ποὺ ὑπαγορεύει ἡ πανένδοξη Ἱστορία μας : ΟΧΙ !  Αὐτὸ ἀκριβῶς, πού, γιὰ τελευταία φορὰ ἀπὸ ἐπίσημα ἑλληνικὰ χείλη, ὑπενθύμισε τὸ 1964 στὸν τότε Πρόεδρο τῶν Η.Π.Α. Τζόνσον ὁ ἀείμνηστος Γεώργιος Παπανδρέου, ὅταν ὡς Πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος ἀρνήθηκε, μὲ ἀφορμὴ τὸ Κυπριακόν, νὰ ὑποκύψῃ σὲ ἐπιχειρούμενον ἐκβιασμόν του.

Καὶ ἀκόμη : νὰ ἐνδιαφερθοῦμε ἐπὶ τέλους καὶ νὰ μὴ ἐγκαταλείπουμε στὴν τύχη τους τὶς ἑκατοντάδες χιλιάδες Ἕλληνες ἀδελφούς μας (σὲ 400.000 τοὺς ὑπελόγισε σὲ συνέντευξί της ἡ Ὑφυπουργὸς Ἐξωτερικῶν Κυρία Βιργινία Τσουδεροῦ), δηλαδὴ τοὺς ἀληθινοὺς Μακεδόνες, ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ ζοῦν καὶ νὰ ὑπάρχουν ἀνάμεσα στοὺς Σλάβους σφετεριστὲς τοῦ ἱστορικοῦ ὀνόματος στὸ κρατίδιον τῶν Σκοπίων. Καὶ γιὰ τοὺς ὁποίους παραδόξως δὲν ὑψώνεται καμμιὰ φωνὴ στὴν ὑπνώττουσα χώρα μας ...

Τέλος, ἂς μὴ λησμονῆται, ὅτι ἡ ἀπὸ τὶς περιστάσεις ὄντως ἐπιβαλλομένη πανεθνική μας ἑνότης καὶ ὁμοφροσύνη προϋποθέτει πρὸ παντὸς ΟΧΙ σὲ κάθε μορφῆς ἐνδοτικότητα καὶ ἐθνικὴ μειοδοσία ».-

-------------------------------------------------------