Β. Αγτζίδης - Δεξια και Μικρά Ασία +ΣΧΟΛΙΟΝ

Δεξια και Μικρά Ασία

Συγγραφέας: 

Βλάσης Αγτζίδης 

Άρδην τ. 38 - 39

Α­να­φε­ρό­με­νοι στην ήτ­τα των Ελ­λή­νων στη Μι­κρά Α­σί­α, δεν εί­ναι δυ­να­τόν να μην ο­μο­λο­γη­θεί ό­τι η κύ­ρια ευ­θύ­νη βα­ραί­νει το Λα­ϊ­κό Κόμ­μα και το Πα­λά­τι, τους τε­λι­κούς δια­χει­ρι­στές της κρί­σης α­πό τον Νο­έμ­βριο του ’20, δη­λα­δή το σύ­νο­λο της φι­λο­μο­ναρ­χι­κής πα­ρά­τα­ξης, που ε­φε­ξής θα α­πο­κα­λού­με “Πα­λαιο­δε­ξιά”. Η ήτ­τα, η ο­ποί­α υ­πήρ­ξε το α­πο­τέ­λε­σμα μιας ε­ξαι­ρε­τι­κά α­νορ­θο­λο­γι­κής συ­μπε­ρι­φο­ράς (ε­πα­να­φο­ρά του γερ­μα­νό­φι­λου βα­σι­λιά [ΑΝΕΥ ΣΗΜΑΣΙΑΣ ΩΣ ΕΔΕΙΞΑΝ, ΕΚΤΟΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ, ΤΑ ΜΟΥΔΑΝΙΑ], διο­ρι­σμός α­νί­κα­νων στρα­τιω­τι­κών η­γε­τών [ΟΧΙ, ΗΣΑΝ ΟΛΟΙ ΙΚΑΝΟΙ, ΑΠΛΩΣ ΟΙ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΟΙ ΕΓΙΝΑΝ ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΟΧΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΟΣ, ΔΟΛΙΟΦΘΟΡΕΙΣ, ΜΙΚΡΟΠΡΕΠΕΙΣ (π.χ. ζητούσε ο φαντάρος μιά κουβέρτα και έλεγε ο αξιωματικός "να το πής στον Γούναρη") ΚΑΙ ΤΕΛΙΚΩΣ ΡΙΨΑΣΠΙΔΕΣ π.χ. ΟΙ ΠΛΑΣΤΗΡΑΣ-ΓΟΝΑΤΑΣ, πιστοί στο "ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΤΗΣ ΧΙΟΥ"!], κα­κή ορ­γά­νω­ση των πο­λε­μι­κών ε­πι­χει­ρή­σε­ων [ΟΧΙ], α­πα­γό­ρευ­ση αυ­το­-ορ­γά­νω­σης των Μι­κρα­σια­τών [ΑΝΟΗΤΟ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΩΝ-ΟΣΟΙ -ΛΙΓΟΙ- ΜΙΚΡΑΙΑΤΕΣ ΕΙΧΑΝ ΠΑΕΙ ΕΘΕΛΟΝΤΕΣ ΛΙΠΟΤΑΚΤΟΥΣΑΝ!], α­πόρ­ρι­ψη του αι­τή­μα­τος αυ­το­νο­μί­ας της Ιω­νί­ας [ΟΜΟΙΩΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΡΗΤΗ ΑΠΟΡΡΙΨΙΣ ΑΠΟ ΑΓΓΛΙΑ!], α­πα­γό­ρευ­ση λει­τουρ­γί­ας της Μι­κρα­σια­τι­κής Ά­μυ­νας [ΟΜΟΙΩΣ, ΑΝΟΗΤΟ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟ ΤΕΧΝΑΣΜΑ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΩΝ, ΔΙ' ΑΥΤΟ ΚΑΙ ΤΟ ΙΔΙΟ ΟΝΟΜΑ ΜΕ ΤΗΝ ΓΝΩΣΤΗ ΒΕΝΙΖΕΛΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΙ], έλ­λει­ψη γραμ­μής ά­μυ­νας στη Σμύρ­νη [ΜΕΓΑΛΗ ΒΛΑΚΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΠΛΗ ΣΚΕΨΗ ΔΙΑΤΗΡΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ], α­πό­λυ­τη πο­λι­τι­κή και στρα­τιω­τι­κή ε­γκα­τά­λει­ψη του πο­ντια­κού ελ­λη­νι­σμού στον μι­κρα­σια­τι­κό βορ­ρά[ΣΩΣΤΟ] κ.ά.), η ο­ποί­α ο­φει­λό­ταν στο γε­γο­νός ό­τι η πα­ρά­τα­ξη αυ­τή ε­ξέ­φρα­ζε την ε­πο­χή ε­κεί­νη μό­νο τα νέ­α γρα­φειο­κρα­τι­κά στρώ­μα­τα της Πα­λαιάς Ελ­λά­δας. 

Τα συν­θή­μα­τα “Μι­κρά πλην έ­ντι­μος Ελ­λάς” και “Οί­κα­δε” α­ντα­να­κλούν με τον πλέ­ον έ­ντο­νο τρό­πο την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυ­τή [Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΗ, ΚΑΙ Η "ΔΕΞΙΑ" ΚΑΙ Ο ΒΕΝΙΖΕΛΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗ ΟΤΙ Η ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΑΓΚΙΣΤΡΩΣΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ! ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΟΙ ΚΥΡΙΕΣ, ΟΙ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΕΣ, ΤΗΣ ΗΤΤΗΣ ΔΕΝ ΗΡΘΑΝ ΑΚΟΜΗ! ΤΩΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ! ΟΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΤΟ ΠΑΡΑΛΙΟΝ ΘΑΧΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ! ΔΕΣ ΤΗΝ ΑΝΤΑΛΚΙΔΕΙΟ ΕΙΡΗΝΗ!]. Ι­δε­ο­λο­γι­κά, η πα­λαιο­δε­ξιά α­να­πτύ­χθη­κε στο πλαί­σιο του κρα­τι­κι­σμού του νε­α­ρού ελ­λη­νι­κού βα­σι­λεί­ου και του ι­διό­τυ­που ε­θνι­κι­σμού του βαλ­κα­νι­κού ελ­λη­νι­σμού, που πε­ριό­ρι­ζε τις ε­πι­διώ­ξεις του στη βαλ­κα­νι­κή εν­δο­χώ­ρα, τό­νι­ζε πε­ρισ­σό­τε­ρο την ελ­λη­νο­σλα­βι­κή α­ντί­θε­ση και χα­ρα­κτη­ρι­ζό­ταν α­πό μια φι­λο­τουρ­κι­κή προ­διά­θε­ση. Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κή μορ­φή υ­πήρ­ξε ο Ί­ων Δρα­γού­μης –ο πλέ­ον φω­τι­σμέ­νος εκ­πρό­σω­πος των δυ­νά­με­ων αυ­τών– ο ο­ποί­ος καλ­λιέρ­γη­σε συ­στη­μα­τι­κά τις αυ­τα­πά­τες πε­ρί ελ­λη­νο­τουρ­κι­κής συ­νεν­νό­η­σης [ΔΙΑΤΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕ ΤΟΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗ ΟΤΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ, ΤΗΝ ΑΙΣΧΡΗ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΚΟΛΛΟΥ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑΣ ΙΜΒΡΟΥ-ΤΕΝΕΔΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ 148 ΠΑΡΑΒΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΘΗΚΗΣ ΤΗΣ ΛΩΖΑΝΝΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ  ΚΑΤΟΧΗ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ  -ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΔΕΞΙΟΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΤΟ "ΑΡΙΣΤΕΡΟ" ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΑ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΚΕ- ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΦΙΛΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΙΣΟΔΟΥ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ  ΣΤΗΝ Ε.Ε.]. Α­κό­μα και τη στιγ­μή που ο ελ­λη­νι­σμός έ­δι­νε την ύ­στα­τη μά­χη στο μι­κρα­σια­τι­κό μέ­τω­πο, ο ί­διος ο Δρα­γού­μης –αυ­τε­ξό­ρι­στος στο Πα­ρί­σι– θε­ω­ρού­σε ως μέ­γι­στο πραγ­μα­τι­κό ε­χθρό τον Βε­νι­ζέ­λο, κα­θώς και τους Μι­κρα­σιά­τες μα­ζί με τους Κρη­τι­κούς. Σε κα­μιά μορ­φή της πα­λαιο­δε­ξιάς δεν συ­να­ντού­με δια­φο­ρε­τι­κή  προ­σέγ­γι­ση. Οι μύ­χιες σκέ­ψεις του μέλ­λο­ντα δι­κτά­το­ρα Ιω­άν­νη Με­τα­ξά, ό­πως προ­βάλ­λουν α­πό το η­μερο­λόγιό του, έρ­χο­νται να ε­πι­βε­βαιώ­σουν αυ­τή την κα­τα­λυ­τι­κή δια­πί­στω­ση. Ε­πει­δή κα­νείς α­πό το χώ­ρο αυ­τό δεν εί­χε πι­στέ­ψει στο μι­κρα­σια­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα, η διαχείριση υπήρξε εξαιρετικά ανορθολογική  –σε πο­λι­τι­κό και στρα­τιω­τι­κό ε­πί­πε­δο– και νο­μο­τε­λεια­κά ο­δή­γη­σε στην ήτ­τα.  

Μό­νο μέ­σα σ’αυ­τό το ι­δε­ο­λο­γι­κό πλαί­σιο μπο­ρεί να κα­τα­νο­η­θεί η ά­σχη­μη α­ντι­με­τώ­πι­ση του μι­κρα­σια­τι­κού πλη­θυ­σμού, τό­σο πριν την Ήτ­τα ό­σο και με­τά. Μια αρ­νη­τι­κή α­ντι­με­τώ­πι­ση που εκ­φρά­στη­κε με συ­γκε­κρι­μέ­νους τρό­πους οι οποίοι συ­νέ­βα­λαν στον ε­γκλω­βι­σμό του ελ­λη­νι­κού πλη­θυ­σμού με­τά την Ήτ­τα και τη σφα­γή με­γά­λου μέ­ρους του α­πό τα κε­μα­λι­κά στρα­τεύ­μα­τα. Για πα­ρά­δειγ­μα: στις 28 Ιου­νί­ου 1922 και ε­νώ εί­χε αρ­χί­σει να συ­ζη­τεί­ται σο­βα­ρά η α­παγ­γί­στρω­ση α­πό τη Μι­κρά Α­σί­α στα α­νώ­τε­ρα κυ­βερ­νη­τι­κά και στρα­τιω­τι­κά κλι­μά­κια, η κυ­βέρ­νη­ση θε­σπί­ζει το νό­μο 2670/22 με τον ο­ποί­ο α­πα­γο­ρεύ­τη­κε η έ­ξο­δος του ελ­λη­νι­κού πλη­θυ­σμού α­πό τη Μι­κρά Α­σί­α. Ο νό­μος προ­έ­βλε­πε αυ­στη­ρό­τα­τες ποι­νές, πει­θαρ­χι­κές και χρη­μα­τι­κές, στην πε­ρί­πτω­ση σύλ­λη­ψης πλοί­ων που με­τέ­φε­ραν πλη­θυ­σμό. Α­κό­μα και με­τά την κα­τάρ­ρευ­ση του με­τώ­που που άρ­χι­σε στις 30 Αυ­γού­στου, οι αρ­χές προ­σπα­θού­σαν να α­πο­κρύ­ψουν την εί­δη­ση α­πό τον ελ­λη­νι­κό πλη­θυ­σμό και να α­πο­τρέ­ψουν τη φυ­γή του. Υ­πάρ­χουν κα­ταγ­γε­λί­ες κα­τά των ελ­λη­νι­κών αρ­χών της Σμύρ­νης, για βί­αι­η παρεμπό­δι­ση α­να­χώ­ρη­σης Ελ­λή­νων της Ιω­νί­ας, λίγες μό­νον η­μέ­ρες πριν την εί­σο­δο του τουρ­κι­κού στρα­τού στην πό­λη.Φο­βε­ρό εί­ναι το πε­ρι­στα­τι­κό που α­να­φέ­ρει ο ι­στο­ρι­κός Γρη­γό­ρης Δαφ­νής στο έρ­γο του “Η Ελ­λάς με­τα­ξύ των δύ­ο πο­λέ­μων”: Ε­νώ εί­χε σπά­σει το μέ­τω­πο και ο τουρ­κι­κός στρα­τός προ­έ­λαυ­νε α­νε­μπό­δι­στος προς τη Σμύρ­νη, ο νε­α­ρός τό­τε πο­λι­τι­κός Γε­ώρ­γιος Πα­παν­δρέ­ου, που βρι­σκό­ταν στο γρα­φεί­ο του αρ­μο­στή Α­ρι­στεί­δη Στερ­γιά­δη, ρω­τά τον ε­πί­ση­μο εκ­πρό­σω­πο της Ελ­λά­δας “Για­τί δεν ει­δο­ποιεί­τε τον κό­σμο να φύ­γει;”  για να λά­βει την πα­ρα­κά­τω α­πά­ντη­ση α­πό τον Στερ­γιά­δη, τον ε­πί­ση­μο εκ­πρό­σω­πο της Ελ­λά­δας στην Ιω­νί­α: “Κα­λύ­τε­ρα να μεί­νουν ε­δώ να τους σφά­ξει ο Κε­μάλ, για­τί αν πά­νε στην Α­θή­να, θα α­να­τρέ­ψουν τα πά­ντα” [ΑΣΥΣΤΑΤΕΣ ΣΠΙΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΕΡΓΙΑΔΗ! Ο ΠΛΗΘΥΣΜΟΣ ΔΕΝ ΘΑΦΕΥΓΕ! ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ: ΜΕΤΑ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΗΣ ΣΜΥΡΝΗΣ Ο ΣΤΡ. ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΛΕΣΒΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΑΚΤΗΣ ΝΑ ΣΤΕΙΛΗ ΠΛΟΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΗ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΠΗΝΤΗΣΑΝ "ΟΧΙ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ"! ΤΟ ΙΔΙΟ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΕΡΥΘΡΕΣ! ΤΟ ΠΩΣ ΗΣΘΑΝΟΝΤΟ ΟΙ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΚΑΙ ΤΙ ΓΝΩΜΗ ΕΙΧΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΠΛΟ!]
Αυ­τή η προ­σέγ­γι­ση κα­θό­ρι­σε και τις συ­μπε­ρι­φο­ρές τις ε­πό­με­νες δε­κα­ε­τί­ες. Την προ­σπά­θεια ε­ξά­λει­ψης της ι­στο­ρι­κής μνή­μης του μι­κρα­σια­τι­κού ελ­λη­νι­σμού και την α­πό­κρυ­ψη της τε­ρά­στιας ση­μα­σί­ας της Ήτ­τας, κα­θώς και του με­γά­λου α­ριθ­μού των θυ­μά­των θα την βλέ­που­με διαρ­κώς για δε­κα­ε­τί­ες με­τα[ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ!]Εί­ναι α­πο­κα­λυ­πτι­κά τα ό­σα εί­πε το 1957 α­πό το ε­πί­ση­μο βή­μα της Γε­νι­κής Συ­νέ­λευ­σης του Ο­Η­Ε ο Ευάγ­γε­λος Α­βέ­ρωφ, τό­τε υ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών της κυ­βέρ­νη­σης Κ. Κα­ρα­μαν­λή: “...Ο πό­λε­μος αυ­τός (σ.τ.σ. ο μι­κρα­σια­τι­κός) έ­γι­νε διό­τι προ­σε­κλή­θη­μεν ό­πως συμ­με­τά­σχο­μεν εις αυ­τόν υ­πό της Αγ­γλί­ας, της Γαλ­λί­ας και της Ι­τα­λί­ας, αι ο­ποί­αι, δυ­νά­μει της Συν­θή­κης των Σε­βρών, ει­σέ­βα­λον εις την Μι­κράν Α­σί­αν και ε­κά­λε­σαν την Ελ­λά­δα  εις την α­κτήν, την ο­ποί­α ό­ντως κα­τέ­λα­βαν…Πρέ­πει να α­να­γνω­ρί­σο­μεν ό­τι η Τουρ­κί­α α­πή­ντη­σε με μί­αν υ­πε­ρη­φά­νειαν και μί­α γεν­ναιό­τη­τα, η ο­ποί­α της έ­δω­σε την ε­θνι­κή της α­νε­ξαρ­τη­σί­αν. Αλ­λά πρέ­πει να υ­πάρ­ξει προ­σο­χή προ­τού α­να­φερ­θεί ο πό­λε­μος αυ­τός ως πό­λε­μος ελ­λη­νι­κής κα­τα­κτή­σε­ως. Ή­το πό­λε­μος συμ­μα­χι­κής κα­τα­κτή­σε­ως, εις την ο­ποί­αν η Ελ­λάς ε­κλή­θη να λά­βει μέ­ρος, αλ­λά βε­βαί­ως δεν ή­το ελ­λη­νι­κός πό­λε­μος…”[ΑΘΛΙΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΝΟ ΠΟΛΕΜΟ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΕΠΙΒΙΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ!- ΛΕΜΕ, ΕΙΝΑΙ, ΔΙΟΤΙ ή ΘΑ ΑΠΟΚΤΗΣΩΜΕ ΤΗΝ ΙΩΝΙΑ ή ΘΑ ΠΕΘΑΝΩΜΕ! ΣΑΣ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ ή ΟΥΤΟΠΙΚΟΝ? ΠΙΘΑΝΩΣ! ΟΜΩΣ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΑΥΤΟ ΝΑΝΑΙ Ο ΣΤΟΧΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΜΑΣ ΔΙΟΤΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΟΝ ΠΟΥ ΤΑΧΕΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΠΟΥ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΣΤΡΑΓΓΑΛΙΣΜΟΝ ΤΗΣ ΚΥΡΙΩΣ ΕΛΛΑΔΟΣ!] 
Την ί­δια πε­ρί­ο­δο, ο ί­διος πο­λι­τι­κός α­πό την ί­δια θέ­ση, ό­πως και ο Πα­να­γιώ­της Πι­πι­νέ­λης, ζή­τη­σε ε­πι­σή­μως α­πό τον Αυ­στρια­κό υ­πουρ­γό Ε­ξω­τε­ρι­κών να ε­μπο­δί­σει τον Έλ­λη­να ι­στο­ρι­κό Πο­λυ­χρό­νη Ε­νε­πε­κί­δη να έ­χει πρό­σβα­ση στα κρα­τι­κά αρ­χεί­α της Βιέν­νης. Οι δύ­ο Έλ­λη­νες πο­λι­τι­κοί ε­πι­ζη­τού­σαν να μην έρ­θουν στο φως τα α­πο­κα­λυ­πτι­κά έγ­γρα­φα των Γερ­μα­νών και Αυ­στρια­κών δι­πλω­μα­τών της πε­ριό­δου 1909-1918, μέ­σα α­πό τα ο­ποί­α πρό­βα­λλε α­νά­γλυ­φα ό­λο το σχέ­διο του νε­ο­τουρ­κι­κού κο­μι­τά­του για ε­ξό­ντω­ση των χρι­στια­νι­κών ο­μά­δων της καθ’ η­μάς Α­να­το­λής. Ε­πί πλέ­ον, μέ­σα α­πό τις μαρ­τυ­ρί­ες των συμ­μά­χων της ε­θνι­κι­στι­κής Τουρ­κί­ας, α­πο­δει­κνυό­ταν το γε­γο­νός ό­τι δια­πρά­χτη­κε γε­νο­κτο­νί­α κα­τά των ελ­λη­νι­κών πλη­θυ­σμών της Μι­κράς Α­σί­ας. Το ε­πι­χεί­ρη­μα των Α­βέ­ρωφ και Πι­πι­νέ­λη ή­ταν ό­τι η δη­μο­σί­ευ­ση του αρ­χεια­κού υ­λι­κού θα έ­βλα­πτε τις ελ­λη­νο­τουρ­κι­κές σχέ­σεις.
Η πα­ρα­δο­σια­κή φι­λο­τουρ­κι­κή στά­ση της πα­λαιο­δε­ξιάς δια­μόρ­φω­σε μια συ­νεί­δη­ση α­νο­χής και αι­τιο­λό­γη­σης των ε­γκλη­μά­των που διέ­πρα­ξε ο τουρ­κι­κός ε­θνι­κι­σμός κα­τά των Ελ­λή­νων της Μι­κράς Α­σί­ας. Η α­νυ­παρ­ξί­α ο­ποιασ­δή­πο­τε α­να­φο­ράς στις σφα­γές των Ελ­λή­νων, α­κό­μα και α­πό τα θε­ω­ρού­με­να ως ε­θνι­κι­στι­κά κα­θε­στώ­τα των δύ­ο δι­κτα­το­ριών, εί­ναι α­πο­κα­λυ­πτι­κή. Οι Α­πρι­λια­νοί εί­χαν α­πα­γο­ρεύ­σει α­κό­μα και τη χρή­ση της λέ­ξης “Τούρ­κος” κα­τά τους ε­ορ­τα­σμούς της ε­πε­τεί­ου της 25ης Μαρ­τί­ου, α­ντι­κα­θι­στώ­ντας την με τη λέ­ξη “ε­χθρός”.
Έ­τσι, ό­ταν, α­πό τα μέ­σα της δε­κα­ε­τί­ας του ’80, οι Πό­ντιοι –ως πρώ­τη ο­μά­δα των Ελ­λή­νων της καθ’ ή­μάς Α­να­το­λής που διεκ­δί­κη­σε την α­να­γνώ­ρι­ση της γε­νο­κτο­νί­ας– δια­τύ­πω­σαν το σχε­τι­κό αί­τη­μα, συ­νά­ντη­σαν αρ­χι­κά την α­μη­χα­νί­α, κα­τό­πιν την άρ­νη­ση α­πό συ­γκε­κρι­μέ­να ά­το­μα και κύ­κλους που δια­τύ­πω­σαν γρα­πτώς τις α­ντιρ­ρή­σεις τους. Τέ­λος στη διελ­κυν­στίν­δα έ­δω­σε τε­λι­κά ο τό­τε υ­φυ­πουρ­γός Ε­ξω­τε­ρι­κών κ. Βύ­ρων Πο­λύ­δω­ρας με ε­πί­ση­μη α­να­κοί­νω­σή του τον Μά­ιο του 1992, που α­πο­τέ­λε­σε τον προ­άγ­γε­λο της ο­μό­φω­νης α­να­γνώ­ρι­σης της Γε­νο­κτο­νί­ας α­πό τη Βου­λή των Ελ­λή­νων δύ­ο χρό­νια αρ­γό­τε­ρα.