ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ κ. ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΑΒΕΡΩΦ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΗΣ 17ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1982

ΟΜΙΛΙΑ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ κ. ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ ΑΒΕΡΩΦ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΗΣ 17ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1982

«Τιμούμε την αφανή αλλά πραγματική κατοχική αντίσταση όλων των Ελλήνων και όχι εκείνων πού έστρεψαν τα όπλα εναντίον συμπατριωτών μας»

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Όταν το βράδυ της 12ης Αυγούστου ανακοινώθηκε ξαφνικά ότι στις 17 του μηνός θα γινόταν συζήτηση για το κυβερνητικό νομοσχέδιο περί Αναγνωρίσεως της Εθνικής Αντιστάσεως, πληροφορήθηκα από καλή πηγή ότι, παρά τις ρητές διατάξεις του Συντάγματος και του κανονισμού της Βουλής, πρώτος θα μιλούσε ο κ. Πρωθυπουργός. Ή διάρκεια της ομιλίας του, κατά τις πληροφορίες μου, θα διαρκούσε 35 έως 45 λεπτά της ώρας και ότι μετά θα μιλούσαν εκείνοι πού έπρεπε να μιλήσουν πρώτοι, δηλ. οι εισηγητές του νομοσχεδίου.
Ζήτησα αμέσως αναβολή της συζητήσεως τουλάχιστον για 48 ώρες και το αίτημα μου δεν έγινε δεκτό. Ζήτησα, αφού ήδη γινόταν μια παρατυπία να μιλήσω αμέσως μετά τον Πρωθυπουργό και αυτό έγινε δεκτό.
Επειδή το θέμα ήταν εθνικά εξαιρετικά σοβαρό, επειδή ήταν απόλυτα αναγκαίο ο Ελληνικός Λαός και ιδίως ή νεολαία, να μάθει έστω σε γενικές γραμμές, τις πολλές πλευρές του θέματος, ετοίμασα μια ομιλία ίσης περίπου διάρκειας μ’ εκείνη της Πρωθυπουργικής ομιλίας.
Άλλα το απόγευμα της 17ης στη Βουλή, ο κ. Πρωθυπουργός πρόβαλε περισσότερο συναισθηματική συνθηματολογία παρά λογική επιχειρηματολογία και μίλησε επί 20 περίπου λεπτά. Δεν νόμισα ότι ήταν σωστό να αγορεύσω τον διπλό χρόνο από εκείνον. Έτσι τα επιχειρήματα μου, δεν παρουσιάστηκαν όλα στη Βουλή, ούτε στην τηλεόραση, ούτε στον Τύπο.
Λόγω της φύσεως του θέματος, λόγω της συστηματικής παραποιήσεως της Ιστορίας των Κατοχικών ετών, κρίνω ότι πρέπει να παρουσιάσω στον Ελληνικό Λαό ολόκληρο το κείμενο της ομιλίας πού είχα ετοιμάσει. Αυτό κάνω δίνοντας στη δημοσιότητα τις επόμενες σελίδες προσθέτοντας στο τέλος και μερικές παρατηρήσεις εκλεκτού στελέχους της παρατάξεως μου.
Επειδή πιστεύω πώς το βιβλιαράκι αυτό θα έχει μεγάλη κυκλοφορία, επωφελούμαι της ευκαιρίας για να δημοσιεύσω στο ίδιο τείχος μία άλλη ομιλία μου επί εντελώς άλλου θέματος: επί της οικονομικής καταστάσεως.
«Έτσι, σ’ ένα δεύτερο μέρος, δημοσιεύεται ή τηλεοπτική ομιλία μου της 30ής Ιουνίου 1982.
Στη συζήτηση αυτού του νομοσχεδίου ή Νέα Δημοκρατία προσέρχεται κατεχόμενη από βαθύ αίσθημα ευθύνης. Γιατί το υπό κρίση νομοσχέδιο αφορά θέμα ιστορικής σημασίας. Θέμα πού από το ένα μέρος καθορίζει την έννοια μεγάλων όσο και δραματικών ήμερων της πρόσφατης Εθνικής Ιστορίας μας. Θέμα πού γι’ αυτό, από το άλλο μέρος, καθορίζει αν οι μελλοντικές εθνικές καταβολές θ’ αντλούν από το ψέμα, από την αβεβαιότητα ή από την αλήθεια.
Σε τέτοια θέματα δε χωρούν, ούτε προχειρολογία, ούτε πάθη, δικαιολογημένα ή μη, ούτε πολύ λιγότερο δημαγωγία και πολιτικοί υπολογισμοί. Άλλα ούτε και έλλειψη θάρρους για να πει καθένας την όποια γνώμη έχει. Ό απόλυτος σεβασμός της αλήθειας επιβάλλεται.
Ή αλήθεια για την αντίσταση κατά τη διάρκεια της Κατοχής αποσπασματικά συζητήθηκε επανειλημμένως. Και κάθε φορά πού συζητήθηκε, αναζωπυρώθηκαν πάθη, ξαναφλογίστηκαν μνήμες καυτές. Εμείς είμαστε υπέρ της αληθινής λήθης και όσο γίνεται αποφεύγουμε αυτές τις συζητήσεις, αποφεύγουμε τις προκλήσεις. Δυστυχώς δεν αποφεύγονται από την άλλη όχθη, απέναντι μας. Και σήμερα καλούμαστε με το υπό συζήτηση νομοσχέδιο ν’ αναγνωρίσουμε και να βραβεύσουμε συνολικά τη δραστηριότητα του ΕΑΜ κατά την Κατοχή, καλούμαστε να βραβεύσουμε, ηθικά και υλικά, όλους ανεξαιρέτως όσους συμμετείχαν στο ΕΑΜ.
‘Αφού προκαλούμαστε έτσι, είμαστε υποχρεωμένοι ν’ απαντήσουμε στην πρόκληση. Είναι αυτό χρέος έναντι της Ιστορίας, χρέος έναντι νεκρών και ζώντων πού αγωνίστηκαν για την Ελλάδα και την Ελευθερία, χρέος έναντι της πολύτιμης Νέας Γενιάς των Ελλήνων. Για να λάβουμε, όμως καθαρά θέση και να την αιτιολογήσουμε, επιβάλλονται λίγες αντικειμενικές ιστορικές αναδρομές.

ΠΕΛΩΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ
«Όταν ό Πρωθυπουργός το υπέγραψε εξέφρασε τη «βαθιά συγκίνηση του», και προέβη σε δηλώσεις για την αληθινή φυσιογνωμία – όπως είπε – εκείνης της εποχής και πρόσθεσε πώς αυτή την αναγνώριση την προσδοκούσε ή συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.
Οι δηλώσεις αυτές και όσα λέχθηκαν ή γράφτηκαν μετά, γεννούν πελώρια ερωτηματικά.
Πέρασαν 38 και πλέον χρόνια από τότε πού απελευθερώθηκε ή Χώρα μας από τη ναζιστική κατοχή. Σ’ αυτό το μακρύ χρονικό διάστημα ανήλθαν στην εξουσία δεκάδες Κυβερνήσεις. Προεδρεύονταν από προσωπικότητες, από αγνούς δημοκράτες, όπως ό Τσαλδάρης, ό Σοφούλης, ό Διομήδης, ό Πλαστήρας, ό Σοφοκλής Βενιζέλος, ό Παπάγος, ό Καραμανλής, ό Γ. Παπανδρέου. Γιατί τάχα όλες αυτές οι Κυβερνήσεις αρνήθηκαν να κάνουν αυτό πού κάνει σήμερα ή Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ; Δεν είχαν συναίσθηση του χρέους τους και την έχει μόνο το ΠΑΣΟΚ;
Είχαν ασφαλώς συναίσθημα όλων των Εθνικών τους υποχρεώσεων οι Κυβερνήσεις εκείνες. ‘Αλλά ήξεραν ότι ή καθολική Εθνική Αντίσταση των’ Ελλήνων κατά την Κατοχή, είχε αναγνωριστεί από τη λαϊκή ψυχή, από την Πολιτεία, από τους ξένους. «Ήξεραν όμως ακόμα ότι το θέμα είχε μια πολύ λεπτή πλευρά και ασφαλώς διαισθάνονταν ότι δεν έπρεπε να προχωρήσουν στο δρόμο πού προχωρεί ή σημερινή Κυβέρνηση γιατί εκείνο πού ουσιαστικά αναγνωρίζει και τιμά σήμερα ή Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι ή Αντίσταση είναι ή κατοχική δράση του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Αυτό πιστεύω πώς θα αποδείξω σε λίγο.

ΟΙ ΑΠΩΤΕΡΟΙ ΣΚΟΠΟΙ
Στην αρχή της Κατοχής μυριάδες Έλληνες πατριώτες έσπευσαν να ενταχθούν σε κατοχικές οργανώσεις. Μοναδική επιθυμία τους ήταν να αγωνισθούν εναντίον του ξένου κατακτητή. Δεν ήξεραν και ούτε εξέταζαν τι κρυβόταν πίσω άπ’ αυτές τις οργανώσεις και αν μερικές είχαν απώτερους σκοπούς πού δεν ταίριαζαν με την Εθνική Αντίσταση και ήταν ξένες προς τις Δημοκρατικές Αρχές.
Όταν άρχισαν να αποσαφηνίζονται ο! προθέσεις, πολλοί, σιγά – σιγά, σταδιακά, εγκατέλειψαν τις ακραίες αριστερές οργανώσεις. Όσοι έμειναν, είτε γιατί αμφέβαλαν για τον χαρακτήρα και τον ρόλο τους, είτε γιατί στο μεταξύ είχαν εκτεθεί, ή είχαν προσηλυτιστεί, βρέθηκαν να πολεμούν όχι τον κατακτητή αλλά Έλληνες πατριώτες. Και τελικά οδηγήθηκαν και οδήγησαν και τη Χώρα σε άλλες δύο φοβερά αιματηρές περιπέτειες πού της στοίχισαν 100.000 νεκρούς και τρομακτικές υλικές καταστροφές. Και – το χειρότερο άπ’ όλα – έναν πρωτοφανή ψυχικό διχασμό. Και αρκετοί από αυτούς μετάνιωσαν εκ των υστέρων, φοβερά πονεμένοι.
Κατεβλήθη κατά το παρελθόν και καταβάλλεται και σήμερα μία επίμονη, συστηματική προσπάθεια να δημιουργηθεί ή εντύπωση ότι το Κ.Κ.Ε. δεν ήταν ό δράστης αυτών των δεινών, και ότι δεν ήταν στις προθέσεις του να σφετερισθεί την εξουσία, αλλά να κάνει αντίσταση. Ότι άλλοι το παρέσυραν στο δρόμο της βίας και του αίματος. Ότι έκανε νόμιμη άμυνα στις «προκλήσεις της Δεξιάς».
Συνειδητά ή χωρίς να το καταλαβαίνει, αυτή την εκδοχή νομιμοποιεί σήμερα ή Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και όχι μόνο κηρύσσει αθώο το Κ.Κ.Ε. αλλά και το δικαιώνει και το τιμά. Για εκπλήρωση ίσως μιας υποσχέσεως ή μιας πρόσφατης πολιτικής συμφωνίας. Για παραχώρηση στο Κ.Κ.Ε. ενός πιστοποιητικού καλής διαγωγής πού θα το χρησιμοποιήσει για την επέκταση της επιρροής του. Για ιδεολογικό αφοπλισμό της Ελληνικής Νεολαίας. Γι αυτό όμως και είναι ανάγκη να αποδειχθεί ότι ή πρωτοφανής αυτή πολιτική πράξη, έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την Αλήθεια και με την εξυπηρέτηση της Δημοκρατίας.

Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥ Κ.Κ.Ε.
Για να κατανοηθεί και να εξηγηθεί ή κατοχική δράση του Κ.Κ.Ε. πρέπει να γνωρίζουμε ποιος είναι ό χαρακτήρας και ό ρόλος του. Σ’ αυτό δεν νομίζω ότι υπάρχουν σήμερα περιθώρια για συζήτηση.
Πρώτον ακολούθησε παντού και πάντοτε την τακτική πού πάντα δίδαξε και εφάρμοσε ό Λένιν, κι αργότερα ό Λενινισμός. Δηλαδή, το πλεύρισμα κάθε αστικής επανάστασης, ή παράλληλη πορεία μαζί της, και όπως επί λέξει λέει, ό Λένιν «να παρακολουθεί από κοντά το σύμμαχο ως εχθρό». Και στην κατάλληλη στιγμή να κάνει τη δική του δουλειά.
Για όποιον αμφιβάλλει, υπάρχουν οι πολλές, οι γνωστές, οι παλιές και πρόσφατες περιπτώσεις, στον κόσμο ολόκληρο, κοντά ή μακριά από μας, όπου εφαρμόσθηκε ή τακτική αυτή. Υπάρχει ακόμα ή επί λέξει διδαχή του Λένιν στο βιβλίο του «Οι δύο τακτικές στην Επανάσταση». Παραπέμπω στη γαλλική έκδοση του «Οργανισμού ξένων εκδόσεων της Σοβιετικής Ενώσεως του 1949, σελ. 36-41-108 και άλλου.
Και ας μη μου πει κανένας ότι αυτά αφορούν μόνο το παρελθόν. Γιατί παράλληλες περιπτώσεις υπήρξαν από τότε συνεχώς και παντού, ακόμα και σήμερα, σε πλείστες χώρες. Άλλα για τις περιπτώσεις αυτές, τις σύγχρονες, ό Πρόεδρος της Κυβερνήσεως επιμελώς αποφεύγει το διάλογο.
Στην εφαρμογή αυτής της παγκόσμιας κομμουνιστικής τακτικής θα έκανε εξαίρεση το Κ.Κ.Ε.; Μα είναι το μόνο πού δεν μπορούσε να κάνει εξαίρεση: Γιατί εκτός από την κοσμοθεωρητική και διεθνή τοποθέτηση κάθε Κομμουνιστικού Κόμματος πού συνεπάγεται κατάργηση πολιτικών ελευθεριών και δορυφοροποίηση, ειδικά για το Κ.Κ.Ε. υπάρχουν σημαντικότατα πραγματικά γεγονότα πού αποτελούν αδιάψευστες αποδείξεις.

Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ
Πρώτη χρονικά ιστορική απόδειξη ή δραματική περιπέτεια της Μικράς   Ασίας.   Ή   Ελλάδα   ήταν   ή   μόνη   άπ’   όλους   τους Συμμάχους του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου πού δεν πήγαινε εκεί για λόγους οικονομικούς ή ιμπεριαλιστικούς. Ήταν ή μόνη πού είχε εκεί δύο εκατομμύρια τέκνα της, ήταν ή μόνη δηλαδή πού δεν έκανε επιχείρηση επεκτατική αλλά σαφώς απελευθερωτική.
Κι’ όμως το Κ.Κ.Ε. – κατά δική του ομολογία – επεδίωξε την ήττα, εργάσθηκε και χάρηκε γι’ αυτήν, και ή δραματική περιπέτεια χαρακτηρίσθηκε «τυχοδιωκτισμός». Κείμενα τα όποια στηρίζουν τους ισχυρισμούς μου, κείμενα έγκυρα και πεντακάθαρα, στη διάθεση σας.
Τυχοδιωκτισμός, τα όνειρα και οι θυσίες εκατομμυρίων Ελλήνων με επί κεφαλής τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον ελευθερωτή δημιουργό της Μεγάλης Ελλάδος, τον αργότερα πρώτο θεμελιωτή της δύσκολης όσο και χρήσιμης ελληνοτουρκικής συνεργασίας… Άλλα ας μη λησμονούμε ότι ό Λένιν πού ζούσε τότε, βοηθούσε τον Μουσταφά Κεμάλ …

ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ
Δύο χρόνια αργότερα το Κ.Κ.Ε. έθεσε ζήτημα αυτονομήσεως της Μακεδονίας και της Θράκης. Δηλαδή, στα καλά καθούμενα, δημιούργησε ένα πρόβλημα εκεί πού δεν υπήρχε, και κατασκεύασε και τ’ αναγκαία προσχήματα για να προβληθούν ξένες βλέψεις εις βάρος του Ελληνικού χώρου. Διάφορα κείμενα, πολιτικά ή ιστορικά βεβαιώνουν του λόγου το αληθές, από τότε και μέχρι το 1949. Κι αυτά στη διάθεση σας. Περιορίζομαι ν’ αναφέρω απόσπασμα από κείμενο του ιστορικού του Κ. Κ.Ε. Γιάννη Κορδάτου: (Ριζοσπάστης, ενυπόγραφο άρθρο στις 25/2/27).
«Το άκρον άωτον του παραλογισμοί» ήταν το σύνθημα της αυτονομίας της Μακεδονίας, χωρίς να υπάρχει το ελάχιστο εθνικιστικό κίνημα στην Ελληνική Μακεδονία, γιατί από πολύ καιρό ή Ελληνική μπουρζουαζία είχε διώξει τους σλαβικούς πληθυσμούς και είχε εγκαταστήσει πρόσφυγες «Έλληνες στην Ελληνική Μακεδονία. Το Κ.Κ.Ε. δημιούργησε μετά ταύτα αυτό το ζήτημα. Ή πολιτική αυτή έδωσε στο Κόμμα το τελειωτικό χτύπημα».
Άλλα κείμενα του Ελευθερίου Βενιζέλου, δείχνουν πόσο ό μεγάλος εκείνος πολιτικός είχε φοβηθεί, αυτήν ειδικά την κίνηση του Κ.Κ.Ε.
Υπάρχουν και άλλα, εξ ίσου σαφή, όμως του σημαντικότερου την εποχή εκείνη σοσιαλιστή ηγέτη, του αρχιτέκτονας της πρώτης Ελληνικής Δημοκρατίας, του Αλεξάνδρου Παπαναστασίου.
Και έχουμε και τις πιο σύγχρονες μαρτυρίες πού προέρχονται από το χώρο του ίδιου Κομμουνιστικού Κινήματος.

ΑΝΑΚΑΤΑΤΑΞΕΙΣ
Ας έλθουμε τώρα σε μια ευρύτερη ανασκόπηση.
Όπως είναι γνωστό το Φεβρουάριο του 1968 στο εξωτερικό το Κ.Κ.Ε. διασπάσθηκε. Ήταν ή εποχή των ανακατατάξεων μέσα στο Παγκόσμιο Κομμουνιστικό Κίνημα.
Γεννήθηκε δειλά ό μάλλον αδύναμος Ευρωκομουνισμός. Ζωντάνεψαν οι πιο αδύναμοι αλλά πολύ επιθετικοί ποικιλώνυμοι αναρχισμοί. Και έμεινε ισχυρότερος όλων ό συνασπισμός των παραδοσιακών Κ.Κ. μέσα στα όποια αμετακίνητα διατηρήθηκε το Κ.Κ.Ε. Ήταν βέβαια ή φυσική θέση του Κ.Κ.Ε.
Γιατί εν τω μεταξύ, στα χρόνια πού μεσολάβησαν ως τη διάσπαση, συνέβησαν πολλά, και το Κ.Κ.Ε. είχε πάλι περίτρανα αποδείξει ότι πίστευε στη μονολιθικότητα του Κομμουνιστικού Κινήματος, και στον μονοκεντρισμό του. Μονοκεντρισμό με επίκεντρο την καρδιά, την πατρίδα του Κομμουνισμού.
Λόγοι ιδεολογικοί το κινούσαν, δηλαδή λόγοι πανίσχυροι για σκεπτόμενους ανθρώπους. Το τονίζω γιατί έχει άμεση σχέση με το θέμα πού μας απασχολεί σήμερα. Και αν δεν έχουμε υπόψη το χαρακτήρα του Κ.Κ.Ε., δεν θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε την πολιτική κατά τον πόλεμο και την Κατοχή. Στην εποχή δηλαδή πού το Κ.Κ.Ε έδωσε τις νέες περίτρανες αποδείξεις της πίστεως του. Πραγματικά ή πολιτική του, σε όλη αυτήν την ταραγμένη εποχή, προσαρμόσθηκε πάντοτε πιστά, σε κάθε στροφή και ελιγμό πού έγινε στο εξωτερικό από άλλους, σε πολύ ευρύτερα πλαίσια.
Θα σταματήσω στις πιο σημαντικές άπ’ αυτές πού άμεσα μας οδηγούν στα γεγονότα της Κατοχής.

ΤΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΡΙΜΠΕΝΤΡΟΠ – ΜΟΛΟΤΩΦ
Τον Αύγουστο του 1935 ή Κομμουνιστική Διεθνής κάλεσε όλα τα Κ.Κ. να συγκροτήσουν αντιφασιστικά μέτωπα και να στρέψουν όλα τα πυρά τους εναντίον του «Άξονος. Συμμορφώθηκαν όλα.
Τον Αύγουστο του 1939 ή Μόσχα πραγματοποίησε ιλιγγιώδη στροφή στην πολιτική της. Υπέγραψε με το Βερολίνο το σύμφωνο φιλίας και μη επιθέσεως, το γνωστό ως σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ. Όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα πάλι προσαρμόστηκαν αμέσως. Χαρακτήρισαν τον πόλεμο «ιμπεριαλιστικό και από τις δύο πλευρές». Έθεσαν δηλαδή σε ίση μοίρα τη χιτλερική Γερμανία και τους δημοκρατικούς Άγγλογάλλους. Ολόκληρη ή προπαγάνδα του Κ.Κ.Ε. εκείνη την περίοδο ήταν διαποτισμένη άπ’ αυτό το πνεύμα.

Ο ΝΙΚΟΣ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗΣ
Μοναδική παραφωνία σ’ εκείνο το φιλοαξονικό παραλήρημα όλων των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ήταν το περίφημο «ανοιχτό γράμμα» πού ό τότε κρατούμενος στις φυλακές Νίκος Ζαχαριάδης έστειλε στις 2 Νοεμβρίου 1940 στο Μανιαδάκη. Ήταν γράμμα με το όποιο ό απομονωμένος αρχηγός του Κ.Κ.Ε. καλούσε τον Ελληνικό Λαό να δώσει όλες τις δυνάμεις του στον πόλεμο.
Άλλα 20 μέρες αργότερα, άγνωστο έπειτα από ποιες σκέψεις ή και ποιες πληροφορίες πού του ήρθαν από έξω από τις φυλακές, ό Νίκος Ζαχαριάδης άλλαξε γνώμη. Με ένα πρώτο «ανοιχτό γράμμα» προς τον Μεταξά έλεγε στις 26 Νοεμβρίου 1940 ότι «με το αίμα του ό λαός εξασφάλισε τη λεφτεριά και την ανεξαρτησία του …., και …. σήμερα ένα μονάχα πράμα θέλει: Ειρήνη και ουδετερότητα». Και έλεγε ακόμα ότι υπό ορισμένους όρους, έπρεπε να «ζητήσουμε αμέσως από την Κυβέρνηση της Ε.Σ.Σ.Δ. να μεσολαβήσει για να γίνει ελληνοϊταλική ειρήνη. Ή πράξη έχει αποδείξει, έλεγε, ότι μόνον ή Ε.Σ.Σ.Δ. σήμερα έσωσε την ειρήνη και ουδετερότητα της Γιουγκοσλαβίας – Βουλγαρίας -Τουρκίας». Μ’ ένα δεύτερο γράμμα του απευθυνόταν στα μέλη του Κόμματος, και της Νεολαίας.
Στις 15 Ιανουαρίου 1941, καταματωμένος αλλά νικηφόρος ό Ελληνικός Στρατός, ονομαζόμενος από την Οικουμένη, κατείχε όλη σχεδόν τη Βόρειο Ήπειρο. Προχωρούσε με σκληρές μάχες μέσα στα χιόνια. Σχεδίαζε για την άνοιξη γενική επίθεση πού για αντικειμενικό σκοπό είχε να ρίξει τους μελανοχίτωνες στη θάλασσα. Σελίδα απ’ τις πιο ένδοξες στην Ιστορία του Ελληνικού Στρατού. Στιγμή από τις πιο αποφασιστικές του πολέμου. Εκείνη λοιπόν την ώρα διάλεξε ό μέγας τότε διδάσκαλος του Ελληνικού Κομμουνισμού, ό καλλιεργημένος και δυναμικός απόφοιτος της Κούτβ στη Μόσχα, για να γράψει προς τα μέλη του Κόμματος, – επί λέξει – ότι «Λαός και Στρατός πρέπει να πάρουνε στα χέρια τους τη διαχείριση της Χώρας και του Πολέμου, με σκοπό την ειρήνη».
Και ξέρουμε όλοι όσοι ζήσαμε τα τότε γεγονότα, και τα αποκαλύπτουν για τους μεταγενέστερους κομμουνιστικά κείμενα της εποχής εκείνης, ότι και αμέσως μετά την κατάληψη της Ελλάδος οι ίδιες ιδέες υποστηρίζονταν και ούτε λέξη αναφέρονταν για αντίσταση εναντίον των Δυνάμεων του Άξονος.
Μόνο μετά δύο μήνες, όταν ή Ναζιστική Γερμανία, ξεσχίζοντας αιφνιδιαστικά το Σύμφωνο Ρίμπεντροπ – Μολότωφ επετέθη κατά της Σοβιετικής Ενώσεως, μόνο το Κ.Κ.Ε. έκανε μια νέα, ιλιγγιώδη όσο και απότομη στροφή: ό Πόλεμος άλλαξε μέσα σε μια νύχτα χαρακτήρα και έγινε ιμπεριαλιστικός, μόνον από την πλευρά του Άξονος, και απελευθερωτικός από την πλευρά των συμμάχων.

Η ΓΝΩΜΗ ΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Όσα σχετικά συνέβησαν τότε, αλλά και αργότερα, επιγραμματικά και με σαφήνεια τα βρίσκει κανείς γραμμένα στο βιβλίο του Γεωργίου Παπανδρέου «Ή Απελευθέρωση της Ελλάδος». Και από αυτό και από άλλα απόλυτα έγκυρα κείμενα θα πληροφορηθεί – οποίος θέλει πραγματικά να πληροφορηθεί -πώς ξεκίνησε και πώς εξελίχθηκε ή αντίσταση του Κ.Κ.Ε. Το ξεκίνημα ήταν εύκολο παρά τις ξένες υπηρεσίες κατασκοπείας και διώξεως, παρά τους λίγους δικούς μας χαφιέδες.
Στις ψυχές των Ελλήνων, όλων των Ελλήνων, φλογερό ήταν ακόμα το ηρωικό πνεύμα του έπους του ’40. Καθένας ζητούσε ευκαιρία για αγώνα. Ευκαιρία για να κάνει παράτολμες ηρωικές πράξεις. Από το άλλο μέρος, το Κ.Κ. ήταν δικτυωμένο σε όλη τη χώρα, ήταν το μόνο πού είχε πείρα συνωμοτικής οργανώσεως και δράσεως. Και δεν εμφανιζόταν στο προσκήνιο. «Η, πιο σωστά, εμφανιζόταν σαν ένα από τα άλλα μέλη μιας ομάδας πού τ’ όνομα της, άρχιζε με λέξη ξένη προς το κομμουνιστικό λεξιλόγιο: Εθνικό ΕΑΜ.
Το σάλπισμα του, κατάλληλα πλασμένο, έφθανε με τα δικά του προ πάντων κανάλια, ως την τελευταία συνοικία, ως το πιο απομακρυσμένο χωριό. Έσπευδαν να οργανωθούν τα ωραία νιάτα της «Ελλάδος.
Τα περήφανα νιάτα μας δεν εξέταζαν πολλά πράγματα. Ό απόηχος έλεγε πώς ή Κίνηση ήταν πανελλήνια, πώς καλούσε για απελευθερωτικό αγώνα. Αυτά έφταναν για τους φλογερούς νέους. Άλλωστε, στην αρχή, σπάνια ήταν τα κρούσματα των διώξεων Ελλήνων από Έλληνες πού μπορούσαν να γεννήσουν υποψίες. Άλλα και ως το τέλος περίπου του 1942 το Κ.Κ.Ε. είχε κρύψει της προθέσεις του. Στη συνέχεια άλλαξε ή τακτική.
Το Εαμικό Κίνημα είχε πια ανδρωθεί, και διαγραφόταν ως βέβαια πλέον ή νίκη των συμμάχων. Ή Ιταλία βρισκόταν στα πρόθυρα της καταρρεύσεως. Ή στιγμή είχε ωριμάσει για την τελευταία φάση της δράσεως του Εαμικοϋ κινήματος. Και τότε εξαπολύθηκε μια λυσσαλέα εκστρατεία κατασυκοφαντήσεως, διαλύσεως και εξουδετερώσεως όλων των Εθνικών «Οργανώσεων Αντιστάσεως και εξοντώσεως των στελεχών και των μελών τους. Ιδίως των μονίμων και εφέδρων αξιωματικών του Ελληνικού Στρατού πού ήταν και οι πιο ζωντανοί στις διάφορες αντιστασιακές κινήσεις.

Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΥΜΦΩΝΕΙ
Θα μπορούσα να επικαλεσθώ ένα πλήθος κειμένων, ακόμα και Κομμουνιστικών για να θεμελιώσω αυτά πού λέω. Αρκούμαι όμως στα πιο χαρακτηριστικά όπου ό Ανδρέας Παπανδρέου μνημονεύει τον Γεώργιο Παπανδρέου. Στο βιβλίο του κ. Πρωθυπουργού «Ή Δημοκρατία στο Απόσπασμα», πού εκδόθηκε στην Ελλάδα το 1974, αναφέρεται πώς τον Απρίλιο του 1944, πού ό Γεώργιος Παπανδρέου ορκίσθηκε ως Πρωθυπουργός της εξόριστης Κυβέρνησης, στο Κάρο, όλοι συμφωνούσαν ότι ήταν ό μοναδικός άνθρωπος πού θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια συμφωνία, και πώς οι απόψεις του Γ. Παπανδρέου ήταν «κρυστάλλινα καθαρές». Και μνημονεύω απόσπασμα από τις απόψεις του πού αναδημοσιεύονται στο βιβλίο του κ. Πρωθυπουργού και έχουν ως έξης:

ΣΤΟΧΟΣ Η ΕΞΟΝΤΩΣΗ ΤΩΝ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ
«Κόλασις είναι σήμερον ή κατάστασις της Πατρίδος μας …. Τι θα απομείνει από την άτυχη αυτή χώρα; ‘Η ευθύνη του ΕΑΜ είναι ότι δεν απέβλεπε μόνον εις τον Απελευθερωτικό Αγώνα, αλλά θέλησε να προετοιμάσει την μεταπολεμική δυναμική του επικράτησή. Δια τούτο επεδίωξε, πρώτον, την μονοπώληση του Εθνικού μας Αγώνος …. Και επεδίωξε δεύτερον την τρομοκράτηση και την εξόντωση των αντιπάλων του. Ταύτισε εαυτό με το Κράτος. Οι αντίπαλοι του ΕΑΜ θεωρήθηκαν εχθροί της Πατρίδος».
Σε κανένα σημείο του έργου του – έργου του 1974 – ό κ. Πρωθυπουργός δεν διατυπώνει την παραμικρή αντίρρηση. Αντίθετα χαρακτηρίζει τις απόψεις του Γεωργίου Παπανδρέου «κρυστάλλινα καθαρές», και τον αποκαλεί – ορθά άλλωστε – «Δημοκράτη Πολιτικό».
Εξ άλλου, ό κ. Α. Παπανδρέου στο ίδιο βιβλίο του αποδίδει και εκείνος στο Κ.Κ.Ε. τις ευθύνες για την διάσπαση της Αντιστάσεως και τον αλληλοσπαραγμό. Πράγματι, όταν αναφέρεται στο ναυάγιο των προσπαθειών πού έγιναν στο Κάρο τον Αύγουστο του 1943 για μια συμφωνία των αντιστασιακών οργανώσεων, προσθέτει:
«Ακολούθησε ή πρώτη αναμέτρηση. Δύο μήνες μετά τη διάσκεψη του Καΐρου ό ΕΛΑΣ επετέθη κατά του ΕΔΕΣ κι έτσι άρχισε ό εμφύλιος πόλεμος στην Ελλάδα» (σελίδες 78 – 79).
Εννοεί προφανώς την επίθεση πού υπέστη ό ΕΔΕΣ στα Τζουμέρκα. Όταν από Δυσμάς, χτυπούσε τον ΕΔΕΣ Γερμανικό πυροβολικό και ή ορεινή μεραρχία Έντελβάϊς, και όταν από Ανατολάς αιφνιδιαστικά το χτύπησαν τρεις μεραρχίες του ΕΛΑΣ. Τρεις μεραρχίες πού είχαν έρθει μέσω Θεσσαλίας και είχαν στρατιωτικό αρχηγό τον Άρη Βελουχιώτη και πολιτικό καπετάνιο αυτόν τον ίδιο τον Σιάντο στρατοπεδευμένο στο χωριό Παχτούρι.
Ή διμέτωπη εκείνη σύγκρουση πού κατέληξε στην ανατριχιαστική μάχη της Νεράιδας, κατά την οποία, προσωρινά διαλύθηκε ό ΕΔΕΣ, από μια άποψη, ορθά χαρακτηρίζεται από τον συγγραφέα Ανδρέα Παπανδρέου σαν αρχή του εμφυλίου πολέμου. Ήταν ή αρχή μιας πιο ασυμβίβαστης περιόδου.
Αργότερα ό Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ άρχισε να πλέκει το εγκώμιο του Έαμικοϋ Κινήματος, χωρίς να το συσχετίζει με το Κ.Κ.Ε.

Η ΥΠΑΙΘΡΟΣ ΣΤΕΝΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΒΙΑ
Άλλα το ΕΑΜ δεν ήταν κάτι αυτόνομο και ανεξάρτητο. Πολλά έγκυρα αριστερά κείμενα της εποχής εκείνης, αλλά και σύγχρονα κείμενα της Άκρας Αριστεράς διακηρύσσουν πώς:
«εμπνευστής, οργανωτής και καθοδηγητής του τεραστίου Έαμικοϋ κινήματος ήταν το τιμημένο Κ.Κ.Ε.» (Ριζοσπάστης 27 Σεπτεμβρίου 1975).
Άλλα και κάτι άλλο. Στο βιβλίο του Γεωργίου Παπανδρέου «Ή Απελευθέρωση της Ελλάδος», μέσα σε πολλά άλλα σχετικά υπάρχει επί λέξει και ή εξής βεβαίωση:
«Άλλα το Κ.Κ.Ε. δεν έχει μόνο τις ευθύνες του εμφυλίου πολέμου των βουνών. Έχει επίσης και τις ευθύνες της τρομοκρατικής δυναμικής Κατοχής της Υπαίθρου. Ή ύπαιθρος στενάζει από τη βία των δυναμικών οργανώσεων του Κ.Κ.Ε. Διώκονται πλέον σκληρότατα όχι οι εχθροί της πατρίδος, αλλά οι πολιτικοί αντίπαλοι του Κ.Κ.Ε.».
Και πιο κάτω:
«Μόλις και οπού ή Γερμανική Κατοχή αποσύρεται, δεν πνέει ό άνεμος της ελευθερίας αλλά εγκαθίσταται αμέσως νέα, επίσης σκληρά, Κατοχή: του Κομμουνιστικού Κόμματος ….»
Και για να τελειώσω σημειώνω γεγονός του Σεπτεμβρίου του 1944, δηλαδή περίοδο πού πρόκειται ν’ αναγνωρίσουμε σαν περίοδο κατά την οποία το ΕΑΜ έκανε Εθνική Αντίσταση. Τότε ακριβώς ό Γ. Παπανδρέου, βρισκόμενος στην Ιταλία, πληροφορήθηκε ότι οι Βούλγαροι είχαν αρχίσει επαφές και συνεργασία με το ΕΑΜ και καθυστερούσαν την αποχώρηση τους από τα Ελληνικά εδάφη πού κατείχαν. Στο βιβλίο του «Ή Απελευθέρωση της Ελλάδος» ό Γ. Παπανδρέου δίνει ό ίδιος στοιχεία γι’ αυτές τις ανατριχιαστικές εξελίξεις και για τις ενέργειες στις όποιες προέβη για να τις προλάβει. Καλό θα ήταν να διάβαζαν αυτές τις σελίδες μερικοί οπαδοί του ΠΑΣΟΚ.

ΛΗΘΗ ΝΑΙ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ
Όσα ανέφερα για τη δράση του Κ.Κ.Ε. κατά τη διάρκεια της Κατοχής, θα μπορούσα όλα να τα στηρίξω σε πολύ περισσότερα κείμενα. Σε κείμενα δικών μας και ξένων προσώπων μεγάλου κύρους πού έζησαν οι ίδιοι την εποχή εκείνη. Θα μπορούσα όλα να τα συνδυάσω με όσα αιματηρότατα γεγονότα επακολούθησαν από το Δεκέμβριο του ’44 μέχρι τον Αύγουστο του ’49. Να τα συνδυάσω για να προκύψει αβίαστο το συμπέρασμα πώς ή πολύχρονη και επίμονη προσπάθεια του Κ.Κ.Ε. να επιβάλλει δια των όπλων δικό του καθεστώς, είχε σαν πρώτη φάση την Κατοχή.
Άλλωστε και ή ακροαριστερά ορολογία αποτελεί ομολογία. Μιλάει πράγματι για 1ο – 2ο και 3ο γύρο.
Προτιμώ όμως να μη επικαλεσθώ άλλα κείμενα, άλλα γεγονότα. Όχι τόσο γιατί δεν θα ήταν χρήσιμες άλλες αποδείξεις. Άλλα γιατί θ’ αναφέρονταν περισσότερες λεπτομέρειες, και πολλές καυτές μνήμες θα ξυπνούσαν χωρίς κανένα λόγο.
Και αυτό εμείς δεν το θέλουμε. Εμείς θέλουμε την πραγματική λήθη, εκείνη πού έρχεται μόνη της, με λίγη βοήθεια, ανθρώπινα, χωρίς προκλήσεις – απαράδεκτες μάλιστα. Χωρίς φαρμακερές επιθέσεις περί γιορτών μίσους, οπότε εμείς τιμούμε τη μνήμη ενός εθνικού ήρωα. Χωρίς διεκδίκηση ηρωικών πράξεων πού δεν σας ανήκουν. Χωρίς χονδροειδή παραποίηση της Ιστορίας Και διαλάληση των παραποιήσεων με δαπανηρότατα μέσα.
Τη λήθη πού έρχεται σιγά – σιγά, Και παραδίδει εποχές στην Ιστορία για να τις κρίνει, εμείς τη θέλουμε, για πολλούς λόγους. Και αισθηματικούς, Και εθνικούς, και βεβαίας δικαιώσεως. Και αυτή τη λήθη, με πράξεις, την κάναμε πολιτική μας. Εσείς όμως τη θέλετε μόνο στα λόγια, Και την αποκηρύσσετε με τις πράξεις σας.

ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΗΝΕΤΕ ΝΑ ΛΗΣΜΟΝΗΣΟΥΜΕ
Θέλουμε να λησμονήσουμε Και δεν μας αφήνετε. Με χίλιες ιδιαίτερες ενέργειες δεν μας αφήνετε σε πόλεις Και σε χωριά -σε χαροκαμένα χωριά -, σε σταυροδρόμια Και σε μεγάλες γέφυρες  σιδηροδρομικές, πού προσπαθείτε να μονοπωλήσε­τε. Και σήμερα μας φέρνετε τούτο το νομοσχέδιο πού εν ονόματι της λήθης ζωντανεύει για δεκάδες χιλιάδες Έλληνες βαθύτατα πονεμένες μέρες και ξυπνάει θλιβερότατες μνήμες. Νομοσχέδιο πού με την επίσημη σφραγίδα της Πολιτείας βάζει στο ίδιο φωτεινό βάθρο θύματα και θύτες. Πού διακηρύσσει στις νέες γενιές ότι υπό ορισμένες προϋποθέσεις, σε κρίσιμες ώρες του Έθνους μπορείς να στρέψεις τα όπλα εναντίον πατριωτών δημοκρατικών Ελλήνων, μπορείς να προσπαθήσεις να καταλύσεις με τα όπλα τη Δημοκρατία στην Ελλάδα. Κι’ αν έτσι φερθείς, αν τηρήσεις τις λίγες προϋποθέσεις, στο μέλλον θα τύχεις τιμών πού ανήκουν σε ήρωες.
Ταράζετε ψυχές, κύριοι της πλειοψηφίας. Εγείρετε επίσημα και μόνιμα πανελλήνιες αμφισβητήσεις γύρω άπ’ τις μελλοντικές καταβολές του Έθνους. Δεν κάνετε μόνο μία αδικία. Κάνετε κι ένα βαρύ λάθος εθνικής σημασίας. Δεν τιμάτε, όπως πρέπει να γίνει, όσους πατριώτες μπήκαν στο ΕΑΜ και έκαμαν αντίσταση, αλλά πιστοί στην Ελλάδα, και στην Ελευθερία, δεν κυνήγησαν τους αντιφρονούντες Έλληνες πατριώτες και το δημοκρατικό πολίτευμα. Δεν τιμάτε άτομα στα όποια ανήκει τιμή. Τιμάτε οργάνωση ή οποία πριν άπ’ όλα κρύβει άλλη οργάνωση στην οποία δεν ανήκει τιμή αλλά ψόγος. Στην ουσία, υπό ένα διαφανέστατο ψευδώνυμο δίνετε συγχωροχάρτι και τιμάτε το Κ.Κ.Ε. για τη δράση του μέχρι τον Οκτώβριο του 1944.

ΝΑ ΤΙΜΗΘΟΥΝ ΟΙ  ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
Ή Νέα Δημοκρατία θα προτιμούσε να μην είχε κατατεθεί αυτό το σχέδιο νόμου για να μη ξύνουμε παλιές πληγές. Μια πού το καταθέσατε, θεώρησε χρέος της να εξηγήσει σαφώς τη θέση της, να πει περιληπτικά αλλά ωμά την αλήθεια, και, επί ενός τόσο βασικού θέματος, να σας προτείνει μία λύση: να τιμηθούν και να βραβευθούν όχι οργανώσεις ως σύνολα, αλλά μέλη τους ως άτομα. Τα μέλη τους εκείνα πού έκαμαν αντίσταση χωρίς να εκτελέσουν «Έλληνες, χωρίς να επιδιώξουν την κατάλυση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Το αντίθετο είναι κραυγαλέα άδικο, είναι έντονα αντεθνικό, είναι το χειρότερο παράδειγμα πού μπορούμε ν’ αφήσουμε στις νέες γενιές, είναι άρνηση των ιερότερων εννοιών.
Γιατί ποια έννοια έδινε στην Εθνική Αντίσταση ό Ελληνικός Λαός πού καταπιεζόταν και αντιστεκόταν στον εισβολέα; Τι ζητούσε; Τι περίμενε;
Περίμενε κλεφτοπόλεμο κατά του εισβολέα. Ζητούσε τη φθορά του. Ζητούσε την τιμωρία του.
Άλλα πώς τότε να δεχτούμε ότι έκαναν Εθνική Αντίσταση εκείνοι πού επί ενάμιση περίπου χρόνο εξολόθρευαν σχεδόν όλες τις μαχόμενες εθνικές οργανώσεις Αντιστάσεως;
Από αναμφισβήτητα στοιχεία προκύπτει ότι στην αρχή μικρές αντάρτικες ομάδες, πού συνήθως είχαν επί κεφαλής μονίμους αξιωματικούς, λαμπρά παλικάρια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου, εξοντώθηκαν από τον ΕΛΑΣ μόλις βγήκαν στο βουνό. Δεν ήξεραν, ή αν το ήξεραν δεν πρόφθασαν να οργανωθούν και για άμυνα εναντίον Ελλήνων!… Πάμπολλες υπήρξαν ακόμα οι περιπτώσεις της εκτελέσεως πολιτών και ιδίως δασκάλων και παπάδων πού σε χωριά και κωμοπόλεις ήταν τα στέκια των πιο σημαντικών εθνικοφρόνων ανταρτικών οργανώσεων.
Συγγενείς τους, συμπολίτες τους, πολλοί από μας, γνωρίζουμε τα ονόματα, γνωρίζουμε τα δραματικά περιστατικά του χαμού τους. Πολλοί γνωρίζουν τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της σφαγής στο Κλήμα Δωρίδος των παλικαριών του άδικοσκοτωμένου άψογου δημοκράτη συνταγματάρχη Ψαρρού. Άλλοι, περισσότερο γνωρίζουν τη φρίκη της διμέτωπης μάχης της Νεράιδας πού ανάφερα προ ολίγου.
Κι’ όλα αυτά είναι γεγονότα! Γεγονότα! Γεγονότα πού έλαβαν χώρα γιατί; Γιατί;
Λόγω της μεγάλης ιστορικής σημασίας του θέματος είμαι υποχρεωμένος να επαναλάβω, βιαστικά και σταχυολογώντας, ότι ό Γεώργιος Παπανδρέου έγραψε πώς το ΕΑΜ – «επί λέξει»:
    •    προετοίμασε τη μεταπολεμική δυναμική του αναμέτρηση.
    •    επεδίωξε την τρομοκράτηση και την εξόντωση των αντιπά­λων του.
    •    οι αντίπαλοι του ΕΑΜ θεωρήθηκαν εχθροί της Πατρίδος.
    •    διώκονται πλέον σκληρότατα όχι οι εχθροί της Πατρίδος, αλλά οι πολιτικοί αντίπαλοι του Κ. Κ. Ε
    •  
ΠΟΤΕ ΚΟΛΙΓΙΑ ΜΕ ΤΟ Κ.Κ.Ε.
Και θέλετε, συνάδελφοι της πλειοψηφίας, αυτές τις ανθρωπιστικά και πολιτιστικά απαίσιες πράξεις να τις αναγνωρίσουμε σαν Εθνική Αντίσταση και να τις βραβεύσουμε; Το θέλετε σεις πού θέλετε να εμφανίζεστε και ως κληρονόμοι του Γεωργίου Παπανδρέου, ό οποίος μαζί με άλλους δημοκράτες απελευθέρωσε την Ελλάδα από την αντεθνική, την αιματηρότατη ανταρσία; Και μας ζητάτε να συνεργήσουμε και εμείς, οι τότε συμπολεμιστές του Γεωργίου Παπανδρέου, εμείς πού δεν απουσιάσαμε από κανέναν, από κανέναν αγώνα για την Ελλάδα και τη Δημοκρατία;
Ε’ όχι! Σεις, πιθανότατα – ιδίως εν όψει των Δημοτικών Εκλογών – εκπληρώνετε έτσι κάποια υποχρέωση προς συμμάχους. Εμείς δεν έχουμε τέτοιες υποχρεώσεις. Εμείς ποτέ δεν κάναμε κολιγιά με το Κ.Κ.Ε. Εμείς δεν πιστεύουμε ότι ή πορεία του Έθνους μπορεί να στηρίζεται στο ψέμα και μάλιστα στο δολιότατο ψέμα.
Ή πορεία του Έθνους είναι απαραίτητο να στηρίζεται στην Αλήθεια. Αλλιώτικα το Έθνος θα γίνει ψεύτικο. Θα χάσει τη φυσιογνωμία του. Δε θα είναι πια, το περήφανο, το ωραίο, το μοναδικό σε μάκρος Ιστορίας και μάκρος συνέπειας Έθνος των Ελλήνων, το Έθνος πού υπήρξε πάντοτε ό σκυταλοδρόμος του πυρσού της Ελευθερίας και του Πνεύματος.

ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ
Αντιλαμβανόμαστε ότι τις ιστορικές αλήθειες δεν είναι ανάγ­κη να τις διαλαλούμε όταν ξυπνούν πάθη κοφτερά, όταν ζωντανεύουν μίση. Γι’ αυτό και δεν το κάνουμε. Σεις μας υποχρεώνετε να το κάνουμε πότε – πότε υπερασπίζοντας την αλήθεια. Σήμερα αυτό κάνουμε πάλι. Και την υπερασπιζόμαστε με συγκίνηση, με προσοχή με συγκράτηση, καθορίζοντας σαφώς τις θέσεις μας, αλλά αποφεύγοντας τη γενίκευση της συζητή­σεως. Αποφεύγοντας την μόνο και μόνο για να μη λεχθούν περισσότερα για τα πάμπολλα εγκλήματα πού διαπράχθηκαν και για να μη πικραθούν βαθύτερα και πιο αγιάτρευτα οι πονεμένες μνήμες πού εσείς αδικαιολόγητα τις ξυπνάτε.
Άλλα δεν αρκεί να καθορίσουμε τις θέσεις μας για το παρελθόν. Πρέπει με δυο γενικές γραμμές να καθορίσουμε και τις θέσεις μας για το προσεχές μέλλον.
Πιστεύουμε στην ανάγκη της ενότητας του Έθνους. Πι­στεύουμε σ’ αυτήν ακόμα περισσότερο σήμερα πού ό διεθνής ορίζοντας είναι βαρύς, είναι ίσως και απειλητικός. Σήμερα πού στον εσωτερικό τομέα, με τους πάσης φύσεως διωγμούς πού κάνετε, με τη θέση πού ξαφνικά καταλαμβάνουν στη ζωή μας οι πρασινοφρουροί, με άλλες εκδηλώσεις της πολιτικής σας, εμείς βλέπουμε σημάδια ενός καινούργιου διχασμού.
Γι αυτό, πιστεύουμε στην ανάγκη μιας προϊούσας λήθης για το βαθύ διχασμό πού μας άφησε ή μεγάλη δεκαετία του ’40 -’50. Άλλα μιας λήθης πού θα είναι ισόρροπη. Πού θα στηρίζεται στην αλήθεια. Μιας λήθης όπου δε θα θέλουμε τα θύματα να λησμονούν ενώ οι θύτες θα καμαρώνουν και θα βραβεύονται. Μιας λήθης πού για να είναι χρήσιμη, πρέπει να έχει ανθρωπιά και δικαιοσύνη.
Στο συγκεκριμένο θέμα πού συζητάμε σας πρότεινα προ ολίγου μια λύση. Είναι ποτισμένη από πνεύμα δικαίου, έχει νομίζω, ατράνταχτη λογική. Θέλετε να διευρύνετε τον κύκλο των αναγνωρισμένων αγωνιστών Εθνικής Αντιστάσεως. Κάντε το για όσους πολέμησαν τον εχθρό χωρίς συγχρόνως συστηματικά να εξοντώνουν Έλληνες Αγωνιστές πού είχαν διαφορετική ιδεολογική τοποθέτηση από τη δική τους. Πώς θα ξεχωρίσουμε αυτούς τους αγωνιστές αφού παίρνουμε ως δεδομένο ότι άνηκαν στο ΕΑΜ; Θα το βρούμε. Υπάρχουν πολλοί τρόποι. Θα σας βοηθήσουμε στην αναζήτηση αυτών των τρόπων, έφ’ όσον δεχθείτε την άποψη μας.

Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙ ΣΤΟ Κ.Κ.Ε.
Αν δεν την δεχθείτε, τότε δε σας ενδιαφέρει  ή απονομή δικαιοσύνης στους αληθινούς αγωνιστές. Σας ενδιαφέρει μόνο ή απονομή ομαδικού συγχωροχαρτιού και βραβείου στο Κ. Κ.Ε. για ενέργειες πού πλείστοι Έλληνες θεωρούν αντεθνικές.
Το γιατί σας ενδιαφέρει αυτό, είναι φανερό, για όσους παρακολουθούν τις κινήσεις σας. Το Κ. Κ.Ε. χρειάζεται πολύ αυτό το συγχωροχάρτι. Εσείς, κάθε τόσο του κάνετε διάφορες παραχωρήσεις, για να μπορείτε να του αρνηθείτε άλλες πού προεκλογικά τις είχατε υποσχεθεί στο Λαό. Και άλλοτε γκρινιά­ζοντας, και άλλοτε άλληλοασπαζόμενοι, συνοδοιπορείτε στα­θερά γιατί καθένας από σας πιστεύει ότι εκείνος πού τελικά θα υπερφαλαγγισθεί (κοινώς θα καπελωθεί) δε θα είναι ό ίδιος αλλά ό άλλος.
Σ’ αυτό το πλαίσιο των πολιτικών σας κινήσεων πιστεύω ότι εντάσσεται και ή επιθυμία σας να προωθηθεί βιαστικά αυτό το νομοσχέδιο χωρίς να είναι παρούσα ή «Ολομέλεια της Εθνικής Αντιπροσωπείας, χωρίς ούτε καν μια αναβολή 48 ωρών όπως ζήτησα ….
Άλλα εμάς δεν μας ενδιαφέρουν τα αίτια αυτής της ταχείας και αιφνιδιαστικής προωθήσεως. Μας ενδιαφέρει ή ουσία και διατυπώσαμε τις θέσεις μας.
Πέρα όμως άπ’ όσα διατυπώσαμε χρειάζεται μια ακόμα διευκρίνηση.
Εμείς πιστεύουμε, πώς εκτός από τους λίγους πού εκ προθέσεως έστρεψαν τα όπλα εναντίον συμπατριωτών τους,
ολόκληρος σχεδόν ό Λαός, όλοι σχεδόν οι Έλληνες έκαμαν αντίσταση κατά την Κατοχή. Και την αντίσταση τους την είδαμε, τη ζήσαμε σε χιλιάδες πράξεις πού για να γίνουν χρειάζονταν πατριωτισμό, ηρωισμό και πνεύμα αυτοθυσίας. Γιατί αντίσταση ήταν το κρύψιμο κάποιου καταζητούμενου, Χριστιανού ή Ε­βραίου, το δώσιμο ψωμιού σε κάποιον ένοπλο, ή παροχή ή ή διαβίβαση μιας πληροφορίας στρατιωτικής σημασίας, ή άρνηση υπογραφής δηλώσεως ότι οι κουτσόβλαχοι δεν είναι Έλληνες γιατί αισθάνονται Λατίνοι . Όλα αυτά, βιώματα εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων, ήταν πράξη της κάθε μέρας και της κάθε νύχτας, σε πόλεις και σε χωριά, σε βουνά, σε πεδιάδες και σε νησιά.

Η ΓΝΩΜΗ ΤΩΝ ΞΕΝΩΝ
Και επίσημα το αναγνώρισαν και ξένοι αρμόδιοι. Να πώς το αναγνωρίζει ό αρχηγός της πρώτης Συμμαχικής Αποστολής, ό Ταξίαρχος Μάγιερς πού έπεσε με αλεξίπτωτο στα αγριοτόπια της Γκιώνας στις 30 Σεπτεμβρίου του 1942. Γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του «Ή Ελληνική Περιπλοκή»:
«Το κείμενο πού ακολουθεί είναι οι εμπειρίες μου από την καταχτημένη Ελλάδα του 1942 – 43, ή εξιστόρηση των γεγονότων πού επηρέασαν την Ελληνική Αντίσταση και, ιδιαίτερα, εκείνων πού προκάλεσαν την έκρηξη του εμφυλίου πολέμου το 1944. Όταν, μετά το τέλος του πολέμου, το έγραψα για πρώτη φορά εν περιλήψει, χρειάστηκε ν’ απαλείψω ορισμένα αποσπάσματα από το τελευταίο αμφισβητούμενο μέρος του βιβλίου, προκειμένου να μου επιτραπεί ή δημοσίευση τους, ξέροντας ωστόσο ότι μ’ αυτό τον τρόπο του αφαιρούσα την οποιαδήποτε ιστορική αξία πού θα μπορούσε να έχει. Τώρα, υστέρα από δέκα σχεδόν χρόνια, μπορώ να διηγηθώ ολόκληρη την Ιστορία πού έγραψα τότε.
Το βιβλίο δημοσιεύεται εν μέρει γιατί μπορεί να περιέχει στοιχεία πού να συμβάλλουν στην ιστορική τοποθέτηση των γεγονότων και εν μέρει για ν’ αποτίσει, καθυστερημένα έστω, φόρο τιμής στους ανθρώπους πού εργάστηκαν κάτω από τις διαταγές μου και σε πολλούς Ιπποτικούς «Έλληνες αντάρτες της Ελληνικής Αντίστασης. Κυρίως όμως δημοσιεύεται για ν’ αποτίσει φόρο τιμής στους άλλους, τους μεγαλύτερους ίσως, ήρωες της Ελληνικής Αντίστασης: τον άοπλο λαό των βουνών το λαό πού άντεξε στην φοβερή Τρομοκρατία των αντιποίνων του εχθρού, το λαό πού δεν έβγαλε προδότες, το λαό πού ανάμεσα του κινούμαστε πάντα ελεύθερα και πού μας προμή­θευε τροφή, στέγη, οδηγούς και πληροφορίες για τον εχθρό. Δεν θα πρέπει να ξεχάσουμε ποτέ ότι χωρίς την υποστήριξη αυτού του Λάου, χωρίς το σχεδόν απίστευτο ψυχικό σθένος, δεν θα μπορούσε να υπάρξει αποφασιστική Αντίσταση».

ΜΕΓΑΛΕΙΩΔΗΣ ΚΑΙ  ΚΑΘΟΛΙΚΗ Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Τη ζήσαμε αυτή τη μεγαλειώδη καθολική αντίσταση. Την αναγνωρίζουν και πολλά ξένα κείμενα. Αμφιβολίες δεν υπάρχουν γι αυτήν. Ποια σκοπιμότητα λοιπόν εξυπηρετεί ή βιαστική, με τυμπανοκρουσίες, επίσημη αναγνώριση της μόνης δράσεως επί Κατοχής πού πάρα πολλοί Έλληνες θεωρούν ότι δεν ήταν Αντίσταση;
Τι δικαιολογεί, την από πολλές πλευρές τουλάχιστο περίεργη αυτή κυβερνητική ενεργεία;
Τίποτε το εθνικό δεν την δικαιολογεί.
Γι αυτό και ή Νέα Δημοκρατία δεν είναι διατεθειμένη να συνεργήσει σ’ αυτή την ενέργεια. Το μόνο πού θα δεχόταν είναι αναγνώριση υπό τους περιορισμούς και τις προϋποθέσεις πού εξέθεσα. Κατά τα άλλα, είμαστε κατηγορηματικά και έντονα αντίθετοι προς το νομοσχέδιο. Δεν θα συμμετάσχουμε στη συζήτηση του εκτός αν γίνει δεκτή ή πρόταση μας για βράβευση ατόμων και όχι οργανώσεων. Και φυσικά ούτε στην ψηφοφορία θα συμμετάσχουμε.
Μου μένει για να τελειώσω να προβώ σε μια δήλωση:
Όταν νωρίτερα, άπ’ ότι νομίζουν μερικοί, ξανάρθουμε στην εξουσία θα εισαγάγουμε στην Ολομέλεια της Βουλής, νομοσχέ­διο πού θα καταργεί το νόμο αυτόν. Οι ελάχιστες διατάξεις του θα εμπνέονται κυρίως από τη βαθειά πίστη μας ότι πρέπει πριν άπ’ όλα να τιμούμε την αφανή αλλά πραγματική ηρωική κατοχική αντίσταση όλων των Ελλήνων, και όχι και εκείνων πού έστρε­ψαν τα όπλα εναντίον αγωνιστών.
Ή δευτερολογία του κ. Ευάγγελου Αβέρωφ
Μετά την ομιλία του Προέδρου της «Νέας Δημοκρατίας» κ. Ευαγγέλου Αβέρωφ, ανήλθε στο βήμα ό Πρωθυπουργός, ό όποιος προσπάθησε να αντικρούσει στις θέσεις και τα επιχειρή­ματα του αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως.
Είπε μεταξύ άλλων ό κ. Πρωθυπουργός, ότι ό Πρόεδρος της «Νέας Δημοκρατίας» διασπά δήθεν την ενότητα του λάου με το να μη δέχεται την αναγνώριση του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ και προσφέρει την αντίσταση κατά την κατοχή στο ΚΚΕ!
Στην παρέμβαση του κ. Πρωθυπουργού, ό αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως κ. Εύάγ. Αβέρωφ απάντησε ως έξης:
    •    ΙΩ. ΑΛΕΥΡΑΣ (Πρόεδρος της Βουλής): Τον λόγο έχει ό Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κ. Ευάγγελος Αβέρωφ.
    •    ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΒΕΡΩΦ (Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως): Είπατε, κύριε Πρόεδρε, ότι δεν κατάλαβα και ότι χάρισα την Εθνική Αντίσταση στο ΚΚΕ. Αντιθέτως του την αρνήθηκα. Και είπα ότι είναι το μόνο το οποίο δεν έκανε αντίσταση. Άλλα καταλαβαίνουμε τόσα πολλά πράγματα διαφορετικά οι δυο μας, ώστε ένα παραπάνω, να το καταλάβουμε διαφορετικά, δεν παίζει μεγάλο ρόλο (χειροκροτήματα από την πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας). Μιλήσατε επίμονα για ενότητα, όταν όλη ή πολιτεία σας, από την επομένη των εκλογών, είναι πολιτεία ή οποία διασπά την ενότητα. Οι διωγμοί οι όποιοι γίνονται σ’ όλους τους χώρους, οι εκπαραθυρώσεις στα συνδικάτα και οπουδήποτε άλλου, —δεν ξέρω για πιο λόγο αλλά φοβάμαι για ορισμένους συγκεκριμένους λόγους— όλα αυτά διασπούν την ενότητα του Έθνους. Εμείς εργαζόμαστε γι’ αυτήν. Και γι αυτό και σε τούτο το θέμα, το καυτό, αποφεύγουμε τις συζητήσεις, αποφεύγουμε να ζωντα­νεύουμε τις μνήμες. Σεις το κάνετε και μας υποχρεώνετε να λάβουμε θέσεις, θέλετε να λησμονούμε εμείς και να μη λησμονούν οι άλλοι; Θέλετε, κυρίως, να αποκτήσει το ΚΚΕ συγχωροχάρτι και βραβείο για την αντεθνική του δράση επί κατοχής; Αυτό είναι αδύνατο να το δεχθούμε. Και επειδή αρνηθήκατε την πρόταση μας, γι’ αυτόν τον λόγο εμείς θα αποχωρήσουμε (παρατεταμένα χειροκροτήματα από την πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας). (Στο σημείο αυτό αποχωρεί από την αίθουσα ή Αξιωματική Αντιπολίτευση).
    •  
ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ
Ένας από τους λόγους πού οι Έλληνες μεγαλούργησαν το χειμώνα του 40-41 και τους θαύμασε ή Οικουμένη, είναι γιατί πολέμησαν ενωμένοι για την τιμή τους, για τη λευτεριά τους, για τη λευτεριά όλου του Κόσμου.
Με ποιο τρόπο γρήγορα διασπάστηκε στην Ελλάδα αυτή ή πολύτιμη ενότητα έχει περιγραφεί σε έγκυρα βιβλία δικών μας και ξένων, πού από υπεύθυνες θέσεις έζησαν επί τόπου τα δραματικά γεγονότα 1942 – 44.
Με συντομία και σε γενικές γραμμές το περιέγραψε και ό Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, στην αγόρευση του, της 17ης Αυγούστου, στη Βουλή. Εκείνο πού δεν έθιξε, ήταν ή διάσπαση της ενότητας, σε άλλο καίριο χώρο: στη Μέση Ανατολή.
Αντιμετωπίζοντας φοβερούς κινδύνους – πού πολλές φορές πλήρωναν με τη ζωή τους ή την ελευθερία τους – διέφευγαν προς τα εκεί αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, οπλίτες.
Σχηματίσθηκαν έτσι στην Αίγυπτο Ελληνικές Ένοπλες Δυνά­μεις κατά Ξηρά, Θάλασσα και Αέρα. Εντάχθηκαν στη Συμμαχική Στρατιά και αμέσως ανέλαβαν δράση. Τμήματα πεζικού καλά εκπαιδευμένα και εξοπλισμένα έλαβαν μέρος στους αγώνες της βορειαφρικανικής ακτής και στην αποφασιστική μάχη του Έλ Αλαμέιν.
Ό Ιερός Λόχος αναδείχθηκε ως μια από τις πιο επίλεκτες συμμαχικές μονάδες, και πέρασε στη διεθνή Στρατιωτική Ιστορία σαν παράδειγμα. Σχεδόν όλοι οι άντρες του ήταν αξιωματικοί πού εθελοντικά υπηρετούσαν ως οπλίτες. Ήταν ή αιχμή της λόγχης της 8ης Στρατιάς του Μοντγκόμερι, πού του ανατίθενταν οι πιο παράτολμες αποστολές, και ήταν τελικά το συμμαχικό τμήμα πού υπερφαλαγγίζοντας τις μονάδες του Ρόμελ μπήκε πρώτο στην Τύνιδα.
Το Ναυτικό όργωσε τη Μεσόγειο, τον Ατλαντικό, τον Ινδικό. Καταβύθισε υποβρύχια και πλοία επιφανείας του εχθρού, και ο! μονάδες του πήραν μέρος στην απόβαση της Σικελίας.
Ή Αεροπορία σε επικίνδυνες αποστολές στη Μέση Ανα­τολή, στην Κρήτη και αργότερα στην Ιταλία, έδινε τη μάχη στους φλογισμένους ουρανούς και Έφερνε το μήνυμα της νίκης.

Η ΑΝΤΑΡΣΙΑ
Και τότε έγινε κάτι πού κανένας δεν το περίμενε. Ξέσπασε ανταρσία μέσα στις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, πού λίγο έλλειψε να τις διαλύσει ή να τις θέσει υπό κομμουνιστικό έλεγχο.
Ή ανταρσία υπέβοσκε στα πολεμικά πλοία από τις αρχές της ανοίξεως του 1944. Τον Απρίλιο εν πλω, αλλά ιδίως στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας, συζητήθηκε ή υποταγή των αξιωματικών σε Επιτροπάτα Υπαξιωματικών και Ναυτών. Οι Αξιωματικοί αρνήθηκαν, με αποτέλεσμα, οι στασιαστές, άλλους να αφήσουν να αποβιβασθούν, άλλους να κλείσουν στις ναυτοφυλακές και άλλους να ρίξουν στη θάλασσα.
Τη διοίκηση των πλοίων ανέλαβε ό ΓΕΛΑΝ πού σήμερα αναγνωρίζεται ως αντιστασιακή οργάνωση και βραβεύεται. Τα αντιτορπιλικά «Αποστόλης», «Ιέραξ», μόλις είχαν επιστρέψει από επιχειρήσεις στη Σικελία (4 και 5 Απριλίου) και είχαν δέσει στο λιμάνι της Αλεξάνδρειας. Αυτά κατελήφθησαν νύχτα, αιφνιδιαστικά και υστέρα από ανταλλαγή πυρών, από 250 και πλέον Αξιωματικούς και Υπαξιωματικούς του Ναυτικού.
Έτσι σε ώρα κρίσιμης μάχης κατά του εχθρού, σε ώρα πού αύξανε γρήγορα ό όγκος και ή δύναμη του, οι Ελληνικές μονάδες, εσωτερικά διχασμένες, δεν μπορούσαν ή και αρνήθηκαν να πολεμήσουν.
Χρειάστηκε ή τολμηρή απόφαση του Σοφοκλή Βενιζέλου, ή σθεναρή στάση του Πέτρου Βούλγαρη, για να ανακαταλάβουν τα πλοία, σε μια νυχτερινή εξόρμηση, ομάδες Ελλήνων αξιωματικών του Ναυτικού, πού μερικοί από αυτούς έχασαν εκεί τη ζωή τους. Και χρειάσθηκε ή Πρωθυπουργία του Γεωργίου Παπανδρέου για να ξαναγίνουν επίλεκτες μονάδες, όπως ή Ταξιαρχία, πού υπό τον Θρασ. Τσακαλώτο έλαβε μέρος στην εκστρατεία της Ιταλίας και απελευθέρωσε το Ρίμινι υστέρα από σκληρή μάχη. Για να ξαναγίνει αξιόμαχος και πάλι ό Πολεμικός Στόλος, επανδρωμένος από γενναίους άνδρες και πειθαρχημένους, πιστούς στην αποστολή τους και να απελευθερώσει τα Δωδεκάνησα.
Ό σκοπός της ανταρσίας ήταν φανερός: να διαλυθούν ή τουλάχιστον να αδυνατίσουν οι ισχυρές, οργανωμένες, και μη κομμουνιστικές Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις του εξωτερικού, για να μην αποβιβασθεί στην Ελλάδα, την ώρα της απελευ­θερώσεως εθνικό στράτευμα, πού δύσκολα θα το αντιμετώπιζε ό ΕΛΑΣ.

Η ΙΔΙΑ ΤΑΚΤΙΚΗ
Ή ίδια δηλαδή τακτική με εκείνη πού εφαρμόσθηκε εναντίον των μη κομμουνιστικών ανταρτικών ομάδων πού πολεμούσαν τον εχθρό στο Ελληνικό έδαφος. Ίδια και στα βουνά της πατρίδας και στις έρημους της Αφρικής. Ίδια, γιατί όπως έγραψε ό Γεώργιος Παπανδρέου «το ΕΑΜ …. θέλησε να προετοιμάσει την μεταπολεμική δυναμική του επικράτηση» και «επεδίωξε την τρομοκράτηση και την εξόντωση των αντιπάλων του»..
Έτσι το ηθικό και ιστορικό βάρος της αποφάσεως της Νέας Δημοκρατίας, ενισχύεται ακόμα περισσότερο. Μάλιστα. Αξίζουν αναγνωρίσεως και τιμής όσοι είχαν προσχωρήσει στο ΕΑΜ και έκαναν αντίσταση. Είναι όμως ντροπή και βλάπτει το μέλλον του Έθνους ή αναγνώριση και βράβευση ολόκληρης της οργανώσεως, πού τμήμα της πολεμούσε Έλληνες με σκοπό να επιβάλλει στην Ελλάδα ολοκληρωτικό καθεστώς.

===========================